Czy wymarły lis był najlepszym przyjacielem człowieka?

Istnieje ponad 10 gatunków należących do rodzaju nibylisów, włączając nibylisa siwego. Zdjęcie: BBC/Getty ImagesIstnieje ponad 10 gatunków należących do rodzaju nibylisów, włączając nibylisa siwego. Zdjęcie: BBC/Getty Images

Nasi przodkowie mogli posiadać lisy jako zwierzęta domowe, na długo przed pojawieniem się na scenie udomowionych psów. Archeologiczne dowody sugerują, że historyczne ludzkie zbiorowości w Ameryce Południowej oddawały cześć lisom i chowały je obok swoich zmarłych.

Naukowcy byli zaskoczeni znalezieniem lisa pochowanego w ludzkim grobie około 1500 lat temu w Patagonii w Argentynie. Sądzą, że najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem może być uważanie go za cennego towarzysza lub zwierzę domowe. Analiza DNA wykazała spożywanie posiłków wraz z prehistorycznymi myśliwymi i bycie częścią obozu.
Blisko dekadę wcześniej lis tego samego gatunku również został znaleziony w znacznie starszym grobie w innej części kraju. Możliwe, że był zwierzęciem domowym, lecz nie przeprowadzono analizy jego diety. 

„Jest to bardzo rzadkie znalezisko oraz informacja, że lis miał tak bliską relację z osobami ze społeczności łowców-zbieraczy” -  powiedziała doktor Ophélie Lebrasseur z Uniwersytetu Oksfordzkiego - myślę, że było to coś więcej niż symbol. Był to kompan”. Lis został znaleziony w miejscu pochówku Cañada Seca w Argentynie, które niegdyś było zamieszkane przez właśnie taką grupę.

Badanie kości zwierzęcia wykazało, że należało ono do gatunku znanego jako Dusicyon avus, który wymarł około 500 lat temu. Zdjęcie: Francisco Prevosti

Zęby dzikiego zwierzęcia znajdowano w wielu miejscach w Peru i Argentynie, co może sugerować, że miały znaczenie symboliczne. Aczkolwiek odkrycie prawie kompletnego szkieletu lisa w ludzkim grobie jest niezwykle rzadkie w światowym rejestrze archeologicznym.

Lis, który nosi naukową nazwę Dusicyon avus, był średniej wielkości i ważył od 10 do 15 kilogramów. Wyginął około 500 lat temu, kilkaset lat po przybyciu psów domowych do Patagonii. Badania zostały przeprowadzone we współpracy z dr Cinthią Abboną z Instytutu Ewolucji w Mendozie w Argentynie i opublikowane w czasopiśmie „Royal Society Open Science”.