Skuteczność interferonu w zapobieganiu mielofibrozie u młodych pacjentów z chorobami mieloproliferacyjnymi

Zdjęcie: Shutterstock

Mielofibroza (MF) to nieuleczalne, rzadkie nowotworowe schorzenie hematologiczne, charakteryzujące się nadprodukcją czerwonych krwinek. Prowadzi to do zwłóknienia szpiku kostnego, co z kolei skutkuje ciężką niedokrwistością — kluczowym czynnikiem wpływającym na przeżywalność ogólną (OS) pacjentów z MF. 

Choroba może wystąpić pierwotnie lub jako następstwo ET i PV, a w niektórych przypadkach przechodzi w ostrą białaczkę szpikową. Choć MF najczęściej diagnozuje się u osób starszych, około 20% przypadków dotyczy osób poniżej 40. roku życia.

Pacjenci z grupy AYA z rozpoznaniem ET lub PV stoją przed szczególnymi wyzwaniami klinicznymi z powodu dłuższej oczekiwanej długości życia oraz braku danych dotyczących długoterminowych efektów terapii. Obowiązujące wytyczne terapeutyczne koncentrują się głównie na starszej populacji, nie uwzględniając w pełni specyfiki młodszych pacjentów.

„Ci pacjenci mogą żyć jeszcze przez kilka dekad, a gromadzenie się dodatkowych czynników ryzyka zakrzepicy (wiek, choroby układu krążenia, dodatkowe mutacje) może stopniowo zwiększać zagrożenie” — napisali autorzy badania.

„To podkreśla rosnące zagrożenie zakrzepicą w tej młodszej grupie wiekowej.”

Celem badania była ocena częstości powikłań, takich jak zakrzepica i progresja do sMF, oraz wpływu interferonu (IFN) na rokowanie u pacjentów, u których rozpoznanie postawiono przed ukończeniem 25. roku życia. 

Główne punkty końcowe obejmowały: przeżycie wolne od zakrzepicy (TFS), przeżycie wolne od mielofibrozy (MFS) oraz całkowite przeżycie (OS), zarówno w całej kohorcie, jak i osobno w grupach ET i PV. Dodatkowo analizowano wpływ leczenia na te wyniki. Wśród drugorzędowych celów znalazła się identyfikacja czynników ryzyka związanych z zakrzepicą i rozwojem sMF.

W badaniu wzięło udział łącznie 348 pacjentów — 278 z ET i 70 z PV — ze średnim wiekiem rozpoznania wynoszącym 20 lat. Częstość występowania zakrzepicy wynosiła około 1,9 na 100 pacjentolat, a istotnymi czynnikami ryzyka były: podwyższona liczba leukocytów (≥ 11 × 10⁹/L) oraz brak powiększenia śledziony w momencie diagnozy. Co ciekawe, terapia cytoredukcyjna nie zmniejszała ryzyka zakrzepicy.

Częstość rozwoju wtórnej mielofibrozy (sMF) wynosiła 0,7 na 100 pacjentolat. Większe ryzyko rozwoju tej choroby odnotowano u pacjentów z mutacjami w genie CALR oraz z wcześniejszym epizodem zakrzepicy.

Choć hydroksykarbamid (hydroksymocznik) i inne leki cytoredukcyjne są często stosowane u pacjentów starszych, interferon wyróżnia się odmiennym mechanizmem działania i może wpływać na przebieg choroby, w tym zmniejszać obciążenie alleliczne mutacji. W badaniu wykazano, że leczenie pierwszego rzutu interferonem istotnie poprawiało MFS w porównaniu z innymi terapiami lub brakiem leczenia cytoredukcyjnego.

„Wysokie ryzyko progresji choroby u młodych pacjentów podkreśla konieczność stosowania terapii ukierunkowanych na ograniczenie tego zagrożenia” — podsumowali autorzy.

„Co istotne, nie zaobserwowano żadnych przypadków progresji u pacjentów AYA leczonych interferonem, co wyraźnie wspiera jego stosowanie jako leczenia pierwszego rzutu w tej młodszej grupie pacjentów, którzy będą żyć z nowotworem mieloproliferacyjnym przez wiele lat.”