Profesor z Harvardu Avi Loeb jest zdania, że znalazł fragmenty obiektów technologii pozaziemskiej

Loeb i jego ekipa właśnie sprowadzili materiał do Harvardu, by przeprowadzić jego analizę. Kosmiczne Dowództwo Sił Zbrojnych USA potwierdziło z niemal całkowitą pewnością (99,999%) że ów materiał przyleciał z innego układu słonecznego. Rząd podał Loebowi promień 10 km od miejsca, gdzie mógł wylądować.

„To miejsce, gdzie spadła kula ognia; rząd wykrył ją, a dokładniej Ministerstwo Obrony. To bardzo duży obszar, wielkości Bostonu, więc chcieliśmy go zdefiniować" – powiedział Loeb. „Określiliśmy dystans, jaki przemierzyła kula ognia, bazując na różnicach czasu między przyjściem fali uderzeniowej, wybuchu oraz szybko docierającego światła".

Obliczenia pozwoliły im nakreślić potencjalną ścieżkę, jaką przebył meteor. Te wyliczenia pokryły się kropka w kropkę z założeniami amerykańskiego rządu na temat
10-kilometrowego obszaru. Loeb wraz z ekipą wyruszyli w to miejsce na łodzi o nazwie Silver Star. Wykonali liczne rejsy wzdłuż i dookoła trasy, jaką miałby nakreślić meteor. Badacze przeczesali dno oceaniczne dzięki dołączeniu do łodzi specjalnych sanek z wieloma magnesami.

„Znaleźliśmy dziesięć sferycznych obiektów. Są prawie perfekcyjnymi kulami
– albo – metalicznymi kulkami. Gdy spojrzy się na nie przez mikroskop, wyglądają dużo inaczej od tła" - wyjaśnił Loeb. „Są w kolorach złotym, niebieskim, brązowym, a niektóre z nich przypominają miniaturę Ziemi".

Analiza składu wykazała, że kulki są złożone w 84% z żelaza, 8% z krzemu, 4% z magnezu i 2% z tytanu oraz zawierają śladowe ilości innych substancji. Mają rozmiar mniejszy niż 1 mm. Ekipa znalazła ich w sumie pięćdziesiąt.

„Twardość ich materiału jest większa niż w przypadku jakichkolwiek obserwowanych wcześniej skał kosmicznych skatalogowanych przez NASA" – dodał Loeb. Obliczyliśmy prędkość, jaką osiągały poza Układem Słonecznym. Otrzymaliśmy wynik 60 km/s, co stanowi wartość wyższą niż ta, z którą mamy do czynienia w przypadku 95% wszystkich gwiazd w zasięgu Słońca. Fakt, iż to coś składa się z materiałów twardszych niż nawet meteoryty z żelaza i że porusza się szybciej niż 95% wszystkich gwiazd w pobliżu Słońca, stanowi potencjalnie sugestię, że jest to statek innej cywilizacji lub jakiś gadżet technologiczny." 

Loeb porównuje sytuację do przypadków statków Voyager uruchamianych przez NASA. „Opuszczą układ Słoneczny w przeciągu 10 000 lat. Proszę sobie tylko wyobrazić, jak zderzają się z odległą planetą miliard lat naprzód. Zdawały by się wtedy być meteorem o kompozycji poruszającej się szybciej niż zazwyczaj to ma miejsce" – wyjaśnił Loeb.

Badania i analiza na Harvardzie dopiero się zaczynają. Loeb próbuje pojąć, czy kulki są czymś pochodzenia naturalnego, czy może przedmiotem wytworzonym sztucznie. Jeśli są naturalne, da to naukowcom wgląd w informacje, jakie substancje istnieją poza naszym układem słonecznym. A jeśli są substancją sztuczną, wtedy rzeczywiście zaczynają się pytania.

„Wylecenie z układu słonecznego naszymi statkami kosmicznymi w kierunku innej gwiazdy zajmie nam dziesiątki tysięcy lat. Potrzeba było takiego okresu, aby ta materia do nas przyleciała, jednak ona tu już jest" – uśmiechnął się Loeb. „Musimy tylko sprawdzić nasze podwórko, czy czasem nie ma tam paczki z międzygwiezdnego Amazona której podróż zajmuje miliardy lat".

Ma on wciąż więcej szczątków do zbadania, a także wiele godzin nieobejrzanego nagrania z kamery przyczepionej do podwodnych sanek. Wierzy w szansę, że małe kule mogą być zaczątkiem większego znaleziska. „Pomogą nam one dokładnie opisać jakąś dużą część meteoru, którą moglibyśmy znaleźć podczas przyszłej ekspedycji" – sprecyzował Loeb. „Mamy nadzieję znaleźć duży kawał obiektu który przetrwał starcie z Ziemią, ponieważ wówczas będziemy mogli powiedzieć czy to skała, czy gadżet technologiczny".