Objawy menstruacji

Źródło obrazu: Pexels.com

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)

PMS to powszechna nazwa na dużą ilość objawów, które część kobiet odczuwa przed miesiączką. Do najczęstszych fizycznych oznak PMS należą trądzik, nabrzmiałe lub wrażliwe piersi, wzdęcia, problemy ze snem, zachcianki żywieniowe i migreny. Z kolei objawy psychiczne mogą obejmować wahania nastroju, zmęczenie, smutek, złość i lęk - zwykle gdy wzrasta poziom estrogenu - lub depresję, która zazwyczaj występuje przy wyższym poziomie progesteronu. 
Średni czas trwania objawów PMS w miesiącu to około 6 dni, a ich największe nasilenie występuje na dwa dni przed rozpoczęciem krwawienia. Możliwe przyczyny tego stanu to wahania poziomu hormonów, zwiększona wrażliwość na normalne stężenia estrogenu i progesteronu, podwyższony poziom aldosteronu i aktywność reniny w osoczu, a również nieprawidłowości w pracy neuroprzekaźników, mianowicie serotoniny. 
Trudniejsza i bardziej ograniczająca forma zespołu napięcia przedmiesiączkowego to przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne (PMDD), które występuje u szacunkowo 2-9% osób menstruujących. Chociaż objawy PMDD mogą różnić się u poszczególnych kobiet, są one stosunkowo w każdym cyklu i zwykle ustępują w czasie ciąży. 
PMDD charakteryzuje się objawami nastroju, które znacząco zakłócają codzienne funkcjonowanie kobiety w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym. Stopień trudności i pogorszenie jakości życia zgłaszane przez osoby mające PMDD są porównywalne do tych występujących w depresji lub zaburzeniach lękowych.

Bóle menstruacyjne (dysmenorrhea)

Bolesne miesiączkowanie jest zazwyczaj podzielone na dwie kategorie, na podstawie ich patofizjologii. Pierwotna dysmenorrhea, czyli bolesna menstruacja u kobiet z prawidłową budową miednicy, zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania. Często powoduje skurczowy ból w podbrzuszu, który pojawia się przed lub w trakcie krwawienia, bez obecności innych schorzeń.
Wtórna dysmenorrhea to ból menstruacyjny związany z określoną chorobą, taką jak endometrioza, mięśniaki, polipy endometrialne, zapalenie narządów miednicy mniejszej lub stosowanie wewnątrzmacicznej wkładki antykoncepcyjnej. Ból przy wtórnej dysmenorrhei zazwyczaj pojawia się wcześniej w cyklu miesiączkowym i trwa dłużej w porównaniu do typowych skurczów menstruacyjnych.
Bóle menstruacyjne są spowodowane uwalnianiem prostaglandyn i leukotrienów w płynie menstruacyjnym, co prowadzi do zwiększenia napięcia macicy oraz silniejszych i częstszych skurczów. U kobiet z pierwotną dysmenorrheą stwierdzono podwyższony poziom wazopresyny. Natomiast w przypadku wtórnej dysmenorrhei prostaglandyny również odgrywają rolę, choć towarzysząca choroba miednicy mniejszej ma dominujące znaczenie w jej patofizjologii. 
Nasilenie bólów menstruacyjnych wiąże się z długością trwania miesiączki, wcześniejszym wystąpieniem pierwszej miesiączki, otyłością, paleniem tytoniu i spożywaniem alkoholu. Ból menstruacyjny jest także powiązany z lękiem, klinicznie jawną depresją oraz osłabieniem wsparcia społecznego. Dysmenorrhea, zwłaszcza w ciężkiej postaci, może prowadzić do znacznego ograniczenia aktywności i nieobecności w szkole lub pracy.