Ostatni odcinek Sukcesji to szalenie zróżnicowane i emocjonalne pożegnanie

Jeremy Strong, Kieran Culkin i Sarah Snook. Zdjęcie: HBO

Serial telewizyjny

Sukcesja 4

Twórca serialu: Jesse Armstrong

Występują: Brian Cox, Jeremy Strong, Sarah Snook, Kieran Culkin, Matthew Macfadyen, Alan Ruck, Alexander Skarsgård, Hiam Abbas i inni. Język: angielski. 10 odcinków x 55-90 min. Emisja w HBO Max.

„Kiedy powiedziałeś już i zrobiłeś najgorsze, wtedy dopiero stajesz się wolny”. Tak mówi Shiv (Sarah Snook) do swojego męża Toma (Matthew Macfadyen) z charakterystyczną mieszanką rozdzierającej serce szczerości i zimnej kalkulacji.

Chce ocenić szanse na ich powrót do siebie, przed wielką transakcją między rodzinną firmą Waystar Royco a szwedzkim GoJo, nad którą pracował sezon 4. Tom odpowiada z zimnym uśmiechem, że "zakochała się w warunkach planowania" i że powinni raczej zrobić „Czechosłowację, aksamitną separację”.

„Wolność”, o której marzy młodsza siostra Shiv, jest zapisana w gwiazdach. Tymczasem pełnometrażowy finałowy odcinek Sukcesji rozwija się w zawiłe, szalenie zróżnicowane i emocjonalnie naładowane pożegnanie. Każdy gra każdego, i to nie tylko raz. Nie jestem zaskoczony tym, jak dobry jest ten serial. Jestem po prostu oszołomiony końcową przejażdżką kolejką górską, która ląduje dokładnie zgodnie z wewnętrzną logiką tego wspaniałego serialu. Ale, oczywiście, jest wyczerpany wszystkimi surowymi zdradami i dysfunkcyjnymi relacjami. Sukcesja jest i pozostaje kwalifikowanym „feel bad”, w którym jedyną rzeczą, która jest „feel good”, jest szczęście z możliwości śledzenia wysokiej jakości dramatu z całkowitym szacunkiem i skupieniem się na najbardziej zaburzonych w naszych czasach.

Finałowy odcinek "With Open Eyes" jest trzymający w napięciu i zawiera wiele momentów, do których chce się wracać. Podobnie jak cały poprzedni sezon. Geniusz pozwalający każdemu odcinkowi rozwijać się wokół kluczowego wydarzenia przez prawie jeden dzień, jak rozdziały w książce, tworzy nieoczekiwaną intensywność.

Jest wiele dramatycznych perełek do zapamiętania. Niechlujne wyjście patriarchy na samolotowym wózku. Dziwaczne spotkanie biznesowe rodzeństwa Roy z technologicznym guru Alexandra Skarsgårda na norweskim szczycie góry. Bezwstydne zachowanie drugiego brata Romana podczas wieczoru wyborczego, gdy rodzinna firma medialna ATN ogłosiła prawicowego populistę w stylu Rona DeSantisa prezydentem pomimo groźby chaosu wyborczego. Albo dlaczego nie ostra jak brzytwa mowa pogrzebowa wujka Ewansa (James Cromwell), która mówi wszystko o roszczeniu do władzy i toksycznym ojcostwie zmarłego potentata medialnego.

Rozbudowanie postaci Alexandra Skarsgårda i danie wolnej ręki jego Lukasowi Matsonowi było genialnym posunięciem. Z każdą sceną staje się coraz bardziej precyzyjny, coraz bardziej niesławny. Imponujący portret hipsterskiego demona w drogich dresach. Zwróćmy uwagę na moment, w którym wpatruje się w karykaturę siebie jako żartownisia, podczas gdy Shiv trzyma za sznurki. Z minimalną grą aktorską, ukazuje zmianę swojego nastawienia, która nagle całkowicie odmienia cały plan gry.

Było oczywiste, że żadne z rodzeństwa nie może przejąć tronu. Nigdy tak naprawdę o to nie chodziło, chociaż było to niczym nóż w serce, gdy Kendall myślał, że umrze, jeśli nie zostanie dyrektorem generalnym („Tata obiecał mi pracę, gdy miałem siedem lat”). Sukcesja to ciężka lekcja mimowolnego współczucia, ale to właśnie czyni ją tak ludzką.

To takie wspaniałe, że to nie ten nieznośny kuzyn Gregg, jak nagle pomyślało wielu w Internecie, przejął firmę. Dzięki Bogu za to. Brzmiało to zabawnie, ale zamieniło szekspirowskie ambicje w shenanigany Stefana i Kristera. Pozbawiony kręgosłupa moralnego Tom, zawsze był tym logicznym. "Pusty, pieprzony elf w kostiumie", jak mówi Shiv, zanim - oczywiście - przekształciła się w Lady Makbet 2.

Logiczne jest również to, że ona, która miała najbardziej sympatyczny polityczny kompas, sprzedaje się. Chociaż bolączki, udręki, wyrzuty sumienia i uzależnienia Kendall były motorem napędowym, to trajektoria Shiv jest najbardziej złożona. Można się zastanawiać, dlaczego wybiera luksusowe więzienie, podczas gdy bracia ostatecznie - mniej lub bardziej szczęśliwie - uwalniają się od rodzinnej klątwy. Być może dlatego, że może. Nieustannie ambiwalentna Sukcesja w pigułce.