Uratowali małą fokę przed żyłką wędkarską i tworzywami sztucznymi. Teraz oglądają to miliony

Ratowanie fok przed różnymi tworzywami sztucznymi. Zdjęcie: www.nytimes.com.

Grupa mężczyzn biegnie przez smaganą wiatrem plażę, trzymając w rękach coś, co przypomina siatkę na motyle, i zbliża się do kolonii fok, próbujących uciec do morza. Ścigający zmagają się ze swoją zdobyczą: fokami zaplątanymi w sprzęt rybacki i inne morskie śmieci, których los wkrótce sie odwróci. Gdy jeden mężczyzna unieruchamia spanikowane zwierzę, pozostali odcinają plastik, głęboko osadzony w szyji zwierzęcia. Pościg kończy się triumfalnym powrotem uwolnionej foki do oceanu.

Ocean Conservation Namibia, organizacja niedochodowa z siedzibą na środku wybrzeża Namibii, szacuje, że od 2020roku uratowała około 3000 fok zaplątanych w morskie śmieci.  Filmy z akcji ratunkowych opublikowane w Internecie stały się sensacją podczas pandemii, sugerując, że grupa wymyśliła drogę wśród przeciwstawnych poglądów: zwrócenie uwagi na narastający kryzys dotyczący śmieci morskich, ale z pozytywnym zakończeniem dla dotkniętych nim zwierząt. ,,Bez wątpienia liczby śmieci które tam się dostają, są znacznie większe niż gdziekolwiek indziej na świecie’’- powiedział Jeff Harris, ekolog zajmujący się badaniami w Narodowym Labolatorium Ssaków Morskich Narodowej Administracji Oceanicznej i Atmosferycznej. Pan Harris sam rozplątuje płetwonogi i powiedział, że w jego najlepszym roku wypuścił 100 kalifornijskich lwów morskich. ,,Oni robią to w ciągu miesiąca’’-powiedział. ,,To naprawdę niesamowite’’.

Organizacja Ocean Conservation Namibia została założona przez Katję i Naude Dryer, małżeństwo które prowadziło firmę kajakową, kiedy kilkanaście lat temu pan Dreyer zaczął wyplątywać część, z szacunkowo miliona fok przylądkowych żyjących wzdłuż wybrzeża kraju. Na plażach w pobliżu zatoki Walvis, która jest również głównym handlowym portem rybackim, żyje duża kolonia fok. Szczenięta fok, dociekliwe i mające w głowie zabawę,szczególnie zwracają uwagę na śmieci oceaniczne, często wplątując się w nie. Ponieważ foki wychodzą na ląd, ich splątania są na ogół łatwiejsze do zauważenia.

Wczesne akcje ratunkowe pana Dreyera były przypadkowe i polegały na używaniu wiosła do unieruchomienia zwierząt lub próby złapania ich za tylne płetwy. Jego filmiki akcji ratunkowych zwróciły uwagę pana Harrisa, który wysłał panu Dreyerowi jedną ze swoich niestandardowych siatek do ratowania fok. Wygląda ona jak wytrzymały rękaw przeciw wietrzny zapinany na zamek błyskawiczny i pozwala ratownikom rozciąć drut wędkarski, jednocześnie chroniąc głowę foki i jej ostre jak brzytwa zęby. Dla pana Dreyera sieć zmieniła zasady gry i oznaczała, że on i jego rosnący zespół mogli złapać większe foki. Szacuje, że uratował 600 fok, zanim cztery lata temu on i pani Dreyer założyli niedochodową organizację. Kiedy pandemia wstrzymała turystykę, pan Dreyer spędzał więcej czasu na ratowaniu zwierząt, podczas gry pani Dreyer pracowała nad ich postami w mediach społecznościowych. W maju 2020r. Jeden z ich filmów ,,Mała foka dziękuje ratownikom’’ zgromadził ponad milion wyświetleń. I to był punkt zwrotny. ,,W czasach Covida, gdy na całym świecie było tyle politycznych i emocjonalnych zawirowań, ludzie znajdowali pocieszenie i szczęście, oglądając filmy przedstawiające ratowanie zwierząt’’-powiedział Dreyer. Wiele filmów tej grupy obejrzano dziesiątki milionów razy, a wszystkie z nich subtelnie pokazują, że ocean jest zawalony śmieciami.

Szacuje się, że na każdego mieszkańca planety w oceanach przypada 21 000 kawałków plastiku, a plastik morski zabija rocznie około 100 000 ssaków morskich. Wyrzucone narzędzia połowowe stanowią około 10% odpadów morskich, a każdego roku do oceanów wyrzuca się do miliona ton lin oraz sieci. Organizacja Narodów Zjednoczonych przewodzi negocjacjom między krajami, których celem jest sfinalizowanie do końca 2024r. przełomowego i prawnie wiążącego traktatu mającego na celu ograniczenie ilości odpadów z tworzyw sztucznych.

Julie Andersen, założycielka i dyrektor naczelna Plastic Oceans International, organizacji nie dochodowej, która nakręciła film dokumentalny o ochronie oceanów w Namibii zatytułowany ,,Cutting the Line’’, stwierdziła, że światowy przemysł rybny powinien ponosić większą odpowiedzialność za wyrzucane odpady. ,,Potrzebne są lokalne działania zaradcze, ale bez jednoczesnego podjęcia wysiłków łagodzących na skalę globalną nie ma to końca’’- stwierdziła pani Andersen. Organizacja Ocean Conservation Namibia, finansowana z darowizn, liczy obecnie siedmioosobowy zespół i jest zarejestrowana w Stanach Zjednoczonych jako organizacja niedochodowa. Państwo Dreyer przestali także jeść ryby i inne produkty pochodzenia zwierzęcego. ,,Po rozpoczęciu tej podróży Katja i ja uznaliśmy za hipokryzję spędzać tyle czasu na ratowaniu zwierząt, a potem wrócić do domu i zjadać inne zwierzęta’’ napisał Dreyer w e-mailu. ,,To po prostu nie ma sensu. Kilka razy w tygodniu pan Dreyer i jego zespół udają się na plażę przed wschodem słońca. Foki przylądowe rodzą dzieci od listopada, ale noworodki nie potrafią pływać do około szóstego tygodnia życia, więc ratownicy czekają do tego czasu, by uniknąć wrzucenia nieszczęsnych szczeniąt do morza. Grupa dokładnie szuka zaplątanych zwierząt, planując podejście, a następnie biegnie w ich stronę, cały czas unikając innych uciekających fok, a czasami dając się ugryźć. To trudna, intensywna praca, uchwycona z zapierającą dech w piersiach bezpośredniością kamerami GoPro, które ratownicy przyczepili do głowy lub, w przypadku pana Dreyera, trzymali w uchwycie w ustach. Filmy z akcji ratunkowej ukazują rozdzierające serce obraz zniszczeń wyrządzonych przez morskie śmieci. Są tam foki uwięzione w sieciach skrzelowych, plastikowych torbach, linach, metalowych sitkach kuchennych, opaskach foliowych, paskach do pakowania, grubym drucie do  łowienia na rekina, stalowych linach, linach bungee, plastikowych paskach od kasków i kilometrach żyłek wokół szyj, szczęk, pysków i ust fok. Są sceny z haczykami zaplątanymi w powieki foki. Czasami drut wędkarski jest tak głęboko osadzony, że wokół niego urosło ciało, co zmusza ratowników do ponownego otworzenia ran w celu wyciągnięcia drutu. Inne foki są ze sobą splątane, a czasami żywa foka jest związana z inną, która jest już martwa.

Grupa ratuje dziennie aż 34 foki, z których największą był samiec, którego wagę szacuję się na 510 funtów. Ale większość zwierząt, które się zaplątują, to szczenięta. ,,Och’’- jęknął ratownik na jednym z filmów, wyciągając obcinak do śrub, aby odciąć niebieską plastikową szpulę, która utknęła mocno na szyi młodej foki. ,,Przepraszam, przepraszam, przepraszam’’- powiedział ratownik, odciągając szpulę, odsłaniając zakrwawione, zakażone ciało. Na innym filmie, młoda foka była całkowicie owinięta nogawką podartego jednorazowego kombinezonu, która uciskała jej szyję i zmuszała do stałego otwarcia pyska. ,,Kolego, życie stanie się o wiele lepsze’’- powiedział pan Dreyer po zdjęciu pieczęci. Dreyer powiedział, że jedną z korzyści płynących z ucieczki nowo uwolnionych fok do morza jest to, że słona woda pomaga leczyć ich rany. Grupa fotografuje szczątki morskie na potrzeby bazy danych o otwartym kodzie źródłowym, rejestruje inne szczegóły, takie jak stopień ciężkości ran i lokalizację uwiezionych zwierząt i jest rutynowo wzywana do pomocy innym zaplątanym zwierzętom, w tym wielorybom, delfinom, rekinom, żółwiom i ptakom morskim.  

           Na znak, który państwo Dreyer uważają za postęp, czasami ochroniarze w dokach rybackich zgłaszają raporty o zaplątanych fokach, co jest godne uwagi w miejscu, gdzie za zgodą rządu foki są zabijane co roku dziesiątkami tysięcy, ponieważ są uważane jako główni konkurenci ryb. Mimo to, stwierdziła pani Dreyer, ,,nikt nie lubi patrzeć, jak cierpią z powodu plastiku’’.