Bohaterowie jednowymiarowi w literaturze

Rola bohatera statycznego w opowieści

Bohaterowie jednowymiarowi są również znani jako „statyczni” lub postacie w opowiadaniach fikcyjnych, które nie zmieniają się za bardzo między początkiem a końcem historii. Myśli się, że takim postaciom brak głębi emocjonalnej lub mają jej niewiele. Ich rolą często jest podkreślenie protagonisty i mają oni zwykle prostą i niewielką perspektywę na życie lub sytuacje w opowieści. Taka postać zwykle jest stereotypem i może być po prostu użyta jako narzędzie literackie do poprowadzenia historii dalej.

Przykłady znanych bohaterów jednowymiarowych

Bohater jednowymiarowy może być sprowadzony do pojedynczej cechy charakterystycznej. Na przykład w książce Na Zachodzie bez zmian nauczyciel z liceum Paula Bäumera, Kantorek, zachowuje funkcję bohatera jednowymiarowego, ponieważ zachowuje on poczucie idealistycznego patriotyzmu, pomimo swoich doświadczeń z okrucieństwami wojny. Inni bohaterowie jednowymiarowi ze znanych książek i przedstawień to na przykład:

Benvolio z Romea i Julii (Williama Szekspira)

Elizabeth Proctor z Czarownic z Salem (Arthura Millera)

Gertruda z Hamleta (Williama Szekspira)

Pani Maudie z Zabić drozda (Harper Lee)

Jak uniknąć pisania bohaterów jednowymiarowych w opowiadaniu

Postacie, którym brakuje wewnętrznego konfliktu lub kilku aspektów osobowości, często są nazywane statycznymi lub jednowymiarowymi. Często odbierane jest jako coś złego w opowiadaniu, szczególnie dla początkujących pisarzy, gdy wszystkie postacie są jednowymiarowe. Jednak, gdy pojawia się jedna lub dwie postacie, które są proste z natury z konkretnego powodu, może to nie być postrzegane jako negatywna cecha. O ile autor korzysta z bohaterów jednowymiarowych poprawnie i celowo, nie ma w tym nic złego. Narracja jest często najbardziej efektywna, gdy korzysta z połączenia postaci statycznych i dynamicznych.

To powiedziawszy, ważnym do stworzenia głębokich postaci jest danie im rozwoju. To pomaga im w imitowaniu prawdziwych ludzi. Gdy możliwe jest utożsamianie się w ten sposób z bohaterem, staje się on o wiele bardziej interesujący i realistyczny. Dodatkowo, złożoność postaci pokazuje różne strony wyzwań, z którymi musi się mierzyć, a to ujawnia czytelnikowi, jakie naprawdę jest jej życie.

Porady na stworzenie bohaterów z głębią

Pisanie lepszych postaci dla czytelników fikcji, pozwala im na pełne zanurzenie się w narracji. Poniżej znajduje się kilka porad na opracowanie bohaterów o wielu cechach:

Pozwól postaciom mieć silne zdania. Dawanie im takiej mieszanki cech, z którymi łatwo się utożsamić, takich jak cechy pozytywne, wymieszane z niedoskonałościami, takimi jak błędy i lęki, pozwoli im na posiadanie głębi.

Niech bohaterowie wyrażają swoje motywacje i pragnienia przez myśli, akcje i przeszkody, takie jak inne postacie.

Daj postaciom trochę zagadkowości. Zrzucanie na czytelnika zbyt wielu informacji nie jest realistyczne. Traktuj bohaterów jak osoby, które czytelnik poznaje po raz pierwszy i pozwól, aby rozwijali się przez czas trwania historii.