Hubble dociera do samotnego światła w ciemności

Galaktyka karłowata Tukan znajduje się około 3 miliony lat świetlnych od nas, na dalekim krańcu naszej Lokalnej Grupy galaktyk. NASA, ESA, C. Gallart (Instituto de Astrofisica de Canarias), A. del Pino Molina (Centro de Estudios de Fisica del Cosmos de Aragon) i R. van der Marel (Space Telescope Science Institute); Przetwarzanie obrazu: Gladys Kober (NASA/Catholic University of America)

To, co wyróżnia Karła Tukana spośród innych galaktyk karłowatych, składa się z dwóch części: jego klasyfikacji i izolacji. Jako karłowata galaktyka sferoidalna jest ona znacznie mniejsza i mniej jasna niż większość innych galaktyk karłowatych. Pył jest rzadki, a populacja gwiazd skłania się ku starszemu zakresowi, nadając im ciemniejszy wygląd. Dodatkowo, Karzeł Tukana znajduje się około 3,6 miliona lat świetlnych od środka masy Grupy Lokalnej, z dala od Drogi Mlecznej i innych galaktyk. Jest to tylko jedna z dwóch karłowatych galaktyk sferoidalnych w Grupie Lokalnej, która jest tak odległa, co skłania astronomów do teorii, że bliskie spotkanie z większym galaktycznym sąsiadem zwanym Andromedą wyrzuciło ją na taką odległość około 11 miliardów lat temu.

Posiadanie tak nietkniętych właściwości pozwala naukowcom wykorzystać Karła Tukana jako kosmiczną skamieniałość. Galaktyki karłowate mogły być wczesnymi składnikami większych galaktyk, gdzie starsze gwiazdy znajdują się w tak izolowanym środowisku, że ich analiza może pomóc prześledzić formowanie się galaktyk aż do zarania dziejów. Z tego powodu Hubble sięgnął daleko w głąb Grupy Lokalnej, wykorzystując możliwości Advanced Camera for Surveys i Wide Field and Planetary Camera 2, aby dotrzeć do tej odległej, samotnej galaktyki. Badanie jej struktury, składu i historii formowania się gwiazd rzuca światło na epokę rejonizacji, kiedy pierwsze gwiazdy i galaktyki powstały z ciemności miliardy lat temu.