Najbogatsze kraje świata w 2023 roku

Zdjęcie: workandmoney.com

Porównywanie zamożności poszczególnych państw jest trudniejsze, niż mogłoby się wydawać. Kraje o dużej liczbie ludności mają zwykle większe gospodarki, ale nie oznacza to, że indywidualne dochody są wysokie. Dochód w dolarach na osobę jest najczęstszą miarą klasyfikacji krajów na bogate i biedne, ale nie uwzględnia on różnic cenowych pomiędzy poszczególnymi krajami. Nie uwzględnia również tego, ile godzin ludzie muszą pracować, na swoje wynagrodzenie. Chcąc zapewnić pełniejszy obraz sytuacji, The Economist stworzył globalny ranking bogactwa, wykorzystując najnowsze dostępne dane dotyczące trzech wskaźników: dochodu w dolarach na osobę, dochodu skorygowanego o ceny lokalne (znanego jako parytet siły nabywczej lub ppp) oraz dochodu na godzinę roboczą. Poniżej przedstawiamy ranking poszczególnych państw.

Wyniki pokazują, że wskaźniki ekonomiczne nie są najlepszym odzwierciedleniem rzeczywistości. Weźmy na przykład Amerykę. Jej PKB jest zdecydowanie największy według rynkowych kursów wymiany. Jednak dochód na osobę jest na siódmym miejscu na świecie, a po uwzględnieniu cen lokalnych na ósmym. Uwzględniając natomiast fakt, jak długo pracują Amerykanie, oraz to, że mają ograniczone urlopy, wtedy Ameryka spada już na 11. miejsce. Chiny — druga co do wielkości gospodarka świata w ujęciu nominalnym — zajmują 65. miejsce pod względem PKB na osobę i 96. miejsce pod względem roboczo godzin. Inne kraje gdzie panuje morderczy kult pracy, również przedstawiają się znacznie gorzej, niż wskazywałyby na to wskaźniki ekonomiczne: Korea Południowa zajmuje 31. jeśli chodzi o PKB na głowę w dolarach, 30. pod względem siły nabywczej i dopiero 47. z punktu widzenia ilości przepracowanych godzin. (Dane dotyczące Polski wyglądają następująco: PKB na głowę w dolarach za 2023 to 18300, w sile nabywczej (PPP) 43300, oraz skorygowany o roboczo godziny 39200 daje to Polsce 21 miejsce w rankingu PKB na głowę w dolarach, 20, jeżeli chodzi o PKB (PPP) i 21 biorąc pod uwagę resztę czynników ekonomicznych na świecie – przyp. Tłum).

W dużej części Europy Zachodniej tendencja jest odwrotna: na czele rankingu plasują się takie kraje jak Belgia, Niemcy i Szwecja, jeśli weźmie się pod uwagę niższe ceny lub godną pozazdroszczenia równowagę między życiem zawodowym a prywatnym. Płace w Luksemburgu są najwyższe w stosunku do cen lokalnych. Norwegia ma najwyższy na świecie średni dochód na godzinę pracy.

Pomimo wzięcia pod uwagę kilku czynników ekonomicznych nie oddają one jednak precyzyjnego obrazu sytuacji ekonomicznej w danym kraju. Przeliczniki PPP (pl. parytet siły nabywczej — przyp. tłum.), na przykład, nie są w stanie uchwycić różnic w jakości towarów i usług. Metody obliczania przepracowanych godzin mogą się różnić; szczególnie trudno jest je oszacować dla biednych państw z dużą szarą strefą, z kolei dane pochodzące z innych państw nie są wiarygodne. Ranking uwzględnia także średnie zarobki (to, co ludzie zarabiają), a nie ich majątek (to, co już posiadają). Porównanie to oferuje jednak pełniejszą ocenę sytuacji w najbogatszych państwach świata niż skupienie się na jakimkolwiek pojedynczym wskaźniku — pokazuje, gdzie za zarobione pieniądze można kupić najwięcej oraz gdzie branie nadgodzin nie zawsze się opłaca.