Niesamowite nowe zdjęcia przedstawiają Mgławicę Pierścień z niespotykaną szczegółowością

fot. ESA/Webb/NASA/CSA

Dwa zdjęcia wykonano w różnych długościach fal światła podczerwonego, co jest niewidoczne dla ludzkiego oka, przy użyciu instrumentów obserwatorium kosmicznego. Webb wcześniej wychwycił inną perspektywę Mgławicy Pierścień, a także podobną pod względem wyglądu Południową Mgławicę Pierścień.

Wieloletni faworyt astronomów, Mgławica Pierścień, jest badana od lat w związku z jej obserwowalnością i wglądem, jaki może zapewnić w zakresie życia gwiazd. Jest ulokowana w gwiazdozbiorze Lutni ponad 2000 lat świetlnych od Ziemi, ale podczas przejrzystych dni lata, obserwatorzy nieba mogą ją zauważyć używając lornetek .

Mgławica planetarna, która nie ma żadnego związku z planetami oprócz swojej nazwy, zwykle ma okrągłą strukturę i została tak nazwana, ponieważ początkowo, gdy francuski astronom Charles Messier odkrył jedną z nich po raz pierwszy w 1764, przypominała dysk, z którego formują się planety. Messier i astronom Darquier de Pellepoix odkryli Mgławicę Pierścień w 1779 roku.

Niektóre mgławice są gwiezdnymi żłobkami, w których rodzą się gwiazdy. Mgławica Pierścień została stworzona jako umierająca gwiazda, nazywana białym karłem, zaczęła rozsiewać swoje zewnętrzne powłoki do kosmosu, tworząc świecące pierścienie i rozszerzające się obłoki gazu.

„Jako ostatnie pożegnanie, gorące jądro jonizuje, lub podgrzewa, ten wydalony gaz, a mgławica reaguje kolorową emisją światła,” napisał Roger Wesson, astronom z Uniwersytetu Cardiff, w poście na blogu NASA o ostatnich obserwacjach Mgławicy Pierścień. „Błaga o pytanie: w jaki sposób kulista gwiazda tworzy tak skomplikowane i delikatne struktury niesferyczne?”

Tajemnica łuku mgławicy

Wesson i jego międzynarodowa drużyna o nazwie ESSENcE, co oznacza gwiazdy, które ewoluowały i ich mgławice w erze JWST, użyli kamery bliskiej podczerwieni Webba i urządzenie do badań w podczerwieni środkowej, aby wychwycić niespotykane szczegóły, które z biegiem czasu mogłyby pomóc im zrozumieć więcej na temat mgławic planetarnych.

„Jasna, kultowa, pierścieniowa struktura mgławicy jest złożona z około 20 000 pojedynczych skupisk gęstego molekularnego wodoru, z których każdy jest mniej więcej tak masywny jak Ziemia,” napisał Wesson. Na zewnątrz pierścienia widoczne są kłujące cechy, które wskazują w kierunku przeciwnym od umierającej gwiazdy, które świecą w świetle podczerwonym, ale były one słabo widoczne na poprzednich zdjęciach wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a. Zespół wierzy, że kolce są z molekuł, które formułują gęste cienie pierścienia.

Zdjęcia zrobione urządzeniem do badań w podczerwieni środkowej, także nazywanym MIRI, zapewniły ostry widok słabego halo poza pierścieniem.

„Zadziwiającym odkryciem była obecność do dziesięciu regularnie rozmieszczonych, koncentrycznych cech w tej słabej aureoli,” napisał Wesson.

Początkowo, zespół myślał, że obserwowane łuki były uformowane podczas gdy centralna gwiazda wypuszczała swoje wierzchnie powłoki przez jakiś czas. Jednak dzięki wrażliwości Webba, naukowcy teraz wierzą, że coś innego mogło być odpowiedzialne za łuki wewnątrz halo.

„Kiedy pojedyncza gwiazda ewoluuje w mglicę planetarną - nie znamy żadnego procesu trwającego tak długo,” napisał Wesson. „Zamiast tego, te pierścienie sugerują, że musi być jakiś kompan w postaci gwiazdy w systemie, orbitującym mniej więcej tak daleko od centralnej gwiazdy jak Pluton od naszego słońca. Kiedy umierająca gwiazda zrzucała swoją atmosferę, gwiazda towarzysząca kształtowała odpływ i go rzeźbiła.”