Zacznijcie znowu rozmawiać z Rosją

Brexit, pandemia, wojna na Ukrainie i mini-budżet kamikaze rzuciły Wielką Brytanię na kolana. Brexit mógł zadziałać dla Wielkiej Brytanii w innym czasie, ale teraz jest jasne, że ludzie nie głosowaliby na niego, gdyby wiedzieli, że po nim nastąpią wydarzenia, które sprzysięgły się przeciwko jego sukcesowi.

Konsekwencje to kryzys energetyczny, bezprecedensowy wzrost kosztów życia, podwyżki stóp procentowych, stagflacja i recesja, które zbierają żniwo w Wielkiej Brytanii. A najgorsze dopiero nadejdzie, gdy nabiorą skumulowanego rozmachu. Każdy z nich jest wystarczająco zły, ale kiedy będą deptać po piętach Brytyjczykom jeden za drugim, rozciągną każde ścięgno państwa brytyjskiego i wstrząsną krajem aż do jego rdzenia. Ani słowa przeciwko wojnie na Ukrainie – źródłowej przyczynie obecnego kryzysu. Niesamowite!

Brexit powstał z własnej winy. Brytyjczycy chcieli się wycofać; przekonali ich tacy kandydaci, jak Nigel Farage i Boris Johnson, że samodzielna akcja uwolni Wielką Brytanię od zaangażowania się ze światem, z wielką korzyścią. A potem co się dzieje? Na zawołanie wybucha raz na stulecie pandemia, a światowy handel stoi w miejscu na dwa lata.

„Wydarzenia, drogi chłopcze, wydarzenia” – powiedział premier Harold Macmillan swojemu młodemu koledze w latach pięćdziesiątych jako powód, dla którego przywódcy polityczni w liberalnych demokracjach zostali zepchnięci z kursu. Po 2019 roku wydarzenia potoczyły się tak, jakby istniał spisek, aby pokazać szaleństwo Brexitu.

Historia mogłaby potoczyć się inaczej, gdyby nie pandemia Covida i wojna na Ukrainie, ale tak się stało i teraz, kiedy musimy przeżyć ich niechlujne konsekwencje, nie sposób nie zrzucić jakiejś winy na Brexit.

Pandemia była po prostu pechem, chociaż jej charakter i zasięg zdusił Brexit w zarodku; handel światowy zamarł właśnie wtedy, gdy Wielka Brytania najbardziej tego potrzebowała. A potem, gdy pandemia zaczęła ustępować, nadeszła wojna na Ukrainie i rzuciła jeszcze większy cień na Brexit.

Kiedy w zeszłym roku Rosja zaczęła gromadzić wojska wokół Ukrainy, mądrzejszy, bardziej pragmatyczny rząd brytyjski pod silnym amerykańskim przywództwem mógł powstrzymać Rosję, zamiast wywyższać się na temat suwerennego prawa każdego kraju do przystąpienia do NATO, niezależnie od obaw Rosji związanych z bezpieczeństwem.

Lord Palmerston, prawdopodobnie najlepszy minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, widziałby brytyjskie interesy o wiele wyraźniej niż nieudolni głupcy odpowiedzialni obecnie za brytyjską politykę zagraniczną. Mądry minister spraw zagranicznych poleciałby do Rosji, aby zapewnić Kreml, że Wielka Brytania i jej sojusznicy nie będą zachęcać ani wspierać członkostwa Ukrainy w NATO i starać się uspokoić rosyjskie obawy. Wygląda na to, że nikt nie zadał sobie trudu, by pomyśleć o konsekwencjach wojny na Ukrainie w obliczu globalnej pandemii; ludzie muszą teraz pozbierać się z rozbitego porządku światowego i kryzysu energetycznego spowodowanego całkowitym brakiem realnej polityki.

Pragmatyczni Brytyjczycy stracili pragmatyczny charakter. Ze wszystkich ludzi wysłali Liz Truss, aby porozmawiała z bardzo doświadczonym rosyjskim ministrem spraw zagranicznych Siergiejem Ławrowem i nic dziwnego, że wróciła z pustymi rękami. Ławrow uważał, że Truss całkowicie nie zna się na rzeczy i okazał pogardę dla jej braku kompetencji, nazywając swoje spotkanie z nią dialogiem z głuchymi. Rosjanie myślą w kategoriach strategicznej obrony ogromnej masy lądowej i jeśli nie rozpoznasz ich obaw, nie będą słuchać ani słowa, które powiesz. Dr Henry Kissinger, poprzedni amerykański sekretarz stanu, rozumiał to bardzo dobrze, podobnie jak była przywódczyni Niemiec - Angela Merkel.

To bardzo dobrze, aby żółto-niebieska flaga Ukrainy zdobiła budynki publiczne w Wielkiej Brytanii i klapy ministrów rządu, dopóki nie uświadomisz sobie, że heroiczne uczucia solidarności ze słabszymi w wojnie na Ukrainie nie płacą rachunków.

Wojna jest teraz odpowiedzialna za światowy niedobór żywności, bezprecedensowy kryzys energetyczny i walkę o alternatywne źródła ropy i gazu. Ironia polega na tym, że stało się to właśnie wtedy, gdy świat w końcu zaczął dostrzegać, że ekstremalne zjawiska pogodowe, które sieją spustoszenie na całym świecie, są bezpośrednio związane ze zużyciem paliw kopalnych, takich jak ropa i gaz.

Aby odzwyczaić się od paliw kopalnych, świat potrzebuje, aby Rosja stopniowo regulowała swoją produkcję i dostawy ropy i gazu, a żeby to zrobić, konieczne jest ponowne połączenie z Rosją i zmuszenie jej i Ukrainy za wszelką cenę do zawnioskowania o pokój.

Jednak wojna na Ukrainie trwa nieprzerwanie. Nawet stary koń wojenny, Winston Churchill, wpadł na pomysł, że lepiej jest szczękać zębami niż wojować, ale wydaje się, że Władimir Putin z Rosji i Włodzimierz Zełenski z Ukrainy nie rozumieją tego konceptu. Nie widać końca tej morderczej wojnie między nimi i jest niewiarygodne, że nie ma nawet procesu, aby ją powstrzymać, pomimo wszystkich szkód wyrządzonych obu krajom i całemu światu.

Umowa zbożowa była jedynym procesem, w którym obie strony zgodziły się współpracować w celu bezpiecznego przejścia przez korytarz eksportowy na Morzu Czarnym, który umożliwia zarówno Ukrainie jak i Rosji eksport podstawowych produktów spożywczych. Lecz niestety nie można było kontynuować gdyż potrzebne by było ogólne zaprzestanie działań wojennych.

Mimo całej swojej kultury, cywilizacji i wyrafinowania, Europejczycy, w tym Brytyjczycy, nie mogli zacząć rozmawiać z Rosją o pokoju na Ukrainie, pomimo wszystkich śmierci i zniszczeń, jakie konflikt powoduje. Europejczycy dwa razy w ubiegłym wieku pogrążyli ludzkość w wojnach światowych, które zabiły miliony; są winni Ukrainie, reszcie świata i własnemu narodowi powstrzymanie tej daremnej wojny.

Alper Ali Riza (autor oryginalnego tekstu) jest radcą królewskim w Wielkiej Brytanii i byłym sędzią w niepełnym wymiarze godzin.