Na Antarktyce, w królestwie pingwinów cesarskich

Zdjęcie: ROMAIN FARGE / ROMAIN FARGE

Dwadzieścia lat po premierze „Marsz pingwinów”, filmu dokumentalnego autorstwa Luca Jacqueta, który zwrócił uwagę świata na pingwiny cesarskie. Te fascynujące, symboliczne ptaki Antarktydy stają obecnie w obliczu największego zagrożenia: postępującego braku wymiany pokoleń. W wyniku globalnego ocieplenia ich naturalne środowisko kurczy się jak skóra ściągana z wosku, a większość ich lęgów jest jedna po drugiej dziesiątkowana.

Pingwiny cesarskie to jedyny gatunek pingwinów rozmnażający się w czasie australijskiej zimy. Te nielotne ptaki kierują się niezmiennym cyklem i pokonują długą drogę o długości od 50 do 120 kilometrów po lodzie, aby zebrać się w wielkie kolonie liczące tysiące osobników. Po osiągnięciu celu pary spotykają się na pokrywie lodowej, z którą są nierozerwalnie związane, a następnie samice składają jedno jajo, które wysiadują samce.

Pisklęta wykluwają się między końcem lipca a połową sierpnia i są wychowywane do momentu, gdy urosną u nich nieprzemakalne pióra, zazwyczaj w grudniu, przed letnim topnieniem lodu. Matka, która wraca w chwili wyklucia, odnajduje swojego partnera dzięki jego wołaniu i zajmuje się następnie pisklęciem, karmiąc je przez regurgitację pokarmu zgromadzonego w jej żołądku. Samiec udaje się potem do oceanu, by się pożywić, spędzając tam około dwudziestu dni, zanim wróci.

Rodzice na przemian dokarmiają swoje potomstwo rybami, skorupiakami i głowonogami, które uwielbiają. Kiedy nadchodzi australijska wiosna, czyli około 45–50 dni po wykluciu, młode są już na tyle dojrzałe, że potrafią regulować swoją temperaturę i są pozostawiane w tzw. „żłobkach”, w których zbierają się pisklęta z różnych par. Jednak, jeśli lód topnieje zbyt wcześnie pod ich stopami, grozi im utonięcie lub śmierć z powodu hipotermii.

„Niepowodzenie reprodukcji”

Kolonia Halley, położona na Morzu Weddella, jest drugą co do wielkości kolonią pingwinów cesarskich na świecie – do 25 000 par przybywa tam każdego roku, aby rozmnażać się. Jednak w latach 2016, 2017 i 2018 prawie wszystkie młode umierały przedwcześnie. Mimo że łączna populacja szacowana jest na około 250 000 par rozrodczych, 14 z 66 kolonii pingwinów cesarskich zanotowało niemal całkowite wyginięcie piskląt w wyniku przedwczesnego topnienia lodu w 2023 roku, które nadal trwa. Po raz pierwszy od rozpoczęcia obserwacji satelitarnych, w 2022 i 2023 roku, minimalna powierzchnia pokrywy lodowej w szczycie australijskiego lata spadła poniżej 2 milionów kilometrów kwadratowych.

Jest to spadek o około 30% w porównaniu do średnich z lat 1981–2010 – katastrofa dla pingwinów cesarskich, które teraz muszą wędrować w poszukiwaniu lepszej pokrywy lodowej. Badacze ponownie mogą jedynie stwierdzić kolejny „katastrofalny niepowodzenie reprodukcji”, które zagraża długoterminowemu spadkowi populacji największego pingwina na świecie. W rzeczywistości, jeśli nic się nie zmieni, a emisje dwutlenku węgla pozostaną na obecnym poziomie, ich liczba powinna matematycznie zmniejszyć się o 99% do końca wieku. Czy naprawdę tego chcemy?