Jak reżyser Avatara James Cameron został królem sequeli

Plakat z filmu

Każdy z tych filmów ukazał się siedem lat po premierze pierwszych filmów i oba utorowały drogę do kolejnych sequeli. W każdym przypadku Cameron (który napisał lub udostępnił scenariusz do wszystkich trzech) sprytnie rozwinął istniejący szablon, a nie po prostu powielił go, chyba najbardziej w przypadku Obcych, opartych na filmie wyreżyserowanym przez Ridleya Scotta, a nie na własnym Obcym. Po koncepcji nawiedzonego domu w przestrzeni kosmicznej z filmu Obcy w sequelu wezwano żołnierzy piechoty morskiej do bardziej przygodowej i emocjonującej bitwy, która obejmowała wprowadzenie złożonej, przypominającej robaki, dynamiki obcych stworzeń. Cameron podobnie zmienił formułę w Dniu sądu, zamieniając swojego pierwotnego złoczyńcę w bohatera, wprowadzając nowe, odmienne zmechanizowane zagrożenie, z którym musi się zmierzyć cyborg Arnolda Schwarzeneggera.

Drugi Terminator także był ogromnym krokiem naprzód w świat generowanych komputerowo efektów wizualnych, dzięki zmiennokształtnemu płynnemu robotowi, co pomogło położyć podwaliny pod Park Jurajski i następującą po nim eksplozję technologiczną. Avatar również posunął się do przodu, a Droga wody sprawia wrażenie, jakby ponownie przesunął słupki w zakresie horyzontów cyfrowej kinematografii. „Jim Cameron jest pionierem na tej arenie” – stwierdził Stan Winston, który zaprojektował efekty specjalne makijażu w Terminatorze 2 i niezliczonych innych filmach, powiedział w dyskusji na temat Dnia sądu zbiegającej się z 25. rocznicą jego powstania.

W niedawnym wywiadzie dla reportera z Chicago Cameron podsumował swoje podejście do sequeli, mówiąc: „Dajecie widzom pocieszenie, że będzie tam to, co im się podobało w pierwszym filmie, ale zostanie odwrócone do góry nogami lub pomieszane w sposób, jakiego się nie spodziewają.” Jednak to niemal nadmiernie upraszcza sposób, w jaki Cameron konstruował każdy z tych filmów, zwłaszcza gdy tak wiele sequeli trzyma się części „Daj widzom to, co im się podoba” i praktycznie na tym kończą. Na przykład w przypadku Obcych wciąż istnieje przedsmak – w zasadzie makabryczne przypomnienie – rozdzierającej wnętrzności perspektywy przemiany w gospodarza dla obcego; mimo to większość filmu to bardziej porywający thriller niż horror, a Ripley grana przez Sigourney Weaver staje się nie tylko bohaterką akcji, ale także matką zastępczą, co nadaje filmowi głębszy aspekt emocjonalny.

Oprócz postępu technicznego, główne zagwozdki nowego Avatara obejmują zapewnienie głównej parze rodziny i zbadanie tej dynamiki – w tym dzieci próbujących dorównać starszemu rodzeństwu i ich rodzicom-wojownikom – przy jednoczesnym wprowadzeniu zupełnie nowego klanu z własną, charakterystyczną kulturą i adaptacją. Choć celebrowanie filmów z dołączoną do nich cyfrą „2” – co może być sugerowane, jeśli nie jawne – może nie brzmieć jak wyraz uznania dla kreatywności, sztuka sequeli to coś więcej niż tylko ćwiczenie akademickie. W branży rozrywkowej, która w obliczu mnogości opcji trzyma się wygody, jaką daje znajomość i powielanie tego, co sprawdziło się wcześniej, jest to nieunikniony kwadrant twórczości filmowej, którego nie można (lub przynajmniej nie należy) odrzucać na tym poziomie. Cameron rozumie tę dynamikę, ale nie oznacza to, aby spocząć na laurach ani traktować sequeli jak kolejnego produktu konsumenckiego – co jest równoznaczne z podaniem Coca-Coli w innej puszce. Może technicznie rzecz biorąc nie czyni go to królem czegokolwiek, ale według obecnej matematyki Hollywood jest to przepustka do zostania pewnego rodzaju członkiem rodziny królewskiej.