Zaostrzenie środków ostrożności osobistej: tłumaczenie dla alogloty pod karą nieważności

Zdjęcie: allegro.pl

1. Fakty

Sąd Rzymski, pełniąc funkcję sędziego rewizyjnego, oddalił apelację oskarżonego od postanowienia nakazującego zaostrzenie środka zabezpieczającego.

Oskarżony odwołał się do Sądu Kasacyjnego w oparciu o jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 606 § 1 lit. c) i e) Kodeksu postępowania karnego w związku z art. 142 i 292 Kodeksu postępowania karnego, a także zarzuty sprzeczne i nielogiczne. Wskazuje, że z dokumentów wynika, że oskarżony nie rozumie języka włoskiego, potrzebując tłumacza języka hiszpańskiego, a postanowienie o zaostrzeniu kary nie zostało dla niego przetłumaczone, co skutkuje nieważnością tego ostatniego środka i wynikającej z niego sekwencji proceduralnej.

Aby dysponować ważnym narzędziem operacyjnym, które pomoże profesjonalistom, zalecamy następujący tom: https://www.maggiolieditore.it/formulario-annotato-del-processo-penale.html?utm_term=8891667410&utm_source=www.diritto.it&utm_medium=wpplugin&utm_campaign=aggravamento-misure-cautelari-traduzione-alloglotta 

2. Zaostrzenie osobistych środków ostrożności i tłumaczenie dla alogloty: analiza Sądu Kasacyjnego

Sąd Kasacyjny, analizując apelację, zauważa, że w kwestii tłumaczenia środka jurysdykcyjnego oskarżonemu, który nie zna języka włoskiego, wypowiedziały się Zjednoczone Sekcje, które, choć nie przedstawiły jeszcze swoich motywacji, podały do wiadomości, poprzez informację tymczasową nr. 15-23, zasadę prawną, zgodnie z którą "jeżeli z akt wynika, że oskarżony lub podejrzany nie znają języka włoskiego, brak tłumaczenia nakazu osobistego zatrzymania przesądza o jego nieważności, zgodnie z połączonymi przepisami art. 143 i 292 włoskiego kodeksu postępowania karnego".

W niniejszej sprawie z dokumentów procesowych jasno wynika, że brak znajomości języka włoskiego przez skarżącego jest oczywisty: w rzeczywistości w raporcie z aresztowania stwierdzono, że "potrzebny jest tłumacz hiszpańskojęzyczny", chociaż całkowicie nielogiczne jest stwierdzenie, że aresztowany"mówi i rozumie po włosku"; a ponadto tłumacz hiszpańskojęzyczny był obecny na rozprawie zatwierdzającej i przedstawił ustne tłumaczenie nakazu nadzoru.

Jeśli chodzi o zrzeczenie się przez wnioskodawcę pisemnego tłumaczenia dokumentów procesowych, zdaniem Sądu Najwyższego nie oznacza to zrzeczenia się tłumaczenia ustnego.

3. Orzeczenie Sądu Kasacyjnego

W świetle powyższego Sąd Kasacyjny stwierdza naruszenie art. 143 kodeksu postępowania karnego i wynikającą z tego nieważność postanowienia o zaostrzeniu środka zapobiegawczego, zgodnie z art. 178 ust. 1 lit. c), w związku z brakiej jego tłumaczenia.

Trybunał przypomina, że art. 143 ust. 2 kodeksu postępowania karnego, w brzmieniu obecnie obowiązującym, zmienionym dekretem ustawodawczym 32/2014 wdrażającym dyrektywę 2010/64/UE, w wykazie aktów, których pisemne tłumaczenie organ sądowy musi zlecić w rozsądnym terminie w celu wykonania prawa do obrony, wyraźnie wskazuje „przepisy przewidujące indywidualne środki ostrożności”.

Zatem środki, które podobnie jak kwestionowany, zaostrzają środek zapobiegawczy, ponieważ mają znaczący wpływ na wolność osobistą, są zatem również objęte zakresem stosowania tej zasady.

Sąd Najwyższy nakazał zatem uchylenie bez przekazania sprawy do ponownego rozpoznania zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia zaostrzającego środek zapobiegawczy wydanego przez Trybunał w Rzymie, a w konsekwencji przywrócenie środka zapobiegawczego w postaci aresztu domowego.