Zdjęcie: medium.com
Podjęcie się trudnej lecz sprawiedliwej walki, może mieć pozytywny wpływ na nasze samopoczucie i oderwać nas od szarej rzeczywistości. Pamiętam, jak opowiedziałem terapeutce o swoich zainteresowaniach i odkryłem, że łączy nas miłość do gier wideo. Widziałem też zaskoczenie na jej twarzy, gdy powiedziałem, że grałem w Dark Souls, by poradzić sobie z lękiem. „Czy to nie pogarsza sprawy?” - zapytała. „Ta gra jest w założeniach bardzo wymagająca”.
Cóż, zgadza się, właśnie dlatego tak bardzo mi pomogła, powiedziałem jej - musiałem tak mocno skupić się na grze, że nie mogłem obsesyjnie martwić się o nic innego. Dark Souls wymagało mojej uwagi, a jeśli jej nie poświęcałem, nie robiłem postępów. Chciałem robić postępy, ponieważ pragnąłem zobaczyć więcej tego pięknego, zrujnowanego świata stworzonego przez studio From Software. Gry z serii Dark Souls - w tym Bloodborne i Demon's Souls - zrobiły dla mojego umysłu coś, czego terapia i medycyna nie potrafiły. Czułem się, jakbym rozumiał, z czym się mierzę: oto walka, składająca się z ciężkich, wymagających potyczek, które często kończą się w ciągu kilku sekund. Legenda tego świata, poskładana w całość w podobny sposób, w jaki archeolog może powoli budować historię miejsca, kawałek po kawałku. Historia dumy i upadku, koncepcja tak stara jak same opowieści.
To poczucie zrozumienia było czymś, czego bardzo mi brakowało w prawdziwym świecie, nawet w 2011 roku, kiedy po raz pierwszy pojawiło się Dark Souls. Byłem na końcu mojego pierwszego pełnego roku w Bacone College, kiedy gra się ukazała; odebrałem ją wraz z oryginalnym wersją gry Rage na Xbox 360 podczas premiery o północy. Wciąż dostosowywałem się do przeprowadzki z Karoliny Północnej do Oklahomy i byłem przytłoczony natłokiem nowych obowiązków. To, z czym się wtedy mierzyłem, nie miało dla mnie żadnej struktury ani uzasadnienia, ale wtedy pojawiło się Dark Souls. Dark Souls to gra ściśle ustrukturyzowana, od góry do dołu: walka ma dość sztywne zasady, świat jest starannie i celowo zaprojektowany, a rozwój postaci ma realne konsekwencje, gdy powoli awansujesz swoją postacią do czegoś przypominającego build*. Cała gra wydaje mi się celowo w ten sposób zaprojektowana (co jest zabawne, biorąc pod uwagę, jak wiele zostało wyciętych i ile jest błędów w tej grze). To poczucie struktury pomogło w złudzeniu, że świat gry istniał niezależnie od tego, czy tam byłem, czy nie. To zawsze było dla mnie istotne, jeśli chodzi o immersję. Jeśli świat jest wystarczająco przemyślany, łatwiej jest się w niego zanurzyć.
Każdy aspekt Dark Souls wymaga uwagi, ponieważ jeśli nie będziesz ostrożny, zginiesz. Gorzej: jeśli nie jesteś ostrożny, możesz przegapić jakąś kluczową wskazówkę dotyczącą losu postaci NPC* lub fragment historii tych fascynująco zniszczonych lokacji, które składają się na świat gry - Lordran. Gra nie podsuwa ci ekspozycji w ogromnych dawkach - sugeruję ci skrawki historii, które możesz znaleźć i zrobić z nimi to, co chcesz. Ten rodzaj skupienia pozwala ci oderwać się od wszystkiego, niezależnie od tego, czy jest to łagodna irytacja z powodu twoich zajęć szkolnych, czy też skrajne przerażenie, że jesteś gorszy od każdej innej osoby na Ziemi (tylko, no wiecie, jako przykład). W prawdziwym życiu cały czas ze sobą walczę. Nieustannie uspokajam się przed atakami paniki. Nieustannie walczę z kompulsjami i nawykami wyniesionymi z życia na własnych nogach, zawsze próbując się z czegoś wyleczyć. Kiedy gram w przemyślane, wciągające gry, takie jak Dark Souls, mogę przez chwilę walczyć z czymś innym, a ten rodzaj cichego skupienia pozwala mi na zdrowy eskapizm.
Jeśli chodzi o mój mózg albo o Demona Taurus*, zdecydowanie wolę walczyć z Taurus Demonem.
Słownik:
build - Sposób budowania postaci, doboru ekwipunku i umiejętności bohatera, w celu zmaksymalizowania obrażeń lub wytrzymałości.
NPC - Bohater sterowany przez sztuczną inteligencję, zazwyczaj mający znaczenie w fabule gry bądź stanowiący jej tło.
Demon Taurus – jeden z głównych przeciwników w grze Dark Souls.