Silvana Newiger relacjonuje:
„Zajęcia wychowania fizycznego były najgorszą rzeczą dla mnie. Ze względu na moją wadę serca nie potrafiłam tak szybko biegać i miałam mniej siły niż inne dzieci. A system oceniania obowiązywał wszystkich jednakowo.
Już na samym rozpoczęciu szkoły nauczycielka przedstawiła mnie jako „niepełnosprawną”. Od tamtej pory wszyscy się ze mnie śmiali i brudzili moje ubraniem tuszem z długopisu. Stałam się bojaźliwą, cichą dziewczynką.
Podczas wizyty kontrolnej opowiedziałam mojej lekarce o tych wydarzeniach. Zapytała mnie, czy rozważyłabym dołączenie do grupy sportów kardiologicznych.
Owa grupa była jeszcze w trakcie tworzenia, inne dzieci zatem też dopiero co do niej dołączyły, miałam również pozwolenie na to by przyprowadzić moją siostrę. Tak więc odważyłam się wejść do sali sportowej i zostałam mile przywitana. Wreszcie byłam częścią grupy.
Grupa sportów kardiologicznych była dla niej zbawieniem.
W szkole z kolei miałam nadal przykre doświadczenia: Kiedy nie odważyłam się skoczyć przez kozła, inni nie mogli powstrzymać swoich emocji.
Zaproponowałam w grupie sportów kardiologicznych poćwiczyć skok przez kozła. Trenerka ustawiła kozła nisko i wytłumaczyła dokładnie, jak należy trzymać ręce, by nie zrobić sobie krzywdy. Wszyscy mi kibicowali. I skoczyłam! Po tym czułam się jakbym wygrała w zawodach.
Kiedy potrafiłam skoczyć przez kozła na następnych zajęciach z wychowania fizycznego, reszta była bardzo zaskoczona i nagle byłam pewna siebie.
Mobbing trwał mimo wszystko przez cały okres szkolny. Ale dzięki grupie sportów kardiologicznych szybko zyskałam większą wiarę we własne możliwości. Zauważając, ile radości potrafi sprawić mi sport.