Silke Burmester mówi: „Pytanie o to, co się stanie, kiedy moje dziecko będzie dorosłe, budziło we mnie strach. Nie miałam doświadczenia z tym „co będzie potem”, ale wiedziałam, że jest ono ostateczne.
Mój syn miał 19 lat, kiedy się wyprowadził. Przez 19 lat zawsze był ze mną. Bałam się przed tym, że nasza dobra relacja się rozpadnie.
Martwiłam się również, czy będzie w stanie poradzić sobie ze wszystkimi ważnymi sprawami. Jeszcze 75 minut przed rozpoczęciem matury leżał w łóżku, a potem musiał się dodatkowo udać do punktu ksero – chciało mi się krzyczeć. Jak zatem obecnie mógłby sobie poradzić z ważnymi sprawami.
Mój syn przeprowadził się do wspólnego mieszkania w pobliżu, jednak trzymał się ode mnie z daleka. Czasami spotykałam go na ulicy. „W niedzielę coś ugotuję”. – zaproponowałam. „Miło z twojej strony, zobaczę”, odpowiedział. Przychodził jednak tylko po coś zapomnianego.
Nigdy nie dałam mu znać o moich skrajnych uczuciach strachu, straty i upokorzenia. Uważałam to za niestosowne. Wolałam szukać pocieszenia u mojej przyjaciółki. Bardzo mnie uspokoiło, że jako osoba postronna, uważała, że wszystko zmierza w dobrym kierunku.
W ostateczności jednak, czas pomógł rozprawić się ze strachem. Dopiero później zrozumiałam, że mój syn potrzebował dwa lata dystansu, by samodzielnie odbarwić pranie i odizolować się.
W międzyczasie częściej przychodzi w odwiedziny. Ponieważ chce zostać dziennikarzem, jak ja i jego ojciec, pojawiło się coś nowego: kiedy prosi mnie o profesjonalną radę, jest coś jednoczącego. "Jeśli będzie mógł dalej pracować na stanowisku praktykanta, z zadowoleniem stwierdzam: że radzi sobie w życiu!”