Czy ktoś widział Lubnę Jaffery?

„Uderzające jest to, jak niewielki wpływ polityczny miała minister kultury. Lubna Jaffery jest również całkowicie nieobecna w najważniejszych debatach dotyczących polityki kulturalnej” — pisze redakcja Subjekt w dzisiejszym artykule.

„Wygląda na to, że minister kultury abdykowała” — powiedziała w środę Klassekampen była minister kultury z ramienia Partii Liberalnej, Trine Skei Grande.

Punktem wyjścia do tych stwierdzeń była informacja, że minister finansów Trygve Slagsvold Vedum (SP) spotkał się przed weekendem w sprawie przyszłości Teatru Narodowego. Przedstawiono mu wówczas propozycję budowy dwóch nowych scen w Økern.

Vedum był pod wrażeniem. Minister kultury — jak można się spodziewać — była oburzona. A przynajmniej taką nadzieję wyraziła Skei Grande. Była minister nie wyobraża sobie, by Siv Jensen, jako ówczesna minister finansów, mogła odbyć takie spotkanie bez jej udziału. A co na ten temat sądzi obecna minister kultury?

Nie wiemy. Tak samo, jak nie wiemy, jakie stanowisko zajmuje w wielu kluczowych debatach dotyczących polityki kulturalnej.

Obecna minister kultury nazywa się Lubna Jaffery, dla tych, którzy mogli o tym zapomnieć. Od momentu przejęcia teki od partyjnej koleżanki Anette Trettebergstuen pozostaje wyraźnie nieobecna — politycznie, społecznie i kulturowo.

Politycznie, społecznie i kulturowo rzuca się w oczy jej nieobecność.

Gdzie jest Lubna Jaffery?

Obszerna debata bez skutku

Jaffery to minister widmo. Z wyjątkiem jej kontrowersyjnego występu podczas zeszłorocznej parady równości, kiedy to pokazała piersi na scenie, trudno wskazać jakiekolwiek wyraziste momenty jej działalności.

Jeśli chodzi o realny wpływ na politykę, Jaffery nie może się pochwalić znaczącymi osiągnięciami. Nie udało się jej wprowadzić współfinansowania dla dużych platform streamingowych, które zobowiązałoby je do inwestowania w norweskie treści. Takie rozwiązanie przyniosłoby miliony dla wrażliwego sektora kultury, obecnie zagrożonego rosnącą konkurencją właśnie ze strony wielkich firm streamingowych. Ministerstwo tłumaczy się ograniczeniami wynikającymi z przepisów międzynarodowych, mimo że podobne regulacje funkcjonują już w 14 innych krajach UE/EOG. Branża jest zszokowana — my również.

Po publikacji raportów Komisji Wolności Słowa oraz Komitetu Manna wywiązała się szeroka debata, która zaowocowała konstruktywnymi propozycjami. Gdzie jednak są dalsze działania Ministerstwa Kultury pod przewodnictwem Jaffery?

Zakończyła niektóre sprawy rozpoczęte przez poprzedniczkę, ale gdzie jej własne inicjatywy? Brakuje publicznych zapytań, wizji i konkretnej polityki. Nie zabiera również głosu w sprawach dotyczących sztuki i sytuacji artystów.

Milczenie zamiast działania

Los Teatru Narodowego wciąż pozostaje nierozstrzygnięty i jest przedmiotem toczącej się debaty. Jednak głos w tej sprawie zabiera niemal wyłącznie minister finansów. Choć Jaffery wcześniej zadeklarowała, że nie zgadza się z Vedumem, obecnie nie bierze udziału ani w dyskusjach medialnych, ani w zamkniętych spotkaniach.

W tym samym artykule Klassekampen czytamy: „Ministerstwo Kultury nie zdążyło odpowiedzieć na zapytanie redakcji przed oddaniem numeru do druku”. Dokładnie. Co właściwie dzieje się w tym ministerstwie? Bo na pewno nie polityka ani komunikacja.

Dzień później ministerstwo zareagowało, udzielając gazecie niejasnej odpowiedzi,

w której stwierdzono, że są zaangażowani w „zapewnienie jakości”, że „warto prowadzić debatę” i że „to ważna kwestia dla kraju, rządu i Oslo”. Nie wynika z tego jednak absolutnie nic nowego.

W mało prawdopodobnym scenariuszu, w którym Partia Pracy wygra tegoroczne wybory, z pewnością nie stanie się to dzięki jej polityce kulturalnej.