Śmierć Ikara

Pejzaż z upadkiem Ikara, przypisywany Pieterowi Brueglowi Starszemu, ok. 1555 rok. 

Dedal, ateński rzemieślnik, stworzył Labirynt dla Minosa, króla Krety. Początkowo został zbudowany, by umieścić tam Minotaura, jednak potem sam Dedal został w nim uwięziony za pomoc rodakowi, ateńskiemu Tezeuszowi, w jego misji zabicia pół-człowieka, pół-byka. Aby on i jego syn, Ikar, mogli uciec z Krety, Dedal wymyślił skrzydła z piór zlepionych pszczelim woskiem. Podczas ucieczki Ikar zlekceważył polecenia ojca, by utrzymać kurs pomiędzy niebem i morzem i podleciał zbyt blisko słońca. Wosk się stopił, skrzydła rozpadły, a chłopiec wpadł do wody.

Starożytny grecki mit opowiadany był przez rzymskiego poetę Owidiusza w Metamorfozach i zainspirował wielu autorów, w tym Szekspira, Miltona i Jamesa Joyce’a, którego w połowie autobiograficzna postać, Stephen Dedalus, pojawia się w Portrecie artysty z czasów młodości (1916) i Ulissesie (1922). Jest to jedna z klasycznych opowieści o zachowaniu pełnym pychy; fraza „latać zbyt blisko słońca” pozostaje częścią codziennego języka jako ostrzeżenie przed nadmierną ambicją i brawurą.

Obraz przedstawiający mit o Ikarze, przypisywany Brueglowi, zainspirował poetę W.H. Audena do napisania Musée des Beaux Arts po zobaczeniu go podczas wycieczki do Brukseli w 1938 roku. Wiersz jest głębokim dumaniem na temat tego, jak życie toczy się dalej nawet po przerażającej tragedii, a jednostka jest jedynie rysą na powierzchni historii. Ikar, którego widoczne są jedynie machające nogi w wodzie w prawym dolnym rogu obrazu, mijany jest przez: 

„delikatny i kosztowny okręt, z którego na pewno widziano
Rzecz zdumiewającą, chłopca lecącego z nieba,
Musiał żeglować i płynąć, gdzie trzeba”.