Czym jest kanon w literaturze? 

Zdjęcie: izoca/Pixabay

Jak kanon się zmienia  

Niemniej jednak przyjęty zakres prac, który składa się na kanon literatury zachodniej przez lata ewoluował i zmieniał się. Przez wieki był wypełniony głownie przez białych mężczyzn i nie reprezentował całej kultury zachodniej.   Z czasem niektóre dzieła stawały się mniej adekwatne w kanonie, kiedy zostawały zastąpione przez ich współczesne odpowiedniki. Na przykład, dzieła Szekspira i Chaucera nadal są uznawane za istotne. Ale mniej znani pisarze z przeszłości, tacy jak William Blake i Matthew Arnold stracili na znaczeniu, zastąpieni współczesnymi odpowiednikami, takimi jak Ernest Hemingway (Słońce też wschodzi), Langston Hughes (Harlem), czy Toni Morrison (Umiłowana).  

Pochodzenie słowa „kanon”  

W sensie religijnym, kanon jest standardem osądu lub tekstem zawierającym te poglądy, jak Biblia czy Koran. Czasami w tradycji religijnej, kiedy poglądy ewoluują lub zmieniają się, wcześniej kanoniczne teksty stają się „apokryficzne”, w znaczeniu: poza obszarem tego, co jest uważane za reprezentatywne. Niektóre apokryficzne dzieła nigdy nie są formalnie zaakceptowane, a mimo tego są wpływowe.  Przykładem tekstu apokryficznego w chrześcijaństwie byłaby Ewangelia Marii Magdaleny. Jest to wysoce kontrowersyjny i nieszeroko rozpoznawalny tekst w Kościele- ale uważa się, że są to słowa jednego z najbliższych kompanów Jezusa.  

Znaczenie kulturowe i literatura kanoniczna  

Ludzie koloru stali się znaczącą częścią kanonu, jako że przeszły nacisk na eurocentryzm zaniknął. Na przykład, współcześni pisarze tacy jak Louise Erdrich (The Round House), Amy Tan (Klub Radości i Szczęścia) i James Baldwin (Zapiski syna tego kraju) są reprezentantami całego podgatunku afroamerykańskich, azjatycko-amerykańskich i tubylczych stylów pisania.  

Pośmiertne dodatki  

Prace niektórych pisarzy i artystów nie są doceniane w ich czasach, a ich dzieła stają się częścią kanonu wiele lat po ich śmierci. Dotyczy to szczególnie pisarek, takich jak Charlotte Bronte (Jane Eyre), Jane Austen (Duma i uprzedzenie), Emily Dickinson (Nie mogłam się zatrzymać przed Śmiercią) i Virginia Woolf (Własny pokój).   

Zmieniająca się definicja kanonu literackiego  

Wielu nauczycieli i szkół polega na kanonie, aby uczyć literatury, dlatego jest to istotne, żeby obejmował on dzieła reprezentujące społeczeństwo, dostarczając ogląd danego momentu w czasie. Doprowadziło to oczywiście do wielu kontrowersji wśród literaturoznawców w ciągu ostatnich lat. Dyskusje na temat tego, które dzieła są warte dalszego rozpatrywania i badania będą prawdopodobnie kontynuowane, jako że normy kulturowe i zwyczaje zmieniają się i ewoluują.  Badając kanoniczne dzieła przeszłości zdobywamy uznanie dla nich ze współczesnej perspektywy. Na przykład, epopeja Walta Whitmana Pieśń o sobie jest teraz postrzegana jako nowatorskie dzieło literatury gejowskiej. Za życia Whitmana niekoniecznie była ona czytana w takim kontekście.