Męska przyjaźń zyskuje zapierające dech w piersiach tło we włoskim Osiem gór

Luca Marinelli i Alessandro Borghi w filmie Osiem gór, Zdjęcie: triart

Dramat: Osiem gór

Reżyseria: Felix van Groeningen, Charlotte Vandermeersch

Scenariusz: Paolo Cognetti, Charlotte Vandermeersch, Felix van Groeningen

W obsadzie: Luca Marinelli, Alessandro Borghi, Elena Lietti i inni. Czas trwania: 2 godziny, 27 minut. Język: włoski. Premiera kinowa.

Bruno, chłopiec z gór, opowiada Pietro, synowi inżyniera z Turynu, że jego mała, zaniedbana alpejska wioska liczyła kiedyś ponad tysiąc mieszkańców. Potem wybudowano drogę, która miała połączyć wioskę ze światem zewnętrznym, ale mieszkańcy wyjechali.

Pietro i Bruno są wieloletnimi przyjaciółmi. Zjeżdżają po zielonych zboczach, kąpią się w lodowcowych wodach i balansują na grzbietach wysoko ponad światem. Kiedy mówi się o przeprowadzce Bruna do Turynu w celu rozpoczęcia nauki, Pietro jest przerażony i uważa, że zrujnuje to jego egzotycznego przyjaciela. Sprawa rozwiązuje się w nieoczekiwany sposób i mija wiele czasu, zanim ich przyjaźń wraca do normy. Pietro stał się pisarzem szukającym swojego głosu, Bruno cichym człowiekiem, który całą swoją inteligencję i asertywność kieruje na budowanie domów i zachowanie ciszy.

Podążanie za przyjaciółmi przez dekady stało się czymś w rodzaju włoskiej specjalności - być może od czasu Wiek XX Bernardo Bertolucciego i Tacy byliśmy zakochani Ettore Scoli. Pozwalając, by dorosłość i zmiany społeczne odbijały się od siebie nawzajem, najlepiej poprzez przyjaźnie ponad podziałami klasowymi. Film Bertolucciego, powieść Eleny Ferrante (i serial telewizyjny) Moja fantastyczna dziewczyna i Osiem gór (na podstawie uznanej powieści Paolo Cognettiego) łączy to, że bardziej wiejski lub biedniejszy przyjaciel ma niemal magiczną jakość, podczas gdy mieszkaniec miasta jest bardziej delikatny, zagubiony i można powiedzieć „normalny”. Jest to konwencja zabarwiona zarówno romantyzmem, jak i włoskim socjalizmem lat siedemdziesiątych.

Cristiano Sassella i Lupe Barbera grający Bruno i Pietro jako dzieci. Zdjęcie: Triart

Zdecydowana mowa ciała i przenikliwe spojrzenie Alessandro Borghiego, które w telewizji mogą wyglądać sztywno (Diabły, Gomora), są stworzone do dużego ekranu. Jest bardzo przekonujący w roli Bruna, który w obliczu braku szkolnej edukacji i klasowej wycieczki buduje tożsamość jako pozostałość pewnego rodzaju rdzennej ludności. Dokucza przyjaciołom Pietro z miasta, gdy ci mówią o "naturze", abstrakcyjnym pojęciu. Nie rozumie, że sam jest zainfekowany cywilizacją i nie może żyć bez ryzyka w symbiozie z górskim krajobrazem; że nawet mieszkaniec gór może zostać porwany przez góry.

To fascynujący temat, ale nie do końca. Być może dlatego, że belgijscy reżyserzy trzymają się perspektywy Pietro? Podczas gdy przyjaźń mężczyzn jest z wyczuciem uchwycona na przestrzeni dziesięcioleci, psychologizujący lektor (a także fakt, że teksty do sugestywnej muzyki szwedzkiego Daniela Norgrena są w języku angielskim) nieco przeszkadzają.

Co by było, gdyby muza mówiła o autorze? Albo gdyby całkowicie pozbyć się rozmarzonego miejskiego dziecka? Zrezygnować z abstrakcji "natury" na etapie scenariusza, jak to wówczas zrobił Terrence Malick?

W Alpach, jak mawiał filozof Nietzsche, najkrótsza droga wiedzie od szczytu do szczytu. Osiem gór jest świetnie zagrany, piękny i momentami nawet przejmujący, co więcej, stanowi piękną drogę zapierającą dech w piersiach.