Dlaczego Aphex Twin jest najbardziej uwielbianym artystą muzyki elektronicznej?

Zdjęcie: Flickr.com

W świecie muzyki elektronicznej nie ma nikogo tak cenionego i celebrowanego jak Richard D. James, znanego jako Aphex Twin. W ciągu swojej długiej i inspirującej kariery przekształcił muzykę elektroniczną daleko poza jej pierwotne możliwości, a jego wizerunek i unikalna prezencja, miały duży wpływ na rozwój dzisiejszej muzyki.

Jego podejście do struktury utworów i okładek albumów znacznie wyprzedziło jego czasy, a jego a jego muzyczne umiejętności i eksperymentalne zabawy dźwiękiem, pomogły zainspirować nowe pokolenia muzyków elektronicznych. 

Aphex Twin dorastał w Kornwalii i spędził swoje nastoletnie lata jako DJ na imprezach w sąsiednich okolicach. Dzięki tym imprezom poznał wielu różnych ludzi, wśród których było wiele muzyków, dzięki tym doświadczeniom stworzył zwartą społeczność między uczestnikami tych wydarzeń.

Jego pierwsze wydawnictwo „Analogue Bubblebath” z 1991 roku, miało wyraźny wpływ na rozwój wczesnej muzyki elektronicznej. Sprzedał się w mniej niż jeden tydzień i pomógł przenieść nazwę Aphexa Twina do szerszego grona odbiorców zainteresowanych techno.

Pierwszym pełnoprawnym albumem Aphexa Twina był „Selected Ambient Works 85-92” z 1992 roku, który jest kompilacją materiału na przestrzeni kilku lat jego kariery. Album spotkał się z dużym uznaniem krytyków, a jedne z ulubionych utworów fanów, takie jak „Xtal” o Tha”, to dwa przykłady jednych z najpopularniejszych utworów w jego dorobku.

Perkusja i warstwy syntezatorów nieustannie przekształcają na całym albumie, a Richard ciągle zaskakuję i nigdy nie zatrzymuje się na jednym pomyśle. Jego użycie syntezatorów i bardziej skomplikowanego sprzętu wyraźnie się zmieniło wraz z wydaniem tego projektu, co słychać w każdym utworze.

Wydanie „Selected Ambient Works 85-92” było przełomowym momentem dla muzyki elektronicznej, a wielu muzyków z tego gatunku postrzega ten krążek jako ich największą inspirację i podejście do komponowania własnej muzyki. 

Ale to „Windowlicker” z 1999 roku odniósł największy sukces komercyjny z wszystkich utworów Aphexa Twina jak do tej pory. Utwór zawiera basowe i perkusyjne intro oraz wyraźnie zniekształcony wokal, który jest głównym motywem całego utworu. Skupiony bardziej na bluesowym rytmie utwór „Windowlicker” ma nieustannie ewoluującą strukturę melodii i progresji.

Co więcej, futurystyczny klimat utworu i dźwiękowe eksperymenty w znacznym stopniu wpłynęły na gatunku takie jak dubstep, a jego 6-minutowy czas trwania przekonał producentów i artystów że tworzenie dłuższych i bardziej „zglitchowanych” utworów może się opłacić.

Podczas gdy większość muzyki techno ma jednolitą strukturę i format, to Aphex Twin pokazuję jak efektywnie dokonywać subwersji struktur i dźwięków. Całkowicie porzuca on tradycyjną strukturę i rytmikę utworu typu „cztery na cztery”.

Ponadto, jego muzyka charakteryzuję się ciągłymi zmianami pomiędzy rytmem i pomysłami które w każdej chwili mogą się niespodziewanie pojawić. Jego chęć zmian i eksperymentowanie z formułą jest istotnym czynnikiem jego muzycznej tożsamości i widać to na przestrzeni całego jego muzycznego dorobku.

Co jeszcze wyróżnia Aphexa Twina to jego nieszablonowe podejście do okładek albumów. Duża część jego dyskografii zawiera zniekształcone zdjęcie jego twarzy, dzięki czemu okładki jego albumów są zarówno zapadające w pamięć jak i bardzo niekomfortowe.

Na przykład okładka albumu „Come To Daddy” z 1997 roku przedstawia jego twarz nałożoną na czarno-białe zdjęcie grupki dzieci, a jego diabelski uśmiech i zniekształcone w programie rysy twarzy, tworzą iście niepokojący obraz.

Kolejnym przykładem może być okładka „Donkey Rhubarb” z 1996 roku, która jest złożona z 25 kafelek z obrazkiem jego uśmiechu, tworząc symetryczną i ciekawą wizualnie okładkę. Cała otoczka na około albumów Richarda poza samymi okładkami, dodaje więcej warstw do analizy przy słuchaniu jego twórczości, a ta istotna cecha jego mistycznego wizerunku.

Aphex Twin to artysta, który zawsze tworzy muzykę na własnych warunkach, a dzięki temu zainspirował niezliczonych muzyków i słuchaczy do kształtowania własnej artystycznej tożsamości. Jego całkowita pewność siebie i bezprecedensowa etyka pracy, mogą być inspiracją dla wszystkich artystów, a jego cała dyskografia i ikonografia, pokazują że na zawsze zapiszę się w kartach historii muzyki elektronicznej.