Nienawiść do samego siebie to nie to samo co depresja. Psychiatra wyjaśnia, jak ją leczyć u nastolatków

Źródło obrazu: Flickr

Aguirre, wieloletni psychiatra dzieci i młodzieży w Mass General Brigham'sMcLeanHospital w Belmont, Massachusetts, zwraca uwagę na te badania w swojej nowej książce „I HateMyself: OvercomeSelf-Loathing and RealizeWhyYou'reWrongAboutYou”.

 Aguirre, również adiunkt psychiatrii w Harvard Medical School, zapewnia szybki kurs na temat nienawiści do samego siebie, wyjaśniając, czym tak naprawdę jest negatywne mówienie o sobie, skąd się bierze, w jaki sposób może zaszkodzić zdrowiu psychicznemu młodej osoby oraz w jak rodzice i opiekunowie mogą pomóc swoim nastolatkom przejść przez walkę i nauczyć się bardziej konstruktywnych sposobów myślenia. Chociaż bycie nastolatkiem to z pewnością trudny czas, Aguirre wie, że nie tylko presja społeczna utrudnia życie. Wczesne doświadczenia i style rodzicielskie mogą również kształtować postrzeganie siebie i zdrowie emocjonalne dziecka. Aguirre twierdzi jednak, że rodzice mogą chronić swoje dzieci przed nienawiścią do samych siebie. A dzieci, które doświadczyły nienawiści do siebie, mogą w końcu odzyskać poczucie własnej wartości. Jednym z rodzajów sprawdzonego leczenia jest dialektyczna terapia behawioralna ( ang.dialecticalbehaviortherapy, DBT). Jest to jeden z obszarów specjalizacji Aguirre. Jako założyciel programu DBT dla nastolatków w McLean, zwanego 3East, stworzył szereg programów DBT mających na celu ograniczenie zachowań zagrażających sobie, a także objawów cech zaburzeń osobowości typu borderline. Aguirre powiedział, że to podejście uratowało wiele osób.  CNN niedawno rozmawiało z Aguirre o nienawiści nastolatków do samych siebie i dlaczego postrzeganie siebie jest tak ważną częścią ich interakcji z resztą świata. Ta rozmowa została lekko zredagowana i skrócona dla jasności. 

CNN: Czym jest nienawiść do samego siebie?

 Dr Blaise Aguirre: Większość ludzi doświadczyła niezadowolenia ze swojego życia i z siebie. Można mieć pewien stopień samokrytyki w pewnych kontekstach i zdarza się to każdemu. To po prostu część ludzkich doświadczeń. Ale co, jeśli od najmłodszych lat mówiono ci, że nie jesteś wystarczająco dobry, że masz wady jako istota ludzka? Może nie było to powiedziane wprost, ale było to w jakiś sposób sugerowane, a przynajmniej tak to interpretowałeś jako młody umysł. Wiele rzeczy może do tego prowadzić. Jeśli ktoś ma trudności w uczeniu się, niepełnosprawność fizyczną lub zaburzenia psychiczne, może po prostu czuć, że nie jest wystarczająco dobry. Może myśleć: „Nie jestem wystarczająco szybka, nie jestem wystarczająco ładna, nie jestem wystarczająco silna”. Istnieje wiele sposobów, w jakie możemy być z siebie niezadowoleni. Ale kiedy idea bycia niewystarczającym jest tak głęboka, że staje się zakorzeniona w tym, jak postrzegasz siebie i przenika całą twoją istotę, może stać sięnienawiścią do samego siebie. Kiedy tak się dzieje, nienawiść do samego siebie zaczyna wpływać na wiele podejmowanych decyzji, pracędo której aplikujesz, szkoły do których idziesz, romantycznych partnerów, których wybierasz. Mówię o czymś, co jest zakorzenione w rdzeniu tego, kim jest dana osoba. O to właśnie chodzi w nienawiści do samego siebie. 

CNN: Co powoduje tę nienawiść do samego siebie? 

Aguirre: Niektórzy ludzie pytali mnie: „Czy nienawiść do samego siebie ma podłoże biologiczne?”. Jedną rzeczą, którą zaobserwowałem jest to, że prawie wszyscy ludzie, których spotykam, którzy doświadczają głębokiej nienawiści do siebie, są bardzo wrażliwymi ludźmi. Ludzie, którzy mają duże reakcje emocjonalne na pozornie małe wydarzenia, wydają się być znacznie bardziej podatni na interpretowanie świata w bardzo negatywny sposób - a następnie osadzanie tej interpretacji w swojej koncepcji siebie. Niezależnie od tego, we wszystkich moich wywiadach nikt nie zgłosił rozwoju nienawiści do samego siebie w wieku dorosłym. Wszystko zaczęło się gdzieś w przedszkolu lub we wczesnej młodości, w gimnazjum. Wiele z nich było młodymi kobietami, wiele z nich było wykorzystywanych fizycznie i seksualnie, wiele z nich doświadczyło znęcania się. Nie mając przy sobie nikogo, wpoiły sobie te informacje do głowy. Ponieważ nie miały perspektywy, doszły do naturalnego wniosku, że jest coś bardzo wadliwego w tym, kim są. Stało się to zintegrowane z ich poczuciem własnej wartości. Jeśli nauczysz małe dziecko, że 1 + 1 = 3 i będziesz je tego uczył, a pod koniec roku dasz mu egzamin i zapytasz: „Ile to jest 1 + 1?”, odpowie, że 3. Przesłanie, którego się nauczy, niezależnie od tego, czy jest to zamierzone, czy nie, jest takie, że nie jest wartościowe i zasługuje na samokrytykę. Kiedy masz już tę pewność wbudowaną w swoje poczucie siebie, będziesz filtrować wszystkie przyszłe interakcje przez tę soczewkę. 

CNN: W jakim stopniu technologia przyczynia się do tego problemu? 

Aguirre: Duże firmy nauczyły się wykorzystywać technologię do sprzedawania nienawiści do samego siebie. Komunikaty są następujące: Nie jesteś wystarczająco wysoka, nie jesteś wystarczająco ładna, twoja skóra nie wygląda wystarczająco młodo, nie jesteś wystarczająco szczupła, nie jesteś wystarczająco silna, twoje mięśnie nie są wystarczająco duże i nie jesteś wystarczająco inteligentna. Komunikaty te sugerują również: „Jeśli kupisz mój produkt, będziesz o wiele lepsza”. Jest to problematyczne. Musimy zwracać uwagę na to, jak bardzo wysyłamy młodym ludziom wiadomość, że jeśli zrobią tylko to, będą lepsi. 

CNN: Czym różni się nienawiść do samego siebie od depresji?

Aguirre: Ktoś, kto cierpi na depresję, może być bardzo niezadowolony ze swojego życia podczas epizodu depresji i powiedzieć: „Nienawidzę tego, jak żyję” lub „Nienawidzętego, że nie wstaję z łóżka i nie idę do pracy”. Nie jest to nienawiść do samego siebie, ale nienawiść do wpływu depresji, nienawiść do okoliczności. W przypadku osób z głęboką nienawiścią do samego siebie, nawet gdy depresja jest leczona, nienawiść do samego siebie utrzymuje się. Pracowałem z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia odżywiania; wiele z tych osób jest perfekcjonistami i nienawidzi siebie, ponieważ wierzą, że nie mają odpowiedniego kształtu lub wagi. Ale kiedy osoby z zaburzeniami odżywiania mają również podstawową nienawiść do siebie, nawet po wyleczeniu zaburzeń odżywiania, nienawiść do siebie utrzymuje się. Z pewnością zdarzają się sytuacje, w których po wyleczeniu zaburzeń psychicznych nieszczęście i niezadowolenie z siebie ustępuje. Ale w przypadku osób, które doświadczają nienawiści do samego siebie, osób, które mają ukryte „niezasłużenie” i wstyd, nawet po wyleczeniu choroby podstawowej, nie ustępuje. 

CNN: W jakim stopniu leki mogą pomóc?

Aguirre: Jako psychiatra widzę, że wielu młodych ludzi, którzy doświadczają nienawiści do siebie, to często bardzo wrażliwi ludzie, którzy przychodzą na polipragmazji, co oznacza, że obecnie przyjmują wiele różnych klas leków. W przypadku niektórych z nich jestem pod wrażeniem faktu, że wciąż się trzymają.Myślę, że dzieje się tak, że aby złagodzić ból emocjonalnego cierpienia, chodzą od psychiatry do psychiatry w nadziei, że znajdą coś, co usunie ból. Psychofarmakologia czasami wyrządza człowiekowi krzywdę, ponieważ znieczula go na ból. Jeśli boli cię ząb, a ja podaję ci środki przeciwbólowe, by go uśmierzyć, to mogę wyrządzić ci pewną szkodę, ponieważ możesz mieć ukrytą infekcję, która w końcu wybuchnie. Uśmierzanie uczuć nie jest właściwym sposobem leczenia nienawiści do samego siebie. Nienawiść do samego siebie nie zmienia się pod wpływem leków. 

CNN: Jakie jest właściwe leczenie nienawiści do samego siebie? 

Aguirre: Po pierwsze, my, eksperci, możemy dokładniej o nią pytać. W standardowym kwestionariuszu psychiatrycznym zapytają cię o słyszenie głosów, nawyki żywieniowe, nawyki snu, samoopiekę, energię i poczucie winy. Nikt nie pyta o nienawiść do samego siebie. W badaniach psychiatrycznych pytanie o nienawiść do samego siebie nie jest standardem. Nie pytamy o to, ponieważ pacjenci nie poruszają tego tematu - ponieważ jest on zakorzeniony. Są świadomi, że ona tam jest, ale nie postrzegają jej jako czegoś odrębnego. Nie widzą, że jest to problem. Musimy zająć się nienawiścią do samego siebie w zakresie zdrowia psychicznego. Możemy również wykonać lepszą pracę, dając ludziom narzędzia do radzenia sobie z nienawiścią do samego siebie. Używam formy leczenia znanej jako dialektyczna terapia behawioralna (DBT) dla osób, które dokonują samookaleczeń i autodestrukcji. DBT obejmuje cztery zestawy umiejętności: uważność, skuteczność interpersonalną, regulację emocji i tolerancję na stres. Wielu rodziców powie ci, że ich dzieci przychodzą na terapię DBT bez umiejętności, a wychodzą z nowymi umiejętnościami. W przypadku większości dzieci umiejętność zastosowania umiejętności DBT do okoliczności i kontekstu życia działa bardzo, bardzo dobrze. Obserwujemy zmniejszenie myśli samobójczych, zmniejszenie samookaleczeń, lepszą zdolność do tolerowania stresu i tego typu zachowań. W przypadku wielu tego rodzaju deficytów behawioralnych najlepszym rozwiązaniem jest nauczenie umiejętności radzenia sobie z tym deficytem. 

CNN: Jak rodzice mogą zmienić swoje podejście, aby ułatwić życie dzieciom doświadczającym nienawiści do samego siebie?

Aguirre: Walidacja jest ważna. Kiedy dziecko naprawdę zmaga się z trudnościami, szczere wysłuchanie, a nie próba uspokojenia go, może wiele zmienić. Staraj się nie mówić: „Jesteś kochany. Masz wielu przyjaciół. Wszystko będzie dobrze”, a zamiast tego wysłuchać, jak bolesne są dla nich sprawy. Kiedy skończą, usiądź z nimi, a następnie zapytaj: „Czy są rzeczy, które robię, które to utrwalają? Powiedz mi więcej o tym, jakie to trudne”. Chodzi o to, by usiąść z nimi, nie próbując rozwiązać problemu, przynajmniej dopóki nie poczują się wysłuchane i nie zrozumiemy dogłębnie problemu. Zwłaszcza w przypadku bardzo wrażliwych dzieci kluczowe jest po prostu słuchanie, aby dziecko zaczęło mieć poczucie emocjonalnego bezpieczeństwa. Może to zrobić ogromną różnicę na drodze do polubienia siebie nieco bardziej.