William Klein, fotograf, który wyprowadził modę na ulice, zmarł w wieku 96 lat

W oświadczeniu ICP powiedział, że zmarł w sobotę w Paryżu. Nie podano przyczyny śmierci.

Klein był najbardziej znany ze swoich fotografii, które obejmowały szeroki wachlarz tematów, w tym szczerą fotografię uliczną, kinetyczne sesje modowe i abstrakcyjne prace o wysokim kontraście. Utrzymywał także solidne praktyki filmowe i malarskie.

Klein urodził się w Nowym Jorku w 1926 roku i mieszkał tam do 20 roku życia, kiedy to został wysłany do Europy przez armię amerykańską, aby pomóc w odbudowie po II wojnie światowej. Podczas tej podróży zdobył swój pierwszy aparat fotograficzny - który wygrał w grze karcianej - i ostatecznie pozostał w Paryżu, gdzie studiował malarstwo i rzeźbę na Sorbonie oraz pracował w pracowni znanego modernistycznego malarza Fernanda Légera.
To właśnie w Europie Klein zaczął poważnie realizować swoją wielką miłość, fotografię, i wkrótce zaczął zamieniać abstrakcyjne formy swoich obrazów i studiów rzeźbiarskich na cieniste, geometryczne fotografie obiektów w ruchu, co widać w kompozycjach takich jak Moving Diamonds z 1952 roku. , Mural Project, Paris czy Turning Black Egg.

„Fotografia była wyjściem poza abecadło malarstwa abstrakcyjnego z tego okresu w Paryżu”, powiedział Klein w wywiadzie dla magazynu "Interview" w 2013 roku. „Odkryłem, że mogę robić, co chcę”. Eksperymenty Kleina szybko zyskały mu fanów w rodzinnym mieście: Alexandra Liebermana, dyrektora artystycznego "Vogue", który pomógł przenieść kinetykę Kleina do błyszczącego królestwa mody. Klein znalazł inspirację w zuchwałym, ruchliwym chaosie nowojorskich ulic, na których spędził młodość, i spędzał dni wędrując po mieście, robiąc zdjęcia nieznajomym i rozmawiając z nimi o ich życiu, co zostało uwiecznione w jego kultowej fotoksiążce z 1956 roku pod tytułem Life is Good & Good for You in New York: Trance Witness Revels.

Wkrótce zaczął też fotografować modę na ulicy, umieszczając modelki wśród tłumów i taksówek i fotografując je w uderzających, quasi-surrealistycznych scenach bałaganu i opanowania. W czasach wciąż zdominowanych przez stylizowane sesje studyjne fotografów takich jak Irving Penn i Richard Avedon, decyzja Kleina o wprowadzeniu fotografii mody do tętniącego życiem ulicznego życia została uznana za rewolucyjną.

„Pierwszą rzeczami, które ludzie fotografują w Nowym Jorku, są Broadway i Times Square – to najpiękniejsze rzeczy w Nowym Jorku i w Ameryce” – powiedział Klein w wywiadzie dla "Aperture". „Ale co to jest, co właściwie widzą ludzie? Widzą spektakl reklamy; kupuj to, kupuj tamto. Jest piękny, ale składa się z reklam, a ludzie są zafascynowani i uwiedzeni reklamą”.

Jego pragnienie uchwycenia życia tak, jak to naprawdę się wyglądało, utrzymywało się w jego filmach, które rozwijały się i obejmowały takie tematy, jak ucieczka aktywisty Czarnej Pantery Eldridge Cleavera z Ameryki i turniej tenisowy French Open w 1981 roku.
Szeroko zakrojone talenty Kleina przyniosły mu uznanie w świecie mody, filmu i sztuk pięknych, a także otrzymał wiele wyróżnień, w tym Medal of the Century od Royal Photographic Society w Londynie w 1999 roku oraz nagrodę Infinity International Centre of Photography za całokształt twórczości w 2007 roku. Jego zdjęcia też były nieraz pokazywane w wystawach (jedna z nich znajdująca się w Międzynarodowym Centrum Fotografii, miała zostać zamknięta w poniedziałek, ale została przedłużona do czwartku.)

Pomimo swoich osiągnięć w tak wielu mediach, Klein zawsze wracał do fotografii i pozostał aktywnym fotografem do późnych lat.
„Mam szczególną relację z Bogiem” – powiedział Klein w wywiadzie o swoim podejściu do ulubionej dyscypliny. „A kiedy robię właściwe zdjęcie, Bóg daje mi trochę frajdy w aparacie. I wtedy wiem, że jestem na dobrej drodze”.