Historia tragicznej miłości, która zainspirowała Hymne à l'amour Édith Piaf

Twórczość Édith Piaf na zawsze pozostanie melodią francuskiego romantyzmu. La Vie en rose, Non, je ne regrette rien, Sous le ciel de Paris... ogromna liczba kultowych utworów, które przeszły legendy i uczyniły z niej największą francuską artystkę. Ale gdybyśmy mieli wybrać tylko jedną, byłaby to z pewnością L'Hymne à l'amour. Siedemdziesiąt lat po wydaniu piosenki, „Vogue” ujawnia 5 rzeczy, które warto wiedzieć o najbardziej romantycznej i tragicznej piosence ‘La Môme’.

Jej Inspiracja

L'Hymne à l'amour jest więcej niż tylko zwykłym hitem, a przede wszystkim deklaracją czułości Édith Piaf do mężczyzny, którego kocha. W 1948 roku podczas trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych z Les Compagnons de la chanson, kobieta na koncercie w Nowym Jorku, poznała Marcela Cerdana. Była to miłość od pierwszego wejrzenia i kochankowie afiszowali się ze swoim związkiem, mimo tego, że bokser był żonaty i miał dwoje dzieci. O ich związku mężczyzna oświadczył: "Edith Piaf istnieje i mam szczęście, ja, biedny bokser brutal, że jestem przez nią kochany". Ten związek zainspirował ‘La Môme’ do stworzenia L'Hymne à l'amour, piosenki całkowicie zainspirowanej jej oddaniem dla marokańskiego ‘Le Bombardier’.

Przyjaźń z Marguerite Monnot

Za nutami legendarnych instrumentów smyczkowych kryje się Marguerite Monnot. Francuska pianistka i kompozytorka rozpoczęła współpracę z Edith Piaf w 1936 roku, kiedy to ‘ La Môme’ - wówczas piosenkarka kabaretowa - podjęła się wykonania piosenki L'étranger skomponowanej przez Marguerite Monnot dla Annette Lajon. Od tego momentu obie kobiety pracowały wspólnie nad legendarnymi piosenkami, takimi jak Milord, La Vie en rose czy Les Amants d'un jour. W sumie pianistka napisała dla niej trzydzieści sześć piosenek, a L'Hymne à l'amour jest jednym z jej największych sukcesów. Kiedy Edith Piaf pisała jej tekst w domu w Boulogne-Billancourt, który kupiła wraz z Marcelem Cerdanem, kompozycji muzycznej podjęła się właśnie Monnot. Do stworzenia tej niezapomnianej melodii kompozytorka zainspirowała się pieśnią Roberta Schumanna pod tytułem Frühlingsnacht.

 

Prorocza piosenka
Wiadomość o nieszczęśliwym romansie Edith Piaf i Marcela Cerdana obiegła cały świat. 14 września 1949 roku ‘La Môme’ po raz pierwszy wykonała L'Hymne à l'amour przed nowojorską publicznością w kabarecie Versailles. 28 października tego samego roku, kobieta błagała boksera, by dołączył do niej w Ameryce Północnej, lecz w trakcie podróży samolot Marcela Cerdana rozbił się na Azorach. Później, gdy Edith Piaf nagrywała piosenkę w studio, symbolicznie zachowała słowa "si un jour la vie t'arrache à moi, si tu meurs, que tu soit loin de moi" (“jeśli pewnego dnia jeśli pewnego dnia życie oderwie cię ode mnie, jeśli umrzesz, bądź wtedy z dala ode mnie”). Tragicznie proroczy utwór odnosi się również do niemożności przezwyciężenia przez piosenkarkę bólu spowodowanego stratą mężczyzny jej życia. Słowa piosenki "car moi je mourrais aussi" (“bo ja też bym umarła”), nabrały pełnego znaczenia, kiedy Edith Piaf, trawiona żalem i poczuciem winy, szukała ucieczki w morfinie i alkoholu. W ten sposób rozpoczął się powolny cykl drogi tam i z powrotem poprzez odwyk do depresji. Substancje i smutek stały się przyczyną śmierci piosenkarki, która zmarła 10 października 1963 roku w Grasse.

Paris chante toujours!

W wolnym czasie Edith Piaf wystąpiła jako aktorka w filmie Paris chante toujours! Pierre'a Montazela z 1952 roku. Obok Yvesa Montanda i Tino Rossiego, Edith Piaf zagrała samą siebie i wykonała L’Hymne à l’amour w scenerii imitującej dziedziniec przed Notre-Dame. Do początkowo samej, lecz otoczonej parami Edith Piaf, dołącza mężczyzna, którego twarzy nie widać, ale który zdawał się reprezentować zaginionego wtedy już od trzech lat Marcela Cerdana.

Liczne reinterpretacje 

L'Hymne à l'amour stał się jedną z najpopularniejszych piosenek w muzyce francuskiej i był wielokrotnie reinterpretowany, zarówno we Francji, jak i za granicą. Duński, serbski, portugalski... W sumie piosenka została przetłumaczona na jedenaście języków. Wśród dziewięciu francuskich wersji nagranych zarówno w studio jak i na żywo, jedynie Mireille Mathieu i Johnny Hallyday otarli się o wielkość ‘La Môme’. Piosenka liczy pięć angielskich coverów - w tym jeden autorstwa Phila Collinsa - i nie mniej niż trzynaście japońskich. Obecnie ostatnią wersją jest ta autorstwa piosenkarki Hikaru Utady, wydana w 2010 roku i zatytułowana Ai no Anthem. Osiągnął on numer 7 na liście Billboard Japan Hot 100 i został wykorzystany w reklamie Pepsi. Nieco później Celine Dion oddała hołd Francji po zamachach terrorystycznych z listopada 2015 roku podczas American Music Awards wykonując L'Hymne à l'amour w towarzystwie orkiestry na żywo. Nie sposób jednak zapomnieć również o występie Marion Cotillard w filmie Oliviera Dahana. Za rolę w filmie biograficznym Niczego nie żałuję - Edith Piaf aktorka otrzymała Oscara, a jej głos dubbingowała piosenkarka Jil Aigrot, której tembr głosu zbliżony jest do tego tak wyjątkowego tembru Edith Piaf.