Automatyczna weryfikacja diagnozy a koszty i dostępność leków GLP-1: Wyniki badania

Zdjęcie: TensorSpark/Adobe Stock

Leki GLP-1 działają poprzez przyłączanie się do receptorów GLP, co aktywuje naturalne efekty hormonu GLP-1. Zwiększanie dawki tych agonistów prowadzi do proporcjonalnego nasilenia ich działania, jak podaje Cleveland Clinic.

Zastrzyki GLP-1 są uznawane za terapię pierwszego rzutu w leczeniu T2DM, pomagając spowolnić trawienie i regulować apetyt. Ostatnie badania wykazały także ich znaczący wpływ na redukcję masy ciała, co przyczyniło się do ich coraz szerszego stosowania w terapii otyłości. Semaglutyd (Wegovy, Ozempic), liraglutyd (Saxenda, Victoza), dulaglutyd (Trulicity) i tirzepatyd (Mounjaro, Zepbound) to najczęściej przepisywane leki GLP-1 dla osób z nadwagą lub otyłością.

Tradycyjne zarządzanie farmakoterapią często opiera się na wcześniejszych autoryzacjach, co opóźnia dostęp pacjentów do niezbędnych leków. Wzrost stosowania leków GLP-1 w leczeniu T2DM oraz w zarządzaniu masą ciała zwiększył obciążenie istniejących zasobów administracyjnych z powodu licznych wniosków o autoryzację, szczególnie w przypadkach niezatwierdzonych lub nierefundowanych wskazań.

W celu rozwiązania problemu autoryzacji wprowadzono zautomatyzowany system weryfikacji diagnoz, który wymaga od aptek podawania kodów diagnoz ICD przy zgłoszeniach dla T2DM. Badanie, które miało miejsce od 1 października 2022 roku, obejmowało 3-miesięczny okres przejściowy. Autorzy badania zauważyli, że w tym czasie wnioski użytkowników były rozpatrywane bez kodów diagnoz, ale po tym okresie stały się one obowiązkowe.

Analizowano dane z 297 514 unikalnych członków, porównując grupę interwencyjną liczącą 233 747 osób objętych planami zdrowotnymi wymagającymi kodu diagnozy z grupą kontrolną 63 767 osób objętych planami, które nie wymagały takiego kodu.

Wyniki wykazały, że grupa z wymaganym kodem diagnozy odnotowała minimalny wzrost wykorzystania leków — z 1,36% do 1,45% w ciągu 12 miesięcy. Z kolei w grupie kontrolnej odnotowano znaczący wzrost — z 4,11% do 6,80% w tym samym okresie. Jeśli chodzi o koszty, grupa z kodami diagnozy odnotowała wzrost o 15% na członka planu na miesiąc, podczas gdy w grupie kontrolnej wzrost wyniósł aż 79%.

Badanie oceniło także wpływ systemu na dostęp pacjentów do leków. Spośród wniosków początkowo odrzuconych z powodu braku kodów, 45% zostało później zatwierdzonych po dostarczeniu prawidłowej dokumentacji. Po zatwierdzeniu, 78,3% wniosków zostało przetworzonych w ciągu 1 dnia, a 89,6% w ciągu 4 dni od początkowego odrzucenia.

Autorzy badania zwrócili jednak uwagę, że brak danych o różnicach wyjściowych między grupami interwencyjną a kontrolną stanowił ograniczenie badania, które mogło wpłynąć na stosowanie leków GLP-1. Krótki, 12-miesięczny okres badania również dostarczył ograniczonych informacji o długofalowych skutkach wprowadzenia obowiązku kodu diagnozy.

„To badanie pokazuje, że rozwiązania technologiczne mogą skutecznie łączyć kontrolę kosztów, odpowiednie stosowanie leków i dostęp pacjentów, jednocześnie zmniejszając obciążenia administracyjne dla lekarzy i płatników. W miarę jak koszty leków nadal rosną, a nowe terapie wchodzą na rynek, skuteczne podejścia do zarządzania świadczeniami, takie jak to, będą stawały się coraz cenniejsze dla wszystkich uczestników systemu ochrony zdrowia” — powiedzieli autorzy badania w komunikacie prasowym.

Wyniki sugerują, że automatyczna weryfikacja diagnoz stanowi obiecującą alternatywę w zarządzaniu stosowaniem leków GLP-1, szczególnie tam, gdzie celem głównym jest potwierdzenie diagnozy w ramach zarządzania wykorzystaniem leków.