The Boys to serial o superbohaterach na miarę ery Trumpa

Zdjęcie: IMDb

W mrocznej super bohaterskiej satyrze ze studia Amazona to bohaterowie-celebryci są złoczyńcami. 
 
Można by pomyśleć, że w ciągu 81 lat od wydania pierwszego komiksu „Superman”, każda iteracja historii super bohaterskiej została już napisana i nie da się zrobić z tym pomysłem nic oryginalnego. Jednak jeden zestaw wątków fabularnych pozostaje zaskakująco słabo rozwinięty: ten, w którym super bohaterowie są złoczyńcami. Oczywiście historie, w których opinia publiczna błędnie uważa super bohaterów za złoczyńców, istnieją od czasu „Zielonego Szerszenia” (1936), a rządowe ograniczenia dotyczące nadludzkich mścicieli stanowią historię serii „Watchmen” i „Iniemamocnych”. Rzadkością pozostają jednak scenariusze, w których jest odwrotnie — w których łatwowierne masy wychwalają obdarzone mocą jednostki, które ich zdaniem ich chronią, ale w rzeczywistości wykorzystują ich i mają w pogardzie ich marne życie. 

Takie jest główne założenie The Boys, serialu Amazon opartego na komiksach Gartha Ennisa i Daricka Robertsona. Tematy arbitralnej władzy, korupcji i manipulacji mediami dostarczają hiperbolizowaną wizję ery Trumpa do pozornie ogranego świata dramatu superbohaterskiego. W pierwszym odcinku główny bohater, ślamazarny sprzedawca elektroniki o imieniu Hughie Campbell (Jack Quaid), widzi swoją dziewczynę przypadkowo unicestwioną przez A-Train, hiperszybkiego członka elitarnej drużyny superbohaterów znanej jako The Seven. Korporacja zarządzająca grupą, Vought (korporacja telewizyjna, która odpowiada za całą bohaterską narrację drużyny), próbuje spłacić Hughiego w ramach umowy o zachowaniu poufności. Rozwścieczony Hughie dołącza do The Boys, grupy byłych oficerów CIA, którzy wiedzą, jacy bohaterowie są naprawdę i postanawiają ich zabić. 

Część uroku tego serialu pochodzi od tego, że rolę się odwracają, i tym razem nie kibicujemy super bohaterom. Przemoc w serialu połączona z czarnym humorem nie jest nowością na ekranie: sekwencja, w której „chłopaki” próbują wymyślić, jak pozbyć się Translucenta, super bohatera o niewidzialnej i nieprzeniknionej skórze, którego uwięzili w naelektryzowanej klatce, scena jak rodem z filmów Quentina Tarantino albo „Breaking Bad”. Jednak taka ilość czarnej komedii nigdy dotąd nie była tak systematycznie stosowana w uniwersum super bohaterskim. Najwięcej slapstickowych gagów przypisano podróbce Aquamana o nazwie The Deep. (Supermoc komunikowania się z rybami aż prosi się o wyśmianie). 
 
 
Zdjęcie z Amazon Prime Video

Jednak The Boys nie jest ukierunkowany głównie na humor. Postacią przypominającą Supermana jest latający blondyn o laserowych oczach o imieniu Homelander (Antony Starr), który nosi amerykańską flagę jako pelerynę. Początkowo scenarzyści wykorzystują to, żeby złapać widzów za nos, ale prawdziwy zakres kłamstwa i megalomanii Homelandera stopniowo się ujawnia. Serial prezentuje groteskowe sceny pełne absurdu i makabry, w tym niekomfortową do oglądania scenę z samolotem. Podobnie jak spektakl Homelandera powołującego się na boską sankcję przed ksenofobicznym tłumem uwielbiających go ewangelicznych chrześcijan. 

Socjopatyczny gwiazdor telewizyjnego reality show, owijający się flagą, by usprawiedliwić swoje zepsucie — polityczny komentarz nie jest tu do końca ukryty. Jednak The Boys w niezwykle subtelny sposób podchodzi do interakcji między mocą super bohatera a instytucjami świata rzeczywistego. Wielu wcześniejszych super bohaterów miało moralnie napięte relacje ze swoimi korporacyjnymi lub rządowymi zwierzchnikami (patrz Iron Man), ale Homelander jest z pewnością pierwszym, który ma erotyczną fiksacja na punkcie swojej szefowej, wiceprezesie firmy Vought. To, co ta metafora sugeruje na temat relacji Ameryki z wielkim biznesem, pozostawiamy do własnej interpretacji. 

Mimo całej swojej oryginalności The Boys potrzebuje kilku klisz, aby jego historia zadziałała. Hughie okazuje się komputerowym geniuszem elektroniki. Starlight (Erin Moriarty), młoda kobieta o świecących oczach, która dołącza do grupy The Seven w pierwszym odcinku, jest naiwną osobą o dobrym sercu, podobnie jak Hughie. Pozwala to scenarzystom wrzucić tradycyjnego super bohatera do swojego zakrzywionego uniwersum dla kontrastu. Ostatnim stereotypem jest przywódca „chłopaków” Billy Butcher (Karl Urban), zrzędliwy i diaboliczny agent z chęcią zemsty na Homelanderze. Podobnie jak Siedmiu — a właściwie jak wszyscy super bohaterowie w serialu — Butcher i reszta grupy o dobrych intencjach są zasadniczo samozwańczymi stróżami prawa. Wydaje się to słabością serialu, który stara się kwestionować odrzucenie proceduralnej sprawiedliwości i zarządzania, które leżą u podstaw mitu superbohaterskiego. 
 
Zdjęcie z Amazon Prime Video

Trudno jednak zarzucić „chłopakom” brak ambicji. Oryginalny zarys oryginalnego komiksu, napisany w samym środku wojny w Iraku, został odrzucony przez swojego pierwszego wydawcę, wydawał się groteskową kalką DC Comics (Komiks finalnie otrzymał innego wydawcę). Jeśli chodzi o serialową adaptację, Donald Trump obiecał już zemścić się na Jeffie Bezosie, dyrektorze generalnym Amazona, za sposób, w jaki został przedstawiony w Washington Post, którego Bezos jest właścicielem. W obliczu takich gróźb Amazon zasługuje na uznanie za wyemitowanie serialu, który wyraźnie satyryzuje styl politycznej dyskusji prezydenta. 

Siła The Boys bierze się z ataku na nieliberalny samosąd uosabiany przez The Seven, a także z chęci ich fanów, by wspierać i podążać za swoimi ciemiężycielami. Istnieje nazwa dla tego pragnienia, żeby zostać wybawionym przez wspaniałego herosa, wolnego od instytucjonalnych kontroli i równowagi, łączącego nacjonalizm i władzę korporacyjną — nazywa się to faszyzmem. Widzowie wiedzą, jak wyglądają takie siły, gdy zostaną one zaprezentowane. Było to jasne w latach trzydziestych XX wieku, nawet, wtedy gdy bohaterowie pojawiali się po raz pierwszy w zbiorowej wyobraźni. Czy w prawdziwym życiu super bohaterowie mogą być naszymi wrogami? Czy mogą być tymi złymi? Oczywiście, że mogą być.