Kinowy Babilon, czyli refleksje o potędze kina

Zdjęcie: archdaily.com

Filmy zawsze były bliskie ludziom, ich bliskość oraz otwartość stanowiła bowiem inkluzywną sferę, w której każdy mógł odnaleźć cząstkę siebie. Żywe obrazy ukazywały problemy bliskie każdemu widzowi, zaś przystępna forma pozwalała dotrzeć do jak największego grona odbiorców. Samo zaś doświadczenie wielkiego obrazu oraz zamkniętej przestrzeni kinowej sali pozwalało na kilka chwil odciąć się od otaczającej rzeczywistości i pogrążyć w filmowej opowieści.

Kino tym samym stanowiło miejsce, w którym każda sfera społeczna potrafiła odnaleźć swoje odbicie. Ogólnoludzkie problemy połączone z problemem społeczności danej epoki odnaleźć można było na kinowym ekranie. Twórcy bowiem tkali swój świat ułudy tak, aby był jak najbardziej zbliżony do realiów każdego widza, dzięki temu każda osoba mogła odnaleźć tam ukojenie codziennych problemów. Świat filmu miał bowiem dotykać najczulszych elementów ludzkiej duszy przynosząc śmiech, trwogę, smutek i co najważniejsze ukojenie.

Obecnie kino wydaje się tracić swój urok – platformy streamingowe swoją eksapansywną polityką starają się całkowicie zadusić jego magię. Mimo tego jednak, wydaje się, że kina wciąż pozostają bezpieczną ostoją. Pomimo pewnej ekskluzywności jaką nabrała wyprawa do kinowych przybytków, rola kina pozostaje ta sama. Wielki ekran pozwala całkowicie pogrążyć się w wyświetlanym obrazie, zaś swoista niezwykłość kinowej sali, pozwala odciąć się od zgiełku rzeczywistości czyhającej za drzwiami.

Kino tym samym wciąż wydaje się bliskie ludziom. Wciąż przyciąga swoją tajemnicą i niezwykłością, znosząc dystans pomiędzy jednostkowością a ogólnością, a także kojąc rozedrgane codziennością myśl. Gmachy kin wciąż pozostają twierdzami sekretów, cicho uronionych łez, nieopanowanego śmiechu, pierwszych miłości i ostatecznych tragedii.