Mrozoodporne, odporne na suszę, o efektownych kształtach i rozmiarach, drzewa iglaste są dobre nie tylko na Boże Narodzenie
Kiedyś kierownik centrum ogrodniczego próbował mi powiedzieć, że drzewa iglaste są teraz bardzo popularne. To była ta problematyczna strona Bożego Narodzenia i uznałem to za odważną próbę zwiększenia sprzedaży. Jednak potem zacząłem wszędzie zauważać wyrastające drzewa iglaste.
Dobrze zasadzona sosna wygląda szykownie obok modernistycznego budynku. Wiele z nich zachowuje przyjemne kształty przy pomocy niewielkiego lub żadnego przycinania, więc pełnią funkcję kompozycyjną, o kształtach przypominających piłkę, ale bez martwienia się o gąsienice na bukszpanie. Gdy się już ugruntują, są często odporne na suszę i dobrze prosperują na ubogich, kamienistych glebach.
Najprostsza definicja drzewa iglastego to powiedzenie, że jest to drzewo z szyszkami. Na całym świecie jest ich około 800, ale istnieją również tysiące odmian, wiele karłowatych lub miniaturowych. Miniatury rzadko przerastają swoje położenie i często nie osiągają więcej niż 60 cm. Najlepiej sprawdzają się w korytach i donicach lub w ogrodach alpejskich, piargowych, balkonowych lub na dziedzińcach. Odmiany karłowate rosną większe: po 10 latach mogą osiągnąć 2,5 metra i najlepiej sprawdzają się w dużych pojemnikach, na granicach działek i na krajobrazowych schematach.
Odmiany są bardzo zróżnicowane od schludnych okrągłych bułeczek do dziwnie wykrzywionych odmian, w kolorach od kwaśnej żółci do głębokiej morskiej zieleni.
Ekspozycje tylko z drzew iglastych mogą przypominać te miejskie; lepiej mieszać małe okazy z zielonymi nasadzeniami, łącząc zardzewiałe odcienie kory z innymi odcieniami miedzi. Wypróbuj bardziej stonowane pomarańczowe perełki, takie jak „Mai Tai”, truskawkowe blondy z letnich traw, być może z ciemnopomarańczową tęczówką, na przykład „Kent Pride” z odrobiną nagietka „Sunset Buff”. A może spróbuj użyć głębokiej, ciemnej zieleni wielu igieł, aby podkreślić coś z przodu – paprocie, takie jak narecznica Wallicha lub wspaniałe kwiaty perłówki wyniosłej „Alba”.
Istnieją setki odmian: nawet potężny cyprysik Lawsona ma takie, które nie wyrosną za dużo powyżej metra. Być może najłatwiejsze na początek są karłowate formy kosodrzewiny, sosny górskiej, takie jak „Gnom”, „Picobello” (najlepsze do pojemników) lub „Mughus”. Sosna czarna, Pinus nigra – „Moseri”, „Nana” lub „Komet” – dobrze sprawdza się posadzona na granicy jakiegoś terenu.
Jeśli przestrzeń jest naprawdę na wagę złota, wypróbuj maleńką białą sosnę wejmutkę „Minima”, która rośnie do 50 cm w ciągu 10 lat. Jej miękkie igły są limonkowo-zielone, gdy są młode, ale z wiekiem stają się niebiesko-zielone. W doniczce jest tak samo szczęśliwa, jak w ziemi. Jednym z najlepszych miejsc, gdzie można je kupić, jest Larch Cottage Nursery – szkółka modrzewi.
Iglaki karłowate i miniaturowe rosną powoli, co znajduje odzwierciedlenie w ich cenie: weź pod uwagę, że za młody okaz zapłacisz od 30 funtów wzwyż. Prawie wszystkie najlepiej radzą sobie w przepuszczalnej glebie; niektóre preferują gleby kwaśne, więc jeśli sadzisz je w doniczkach, użyj kompostu wrzosowatego bez torfu. Żółte formy najlepiej radzą sobie w pełnym słońcu; niebieskie preferują półcień.