Recenzja Sprostowania: Cate Blanchett daje „coraz bardziej szalony” występ w tym „wciągającym” thrillerze o zemście

Zdjęcie:: Apple TV

W najbardziej olśniewających filmach Alfonso Cuaróna, w tym w Ludzkie Dzieci, ufa on widzom, że podążą za nim, niezależnie od tego, jak kręta jest ścieżka narracji. To podejście przejawia się w Sprostowaniu, pełnym zwrotów akcji serialu, który podejmuje odwieczny, ale bardziej aktualny niż kiedykolwiek temat fikcji kontra rzeczywistości. Cate Blanchett wciela się w soczystą rolę Catherine Ravenscroft, słynnej dziennikarki śledczej, która otrzymuje anonimową powieść, gdzie bez wątpienia jest ona skandalistką. Sprostowanie nie ma nic nowego do powiedzenia na temat tego, jak nasza wyobraźnia wypełnia luki rzeczywistości, ale Cuarón i Blanchett sprawiają, że serial jest wciągającą, inteligentną igraszką.

Cuarón napisał i wyreżyserował wszystkie siedem odcinków, ale spowolnił tempo w stosunku do źródła, powieści Renée Knight z 2015 roku. Historia cofa się w czasie, powoli uzupełniając szczegóły, początkowo z celowym zamieszaniem. Widać tam młodą parę uprawiającą seks w pociągu podróżującym po Europie, ale nie wiadomo jeszcze, kim są. Wkrótce poznajemy emerytowanego londyńskiego nauczyciela o odpowiednio wybrednym nazwisku Stephen Brigstocke, granego przez Kevina Kline'a z diabelską wesołością. Stephen dopiero co odkrył powieść napisaną przez jego zmarłą żonę. Rozpoznając w niej Catherine, samodzielne publikuje książkę pod pseudonimem i wysyła ją pocztą, z zastrzeżeniem, zwykle znajdującym się w beletrystyce: „Wszelkie podobieństwo do osób żyjących lub zmarłych nie jest przypadkiem”.

Catherine nie jest najbardziej wyzywającą rolą, jaką Blanchett kiedykolwiek zagrała, ale jak zawsze jest ona niezwykle przekonująca, potęgując cierpienie Catherine z każdym ruchem ze strony Stephena, który grozi zrujnowaniem jej życia. Obwinia ją za tragedię, która go dotknęła i z zemsty wysyła jej fotografie, które są jeszcze bardziej wybuchowe niż te w powieści. Blanchett pięknie nawiguje cały występ. Catherine staje się coraz bardziej szalona, ale dalej wywołuje współczucie w swojej desperacji, bez względu na to, jak źle mogła — lub też nie — zachowywać się lata temu.

Kline gra Stephena z wielką precyzją. Jest pełen żalu po swojej żonie, która zmarła dziewięć lat temu, i włóczy się w jej znoszonym różowym kardiganie. Ale jest też podły wobec swoich byłych uczniów. Podczas rozwoju jego planu, widać, jak udaje żałosnego starca, kiedy mu to odpowiada, tylko po to, by odwrócić się plecami i pokazać chytry uśmiech, który go zdradza. Stephen staje się karygodny, ale Kline jest zawsze intrygujący do oglądania. Kodi Smit-McPhee jest wzruszający jako pozbawiony celu, nieszczęśliwy syn Catherine. Niewłaściwie obsadzony Sacha Baron Cohen gra jej męża, Roberta, w czymś, co wygląda jak niezgłębiona peruka. Jego sztywna gra aktorska sprawia, że Robert jest bardziej łatwowiernym głupcem, niż powinien być.

„Środkowa część serialu przypomina, że ​​Cuarón jest mistrzem kipiącego erotyzmu, sięgając do czasów I twoją matkę też”.

Pierwsza sekcja serialu przedstawia wątek zemsty i wysiłki Catherine, by odnaleźć — a następnie uciszyć — Stephena. Znaczna część środkowej części poświęcona jest retrospekcjom, wiele z nich ma miejsce we Włoszech. Świetni operatorzy Emmanuel Lubezki i Bruno Delbonnel stworzyli tam mglisty, kuszący wygląd, ale sprawiają, że nawet najbardziej deszczowe dni w Londynie wyglądają promiennie. 

Lesley Manville jest przejmująca jako żona Stephena, Nancy, która popada w trwałą depresję po śmierci ich nastoletniego syna, Jonathana (Louis Partridge). Inne retrospekcje przedstawiają sceny z powieści Nancy, z Leilą George w roli młodszej Catherine. Ta środkowa część jest również pociągającą częścią serialu, przypominając, że Cuarón jest mistrzem kipiącego erotyzmu, począwszy od I twoją matkę też (2001). Tutaj sprawia, że słowa i spojrzenia stają się gorące. Ale Nancy nie mogła doświadczyć wszystkiego, co umieściła w powieści, a historia Cuaróna staje się jeszcze bardziej drażniąca.

W narracji pierwszoosobowej często słyszymy Stephena wyjaśniającego swoje plany, co działa, ponieważ wydaje się, że zwraca się do nas, czyniąc nas współwinnymi jego planu. Ale naprzemienna narracja z punktu widzenia Catherine, w której bezcielesny głos (Indira Varma) zwraca się do niej na „ty”, jest po prostu irytująca. Kiedy zrozpaczona Catherine spogląda w lustro po przeczytaniu powieści, słyszymy: „Widziałaś już tę twarz. Miałaś nadzieję, że już nigdy jej nie zobaczysz. Twoja maska spadła”. Blanchett pozwala nam zobaczyć, co czuje Catherine. Nie ma potrzeby wyjaśniać jej myśli.

Narratorzy są niewiarygodni, a wspomnienia są subiektywne, zarówno w fikcji, jak i w rzeczywistości. Dlaczego niektórym postaciom w Sprostowaniu tak długo zajmuje zrozumienie tego, jest trochę dziwne. Nie ma to jednak większego znaczenia, ponieważ Cuarón prowadzi nas przez ten nieustannie intrygujący labirynt możliwości.