Badania wykazały, że powszechny typ asteroidy może być bardzo ciężki do zniszczenia

Wizualizacja asteroidy Itokawa, którą odwiedziła japońska misja Hayabusa1 (JAXA/Curtin University)

W fantastyce naukowej utarło się, że najlepszym sposobem na poradzenie sobie z groźną asteroidą lub kometą jest po prostu rozniesienie jej na kawałki. Nowe badanie, w którym przeanalizowano rzeczywiste kawałki asteroidy odwiedzonej przez japońską misję kosmiczną, pokazuje, że zadanie to może nie być takie proste.

Wyobraźmy sobie, że mamy dużą gąbkę i mamy ją rozwalić na sto kawałków używając jedynie kija baseballowego. Zadanie nie jest takie proste, ponieważ gąbka jest porowata i absorbująca wstrząsy. Okazuje się, że wiele asteroid w naszym Układzie Słonecznym jest podobnych do gąbki, ponieważ składa się z luźnego zlepku skał i głazów.

Tak było w przypadku asteroidy Itokawa badanej przez misję Japońskiej Agencji Kosmicznej Hayabusa 1, która odwiedziła skałę w 2005 roku i sprowadziła swoje znaleziska na Ziemię w 2010 roku.

"W przeciwieństwie do monolitycznych asteroid, Itokawa nie jest pojedynczą bryłą skały, ale należy do rodziny kup gruzu, co oznacza, że jest w całości zbudowana z luźnych głazów i skał, a prawie połowa to pusta przestrzeń" - wyjaśnił w oświadczeniu profesor Uniwersytetu Curtin, Fred Jourdan.

Ochrona Planetarna

Jourdan jest współautorem nowej pracy na ten temat opublikowanej w Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).

Jourdan i jego współpracownicy przeanalizowali drobne kawałki gruzu i pyłu przywiezione z Itokawy. Zostali zaskoczeni wynikami, które wskazywały, że kosmiczna skała jest szczególnie stara i odporna, datowana na miliardy lat, a nie na kilkaset tysięcy lat jak inne podobne asteroidy. Jest współautorem nowej pracy na ten temat opublikowanej w Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).

"Jest to zdumiewająco długi czas przetrwania dla asteroidy wielkości Itokawy. Przypisuje się go świetnie pochłaniającej wstrząsy strukturze asteroidy" - mówi Jourdan. "Itokawa jest jak gigantyczna poduszka kosmiczna i bardzo trudno ją zniszczyć."

Odkrycie to zmienia nasze plany dotyczące tego, jak pewnego dnia możemy chronić Ziemię przed potencjalnym uderzeniem dużej asteroidy zmierzającej w naszą stronę. Po pierwsze, długi okres życia takiej asteroidy oznacza, że jest ona prawdopodobnie jeszcze bardziej powszechna niż wcześniej sądzono. Oznacza to, że pomysł, aby po prostu rozbić zbliżającą się asteroidę metaforycznym odpowiednikiem ogromnego kija baseballowego, prawdopodobnie nie jest najlepszym rozwiązaniem.

"Dobra wiadomość jest taka, że możemy wykorzystać tę informację na naszą korzyść" - tłumaczy współautor i profesor nadzwyczajny Curtin Nick Timms. "Jeśli asteroida zostanie wykryta zbyt późno, aby zastosować pchnięcie kinetyczne, możemy wtedy zastosować bardziej agresywne podejście, takie jak użycie fali uderzeniowej wybuchu jądrowego, aby zepchnąć asteroidę z kursu, nie niszcząc jej."

NASA niedawno próbowała zastosować metodę pchnięcia kinetycznego ze swoją misją DART, a wybuchy jądrowe dotąd dotyczyły tylko fantazją naukową o ciałach niebieskich niosących zagładę. Zazwyczaj jednak hollywoodzcy bohaterowie używają atomówki do zniszczenia samego obiektu.

Nowe badania sugerują, że rozbijanie kosmicznych skał na coraz mniejsze kawałki może nie być najbardziej skutecznym i efektywnym środkiem obrony planetarnej, nawet jeśli może to świetnie wyglądać na filmie. Jeśli nie jesteśmy w stanie zniszczyć zbliżającej się asteroidy, może zamiast tego uda nam się ją wybić z parku.