Zdjęcie: freepik
Ta osobliwa formacja została odkryta w późnych latach 50. XX wieku przez tureckiego pilota sił powietrznych. Rozgłos i powiązania z Arką Noego zyskała ona jednak w latach 70. dzięki amerykańskiemu kreacjoniście, czyli osobie, która dosłownie interpretuje treści biblijne. Naukowcy, zarówno amerykańscy, jak i tureccy geologowie, wielokrotnie już zajmowali się tą formacją skalną. Doszli oni do wniosku, że ta interesująca skała jest naturalnego pochodzenia.
Poszukiwacz chce znaleźć arkę mimo wszystko
Amerykanin Andrew Jones, który organizuje wycieczki turystyczne w tym regionie, nie wierzy ustaleniom naukowców i od lat szuka własnych dowodów. Wraz z prywatnym zespołem pobrał próbki ziemi i przeprowadził badanie gruntu za pomocą radaru. Jego zdaniem poziom pH gleby, obecność materii organicznej oraz prostokątne struktury w podłożu świadczą o konstrukcie zrobionym przez człowieka.
Archeolodzy nie poszukują Arki
Archeolożka Adelheid Otto z Uniwersytetu Ludwika Maksymiliana w Monachium dziwi się, że informacje o rzekomym odnalezieniu Arki Noego są wciąż rozpowszechniane bez wcześniejszego sprawdzenia. Najwidoczniej wiele osób jest zafascynowanych realnym poszukiwaniem mitu. Tymczasem naukowcy wiedzą już całkiem dużo na temat tej historii i jej źródeł. Otto sama prowadzi badania w Farze, miejscu wykopalisk w południowym Iraku. Fara była jednym z największych i najstarszych miast w Mezopotamii i jest ściśle powiązana z mitem o arce. Wówczas miasto to nosiło nazwę Szuruppak i jak mówi Otto: „To jest właśnie miasto, gdzie według różnych tekstów klinowych miało dojść do potopu. Król Szuruppaku, Ziusudra, miał zbudować ten statek i w ten sposób uratować ludzkość”.
Noe był królem Szuruppaku
Tak przedstawiona jest historia w Eposie o Gilgameszu, babilońskim micie bohaterskim, który został spisany na tabliczkach glinianych prawie 2000 lat p.n.e. W opowieści król Szuruppaku buduje statek, dzięki któremu ratuje przed potopem ludzkość ukaraną przez bogów i wysyła ptaka, który wraca z gałązką, co stanowi znak, że arka może zostać sprowadzona na ląd. Dokładnie tak samo, jak w późniejszej biblijnej historii Noego. Jak wyjaśnia Otto: „Żydzi poznali tę historię w I tysiącleciu p.n.e. podczas niewoli babilońskiej, przenieśli ją i spisali” Noe jest zatem hebrajską wersją mezopotamskiego króla.
Sumeryjska lista królów
O Ziusudrze naukowcy wiedzą z tzw. sumeryjskiej listy królów, czyli glinianej tabliczki sprzed około 4000 lat, na której spisywane były imiona starożytnych królów i dynastii. Lista dzieli dynastie na te sprzed potopu i po potopie. Według niej ostatnim królem po wielkim potopie był Ziusudra, król Szuruppaku. Z tego powodu kwestia wielkiego potopu budzi duże zaciekawienie wśród specjalistów.
Wielki potop rzeczywiście mógł mieć miejsce
Występowanie okresowych powodzi rzek Eufrat i Tygrys jest pewne. Jednak czy naprawdę miejsce miał niszczący potop opisywany w Eposie o Gilgameszu oraz Biblii? Otto twierdzi, że taki scenariusz jest możliwy. „Jeśli intensywne opady deszczu doprowadziłyby do jednoczesnego wezbrania Eufratu i Tygrysu i w tym samym czasie południowy wiatr uniemożliwiłby odpływ do Zatoki Perskiej, mogłoby dojść do spiętrzenia i powstania wielkiej powodzi, która przypuszczalnie zalałaby całą południową Mezopotamię”. Pierwsi archeolodzy w Farze mieli odkryć około 1902 roku ślady odpływowe, które mogły być śladami tak wielkiej powodzi. Adelheid Otto planuje odwierty w przyszłym roku, aby dokładniej zbadać te ślady.
Ogromna arka to mit
Ale to, czy król Szuruppak – czy też Noe z Biblii – rzeczywiście zbudował arkę, pozostaje kwestią wiary. W tamtym czasie na bagnach południowej Mezopotamii powszechnym środkiem transportu były łodzie. Ludzie prawdopodobnie uciekali przed powodzią właśnie nimi. Opisywana w tekstach klinowych i biblijnych ogromna skrzynia to najprawdopodobniej tylko legenda.