Kiedy Kate Middleton szła do ołtarza, miała na sobie pierścionek zaręczynowy z lat 80, wykonane na zamówienie jej rodziców kolczyki w kształcie żołędzi, tiarę należącą do królowej i niebieską wstążkę wszytą w suknię. Beyoncé, natomiast, podczas ceremonii z Jay'em Z miała podobno kobaltowy manicure,a fikcyjna postać Carrie Bradshaw na swoim ślubie z Panem Big miała na sobie parę szafirowych butów produkcji Manolo Blahnika. I nawet w czasach, gdy małżeństwo i towarzyszące mu rytuały odchodzą od łask, tak jak na przykład rzucanie bukietem, „coś starego” jest również czymś, co zostaje.
Ale skąd w ogóle ten zwyczaj?
Rymowanka nie ma konkretnej historii. Zaczęła, jednak, pojawiać się w formalnej literaturze już w latach siedemdziesiątych dziewiętnastego wieku. Mary Greenleaf Darling wspomniała o niej w swojej niezwykle popularnej książce, Battles at Home (Domowe Bitwy), która ukazała się w numerze bostońskiego czasopisma dla dzieci Merry’s Museum (Muzeum Merry) z 1870 roku. (Ciekawostka: redaktorem tej publikacji była Louisa May Alcott). Młoda dziewczyna z zapartym tchem mówi swojej siostrze, że zanim poślubi rannego żołnierza musi włożyć niebieską kokardkę pod sukienkę: „Wiesz, panny młode muszą zawsze mieć «coś starego i coś nowego, coś pożyczonego oraz coś niebieskiego» więc w ostatniej chwili znalazłam tę kokardkę i możemy ją założyć wszystkie po kolei, zaraz po tobie Sue”.
Rok później w humorystycznym eseju zatytułowanym Marriage Superstitions and the Miseries of a Bride Elect (Przesądy Ślubne i Męki Przyszłej Panny Młodej) opublikowanym w magazynie St. Jones, przyszła panna młoda lamentuje nad tymi absurdalnymi wymogami „w dniu ślubu muszę mieć «coś nowego, coś starego, coś niebieskiego». Pierwsze jest proste i dość oczywiste. Drugie też, ponieważ wielu bliskich, oddanych przyjaciół jest tak oczarowanych, że mogą dodać swoje trzy grosze, pożyczając coś (bez odsetek). Dla niebieskiego jest tylko jedno miejsce, ponieważ trzeba być okrytym dziewiczą bielą, a zatem «honi soi qui mal y pense»” (ta anglonormandzka fraza oznacza mniej więcej „wstyd tym którzy myślą o czymś źle” i najprawdopodobniej jest żartobliwym ukłonem w stronę faktu, że „coś niebieskiego” było zwykle podwiązką).
Więc ta panna młoda z lat 70. dziewiętnastego wieku też nie wiedziała, dlaczego to robi. Jednak, artykuł Folklore (Folklor), czasopisma badającego kulturę ludową, z roku 1898 zawiera najjaśniejsze wyjaśnienia pochodzenia rymu. W. Cooke, opisuje go jako „starą parę”, która powstała, aby „zbić z tropu Złe Oko”.
„Zwykłym skutkiem bycia oblubienicą Złego Oka była bezpłodność, czego można było uniknąć, zakładając «coś pożyczonego», co powinno być bielizną tych kobiet, które zostały pobłogosławione potomstwem, ubrania przekazują pannie młodej płodność”, pisze Cooke (warto zauważyć, że bielizna w tym kontekście oznacza coś noszonego pod suknią). Tymczasem niebieski jest znany jako kolor, chroniący przed Złym Okiem.
Wiele naszych tradycji weselnych wywodzi się właśnie z takich przesądów. Druhny podobno wywodzą się z Cesarstwa Rzymskiego, gdzie zgodnie z prawem podczas ślubu potrzeba było kilku świadków lub z feudalnych Chin, gdzie były one wykorzystywane jako przynęty dla złych duchów.
Na przestrzeni wieków tradycje przekształciły się i unowocześniły. Dzisiaj włączenie czegoś starego i czegoś pożyczonego dotyczy znacznie mniej brzemienności, a bardziej uwzględnienia członka rodziny ważnego dla panny młodej. Za to coś niebieskiego często przejawia się w postaci kreatywnego wyboru modowego lub osobistej pamiątki (Księżna Sussex, na przykład, miała na sobie kawałek materiału sukni, którą założyła na pierwszą randkę z księciem Harrym, który został wszyty w jej welon). W 2023 roku, jak chcesz (lub nie chcesz) interpretować tę tradycję, zależy wyłącznie od ciebie.