W Draguignan wystawa poświęcona kaplicy udekorowanej przez przyjaciół Marguerite Maeght

Portret  Marguerite Maeght, Alberto Giacometti, 1961. Galeria Maeght

Święta patronka, zaprzyjaźnieni artyści i świat wiecznej sztuki... Cztery kilometry od średniowiecznej wioski Arcs-sur-Argens (Var), 
w trzynastowiecznej kaplicy dziś wchodzącej w skład posiadłości winiarskiej, doświadczyć można w najbardziej intymny sposób wartości 
i pasji pary Maeghtów. Ci patroni największych artystów wizualnych okresu powojennego mogą spocząć w spokoju 
w Saint-Paul-de-Vence. Zdecydowanie zasłużyli na ten pochówek. 

Zrozpaczona po śmierci drugiego syna, Bernarda, który odszedł na białaczkę w wieku 11 lat w 1953, Marguerite, dobra prowansalska chrześcijanka postanowiła szukać ukojenia w boku świętej Rozalii, średniowiecznej siostry kartuzki, kanonizowanej w XIX w. W 1962 myśląc, że umrze podczas podróży do Stanów Zjednoczonych, ponownie poleciła się tej zakonnicy, której przypisuje się wiele cudów regenerujących — zwłaszcza powodowanie opadów deszczu, jeśli wierzyć wciąż obowiązującej corocznej lokalnej pielgrzymce. 

Sześć lat później, jej życzenie zostaje spełnione: narodziny pierwszego i jedynego wnuka, Julesa.  Tak więc zgodnie ze zwyczajem panującym wśród dawnej szlachty, Marguerite zobowiązała się w pełni sfinansować renowację kaplicy. W kwestii udekorowania 
jej wnętrza zwróciła się do przyjaciół, którzy chętnie zgodzili się na tę współpracę, zadowoleni, że mogą odwdzięczyć się tak oddanym nabywcom ich dzieł.  

Popularna pobożność 

Diego Giacometti zaprojektował dwie wyjątkowe płaskorzeźby. Pierwsza z nich, w osobliwie neoegipskim stylu, przedstawia cud róż (kwiat symbolizuje obowiązek jałmużny). Dla relikwiarza zaprojektował delikatne drzwiczki z kwiatowymi uchwytami. Za to przed ołtarzem,  można podziwiać odlaną z brązu, okazałą mównicę z motywami roślinnymi. Nawiązuje do wymalowanej dookoła korony cierniowej Chrystusa.  

Na witrażach widnieją abstrakcje. Te z Bazaine barwią światło dnia na lazurowo niebiesko, te z Ubac znajdujące się przy chórze swoją krwistą czerwienią przypominają o Pasji Jezusa. Kilka lat po ich założeniu, Chagall dopełnił dzieło, pokrywając prawą ścianę największą ze swoich wewnętrznych mozaik. Przedstawia w pastelowej, niebiesko-różowej atmosferze grupę aniołów na pikniku, przypominającą radosne posiłki na świeżym powietrzu w Saint-Paul-de-Vence.  

Żadnej krzykliwej awangardy po obu stronach tych przęseł. Nowa estetyka przełomu lat 70. idealnie współgra tu z tradycjonalizmem. 
W zetknięciu z najnowszymi dobudowami sakralny charakter ołtarza centralnego, datowanego na początek XVII wieku, a także szczątków Rozalii wystawionych na stałe w szklanym relikwiarzu, nadaje podniosłości całemu pomieszczeniu. 

Rodzina Maeght zatytułowała swój przegląd sztuki „Za lustrem”. I prawdę mówiąc, w tej kaplicy, między lokalnymi wiernymi 
i międzynarodowymi turystami, naprawdę wierzymy, że znaleźliśmy się po drugiej stronie lustra. Dwanaście kilometrów na północ 
od Draguignan, Muzeum Sztuk Pięknych oferuje na swojej pierwszej dużej wystawie od ponownego otwarcia w listopadzie ubiegłego roku szkice, dokumenty i świadectwa dotyczące tej niesamowitej artystycznej modernizacji starożytnego miejsca kultu. Pochodzący 
z Waszyngtonu portret św. Rozalii autorstwa Nicolasa Mignarda (1606-1668) znajduje się obok portretu Małgorzaty Maeght autorstwa Alberto Giacomettiego (pożyczonego z Fundacji).  

Do 22 września w Muzeum Sztuk Pięknych 9, rue de la République, Draguignan.