Jak wyglądał teatr międzywojenny na zachodniej Białorusi?

Grupa teatralna w Nowohradczynie. Zdjęcie: palatno.media.

Teatr profesjonalny jest polski

Rzeczpospolita, która pojawiła się na mapie politycznej w 1918 roku, postrzegała teatr jako skuteczny sposób na integrację społeczeństwa z polską kulturą i kształtowanie światopoglądu narodowo-patriotycznego. Zwłaszcza na terenach wschodnich zajętych w 1921 r. Ośrodkami teatralnymi zachodniej Białorusi były przeważnie miasta, w których działały teatry zawodowe, półprofesjonalne i wędrowne.

Według statystyk za rok 1933 na terenie województw wileńskiego, poleskiego, nowogrudzkiego i częściowo białostockiego działało dziesięć teatrów zawodowych, z czego sześć było stałych, a cztery objazdowe (dla porównania: w Polsce działało 88 teatrów zawodowych – 57 stałych, 31 objazdowych). ). Corocznie, począwszy od 1921 r., Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zatwierdzało koncesje na objazdowe przedstawienia teatralne na terenach, na których nie było stałego teatru.

Najbardziej znane były teatry objazdowe Ziemi Wileńskiej (Teatr Budziński, Teatr Rohi, Reduta Wileńska, Teatr Żydowski Unzerteart i inne), Warszawy, Lwowa, Brześcia, Poznania. Ze sprawozdań wynika, że ​​najbardziej problematycznym rejonem była Wileńszczyzna: nie było odpowiednich warunków do pokazów. Przedstawienia odbywały się na stacjach kolejowych, w budynkach władz miejskich, aulach szkolnych i domach ludności.

Teatry wędrowne odwiedzały najczęściej duże miasta - Postawy, Mołodeczno, Wołożyn, Dźna, Szczuczyn i inne. W ówczesnych środkach masowego przekazu można znaleźć wzmianki, że „przedstawienia były wystawiane na wysokim poziomie zawodowym, aktorzy posiadali wykształcenie i nazwisko ” . Historycy zauważają jednak, że zespół często podróżował z 1-2 przedstawieniami i miały one charakter komedialny. Wśród nawiązań do tego, co zostało pokazane, znajdują się takie tytuły, jak komedie V. Fodora „Szczur kościelny”, art. „Pierun z jasnego nieba” Kędzińskiego, „Bezdomny lekarz” A. Słonimskiego, „Kobieta i władza” Jankisa, „Aureliusz, nie rób tego” T. Łapalewskiego.

Wyłącznie polski repertuar spektakli mógł odstraszyć miejscowych, ale czy mieli wybór? Badaczka Anna Waitszczyk zauważa, że ​​nawet przy dużej liczbie objazdowych teatrów mniejszości narodowych ich przedstawienia były na niższym poziomie niż polskie. A dzięki temu, że często ceny ulegały dalszemu obniżeniu, mieszkańcy zachodniej Białorusi mieli choć trochę okazji do zapoznania się z kulturą światową.

Reszta artykułu na stronie: https://gloswschodu.org/Kultura/jak-wygladal-teatr-miedzywojenny-na-zachodniej-bialorusi