Znaleziono związek między długością pępowiny, ADHD i epilepsją

Zdjęcie: Klaus Vedfelt/ getty images

Naukowcy w Bergen zbadali, jak potoczyło się życie 850 000 norweskich dzieci.

Pępowina to lina życia między matką a dzieckiem przez dziewięć miesięcy.
Zaraz po urodzeniu zostaje przecięta.

Podczas gdy dziecko po raz pierwszy spotyka się z matką, pępowina jest mierzona.

Zwykle ma od 50 do 60 centymetrów długości i dwa centymetry grubości. U
niektórych może mieć dobrze ponad metr długości.

Właśnie te pomiary mogą dawać wskazówki co do tego, jak potoczy się życie
później – według nowych badań z Uniwersytetu w Bergen.

Powiązali długość z diagnozą

"To właściwie zaczęło się od ciekawości" – mówi profesor Cathrine Ebbing. Ona
i jej koledzy stoją za badaniem opublikowanym w czasopiśmie Plos One.

Naukowcy przyjrzeli się dzieciom urodzonym w latach 1999–2013, które były
obserwowane do 2020 roku. Informacje o długości pępowiny uzyskali z rejestru urodzeń.

Następnie przyjrzeli się dzieciom, które miały wyjątkowo krótką lub długą
pępowinę. To znaczy linie życia krótsze niż 35 centymetrów i dłuższe niż 70 centymetrów.

Potem te dane zostały powiązane z tym, czy dzieci otrzymały jakąś diagnozę
później w życiu.

Diagnozy, których szukali u dzieci, to ADHD, autyzm, epilepsja,
niepełnosprawność intelektualna, zaburzenia widzenia, słuchu lub porażenie mózgowe.

Ebbing i jej współpracownicy znaleźli pewne wyraźne powiązania, chociaż nie
wyjaśniają one przyczyn tych stanów.

Ruchy wpływają na pępowinę

"To, co odkryliśmy, to że zaburzenia neurorozwojowe i długość pępowiny mają
związek, i że to jest widoczne już w życiu płodowym" – mówi Ebbing i kontynuuje:

"Jeśli pępowina była krótka, to istniała tendencja, że osoba trochę częściej
miała niepełnosprawność intelektualną lub epilepsję. Zauważyliśmy też, że
osoba trochę częściej miała zaburzenia słuchu" – mówi Ebbing.

"A co z tymi, którzy mieli wyjątkowo długą pępowinę?"

"Tam była nieco zwiększona tendencja do otrzymania diagnozy ADHD później
w życiu i nieco zwiększona częstość występowania autyzmu w niektórych
grupach. Zobaczyliśmy, że zarówno ci z ekstremalnie długą, jak i krótką
pępowiną mieli ryzyko porażenia mózgowego."

Nie sądzi, że pępowina kieruje

Ebbing mówi, że jednym z możliwych wyjaśnień tego zjawiska jest to, że osoby

z ADHD mogą być bardziej ruchliwe już w łonie matki. Dużo ruchu może
prowadzić do dłuższej pępowiny, a mało – do krótszej.

Podkreśla, że przyczyny różnych zaburzeń neurorozwojowych, takich jak
ADHD, są niezwykle złożone.

"Uważamy, że to mózg steruje aktywnością fizyczną płodu, a aktywność
fizyczna wpływa na długość pępowiny. Dlatego długość pępowiny jest mierzalną
oznaką, która może wskazywać pewien kierunek."

"Nie coś, o czym się myśli"

Trond Melbye Michelsen jest ordynatorem oddziału położniczego w Szpitalu
Uniwersyteckim w Oslo i profesorem na Uniwersytecie w Oslo. Uważa, że
badanie z Bergen daje do myślenia.

“To chyba nie jest coś, o czym się myśli: Czy długość pępowiny ma jakieś znaczenie?”

Uważa, że badanie jest solidne, i mówi, że norwescy naukowcy mają przewagę,
ponieważ posiadamy dane o praktycznie wszystkich norweskich urodzeniach
dzięki rejestrowi urodzeń.

"Norwegia może wnieść wkład do międzynarodowych badań i zrozumienia
ciąży oraz rozwoju dziecka."

Brak powodu do niepokoju

Kobiety nie muszą się martwić, że robią coś „źle” podczas ciąży. Większość
osób z długą lub krótką pępowiną jest zdrowa i rozwija się normalnie – mówi Ebbing.

"Nawet jeśli ryzyko wzrasta o 30 procent, nie oznacza to, że ryzyko jest
wysokie. Ponieważ ryzyko wyjściowe jest bardzo niskie. Poza tym te dane
dotyczą całej populacji. Na rozwój dziecka wpływa wiele czynników. Wiele z
nich jest poza naszą kontrolą – na przykład długość pępowiny."

Michelsen z Uniwersytetu w Oslo również nie uważa, że można wykorzystać
długość pępowiny – która od wielu lat jest mierzona w norweskich szpitalach –
do przewidywania, czy dziecko otrzyma jakąś diagnozę.

"Można by pomyśleć, że można by wtedy wyłonić dzieci z bardzo długą lub
krótką pępowiną i szczególnie je obserwować, albo zrobić coś, by zmienić
przebieg rozwoju. To wcale nie musi tak działać."

Związek, nie przyczyna

To, że naukowcy znaleźli ten związek, nie oznacza, że krótka lub długa
pępowina jest powodem, dla którego ktoś ma na przykład ADHD.

"To daje wgląd w ludzką biologię rozwoju, co uważam za interesujące. Wiemy
też, że ekstremalna długość pępowiny wiąże się z ryzykiem – zarówno w
krótkim, jak i nieco dłuższym okresie. To jeden z elementów całego obrazu" –
kończy Ebbing.