Obrona przed zarzutem karnym

Źródło: iStock

Uzasadniona wątpliwość

Aby skazać Cię za przestępstwo, prokurator musi udowodnić Twoją winę ponad wszelką wątpliwość. Jest to wysoki standard do pokonania. Podczas dowolnego procesu, oskarżony/oskarżona może przedstawić odpowiedź na skargę w celu zwiększenia uzasadnionej wątpliwości. Większość środków obrony sprowadza się do jednego z dwóch kategorii:

1. Nie zrobiłem/zrobiłam tego.

2. Zrobiłem/zrobiłam to, lecz nie powinienem/powinnam być pociągnięty/pociągnięta do odpowiedzialności.

„Nie zrobiłem/zrobiłam tego”

Najprostszym środkiem obrony przeciwko zarzutowi karnemu jest zwykłe udowodnienie, że się tego nie zrobiło. Jest to prawdopodobnie najprostszy środek obrony, ponieważ ciężar dowodu spoczywa na prokuratorze, który musi ustalić każdy element przestępstwa. Oskarżony/oskarżona może po prostu usiąść z założonymi rękami i pozwolić prokuratorowi zrobić całą robotę. Jednak jeśli oskarżony/oskarżona ma coś, co udowodni jego/jej niewinność, to wtedy jest czas, aby się wypowiedzieć. 

1. Niewinny/niewinna, dopóki nie udowodni się winy

Jedną z cech amerykańskiego systemu prawnego jest założenie, że jest się niewinny, dopóki nie udowodni się winy. To nie jest tylko idea – to jest rzeczywiste domniemanie prawne. Oznacza to, że sędzia oraz ława przysięgłych muszą założyć, że jesteś niewinny/niewinna, dopóki nie zostanie wykazane, że jest inaczej. To dlatego oskarżony/oskarżona może powołać się na „piątą poprawkę” i nie odpowiadać na pytanie, zachować milczenie oraz nie przedstawić nawet najmniejszego dowodu, aby wesprzeć swoje twierdzenie o niewinności, a i tak zwyciężyć. Jest to robota prokuratora, aby udowodnić winę oskarżonego/oskarżonej, a nie robota oskarżonego/oskarżonej, aby udowodnić swoją niewinność. Więc co musi pokazać prokurator?

2. Ponad wszelką wątpliwość

Prokurator musi wykazać sędziemu oraz ławie przysięgłych, że nie ma wszelkich wątpliwości, co do Twojej winy. Jeżeli można wykazać , jakiekolwiek uzasadnione wątpliwości, to wtedy oskarżony/oskarżona powinien/powinna być uznany/uznana za niewinnego/niewinną. Ponieważ ten standard jest tak wysoki, większość oskarżonych skupia się na wzbudzaniu uzasadnionych wątpliwości co do zarzutów prokuratora. 

3. „Mam alibi”

Jednym z podstawowych sposobów, w jakich oskarżony/oskarżona może udowodnić, że tego nie zrobił/zrobiła jest wykazanie, że nie mógł/mogła tego zrobić. Alibi jest dowodem, że byłeś/byłaś gdzieś indziej (często z kimś innym), a zatem nie mógł/mogła być sprawcą. Poprzez wykazanie sędziemu i ławie przysięgłych, że jest prawdopodobne, że nie byłeś/byłaś na miejscu zbrodni, stwarzasz uzasadnione wątpliwości co do swojej winy. 

„Zrobiłem/zrobiłam to, lecz nie powinienem/powinnam być pociągnięty/pociągnięta do odpowiedzialności”

Być może faktycznie popełniłeś/popełniłaś ten czyn, o który jesteś oskarżony/oskarżona, ale masz jakiś powód lub okoliczności łagodzące, które usprawiedliwiają Twoje działania. Broniąc się przed zarzutem karnym w tej sytuacji, ciężar spocznie na Ciebie, aby udowodnić, dlaczego Twoje działania powinny zostać usprawiedliwione. W tym przypadku powinieneś/powinnaś przedstawić dowody na swoją obronę. Poniżej znajduje się kilka przykładów środków obrony, dla których czyn przestępczy może być usprawiedliwiony.

1.  Twierdzenie o samoobronie

Jest to powszechny środek obrony, kiedy ktoś zostaje oskarżony o brutalne przestępstwo. Oskarżony/oskarżona odwraca historię i wykazuje, że nie jest agresorem, lecz w rzeczywistości jest ofiarą. Prawo samoobrony wymaga od oskarżonych, aby pokazali, że użyli rozsądnej siły, aby chronić się przed uzasadnionym przekonaniem o bezpośrednim niebezpieczeństwie lub poważnym uszkodzeniu ciała.

Twierdzenie o samoobronie jest starożytnym środkiem obrony, który istnieje w wielu systemach prawnych. Opiera się to na przekonaniu, że ludzie mają prawo do tego, aby bronić się przed urazem fizycznym. Przypadki samoobrony mogą być mylące, gdyż oskarżony/oskarżona na ogół musi wykazać, że użycie bezprawnej siły było konieczne. Wymaga to od oskarżonych wykazania, że mieli racjonalne obawy przed fizyczną krzywdą lub nagłym zagrożeniem, oraz że ilość siły użytej w odpowiedzi była uzasadniona. Na przykład reagowanie na groźbę napastnika, że Cię uderzy przy użyciu śmiertelnej siły, jest prawie na pewno nierozsądną reakcją. Twierdzenie o samoobronie może być również wykorzystane, aby usprawiedliwić użycie siły w obronie innych.

Prawa „Stand your ground” są również twierdzeniem o samoobronie. Ogólnie, stany z prawami „Stand your ground” pozwalają użyć śmiertelnej siły jako odpowiedź na bezpośrednie zagrożenie użycia siły w miejscu, w którym osoba ma prawo przebywać. Prawa „Stand your ground” różnią się od doktryny zamku, która odnosi się do użycia siły w obronie domu przed intruzem. 

2. Niepoczytalność

Mimo tego, że tworzy to fascynującą historię dla telewizyjnych dram, w rzeczywistości oskarżeni rzadko powołują się na niepoczytalność jako obronę Sędziowie oraz przysięgli są bardzo sceptyczni wobec tych twierdzeń i ze względu na abstrakcyjną naturę tego środka obrony, może być to bardzo trudne do udowodnienia.

Teoria stojąca za niepoczytalnością jest pojęcie, że w niemalże każdym prawie karnym jest element „mentalny” lub „intencyjny”. Często wymaganym stanem psychicznym jest to, że musiałeś/musiałaś mieć zamiar popełnienia czynu przestępczego. Jeżeli oskarżony/oskarżona nie jest w stanie zrozumieć, co robi, z powodu swojej choroby psychicznej, wtedy nie mogą posiadać stanu psychicznego, którego wymaga oskarżenie w sprawie karnej. Z politycznego punktu widzenia skłaniamy się również ku myśleniu, że bardziej odpowiednie byłoby wysłanie kogoś, kto rzeczywiście jest niepoczytalny, na leczenie psychiatryczne, a nie do więzienia. Tak więc, nawet jeśli oskarżony/oskarżona odniesie sukces w dowiedzeniu, że jest niepoczytalny/niepoczytalna, zostanie wysłany/wysłana do szpitala psychiatrycznego, a nie wypuszczony/wypuszczona na wolność.

Jak więc sądy definiują „niepoczytalność”? Najpopularniejszą definicją jest test M’Naghtena, który definiuje niepoczytalność jako „niezdolność do odróżnienia dobra od zła”. Aby dowieść swoją niepoczytalność, oskarżeni będą polegać na zeznaniach lekarza psychiatry. Zostaną poddani szczegółowym badaniom psychiatrycznym, które mogą być bolesne i poniżające.

3. Bycie pod wpływem

Podobnie jak z niepoczytalnością, niektórzy oskarżeni bronią się oznajmiając, że byli pod wpływem narkotyków i nie mogli być w stanie w stanie psychicznym niezbędnym do popełnienia przestępstwa. Innymi słowy, byli zbyt naćpani, żeby naprawdę wiedzieć, co robili. Tylko kilka stanów uznaje ten środek obrony, a nawet wtedy jest to tylko częściowa obrona. W najlepszym wypadku zmniejszy to poziom przestępstwa, o które jesteś oskarżony/oskarżona do drobniejszego przestępstwa.

4. Podpuszczenie

Wykorzystanie faktu bycia podpuszczonym jako środek obrony jest odpowiednie, gdy urzędnik nakłania Cię do popełnienia przestępstwa. Powszechnymi przykładami tego są prostytucja lub sprzedaż narkotyków. Teoria głosi, że rząd nie ma prawa zmuszać Cię do popełnienia przestępstwa, a następnie skazywać Cię za to.

Jednak ten środek obrony nie zadziała, jeśli sędzia lub ława przysięgłych uzna, że byłeś predysponowany do popełnienia przestępstwa. Więc nawet jeśli oficer pod przykrywką zaoferował ci sprzedaż nielegalnych narkotyków, mając historię zażywania narkotyków, wykorzystanie faktu bycia podpuszczonym jako środek obrony prawdopodobnie nie zakończy się sukcesem.

Zdobądź pomoc prawną w obronie przed zarzutem karnym

Obrona przed zarzutem karnym ma wiele aspektów. Nikt nie jest w stanie zrozumieć pełnych konsekwencji każdego zarzutu oraz każdego środka obrony w sprawie karnej bez doświadczonego obrońcy w sprawach karnych. Jeśli toczy się przeciwko Tobie postępowanie lub jesteś oskarżony/oskarżona o popełnienie przestępstwa, mądrym rozwiązaniem byłoby znalezienie kancelarii adwokackiej doświadczonych obrońców w sprawach karnych, w celu uzyskania porady prawnej. Adwokat może pomóc Ci zrozumieć swoje prawa oraz dostępne środki obrony.