Eksperci ds. zdrowia psychicznego twierdzą, że rodzice dzieci cierpiących na stany lękowe powinni mieć kontrolę nad rozwojem emocjonalnym swoich dzieci bez podsycania w nich lęków.
Główną przyczyną kryzysu psychicznego u dzieci w Stanach Zjednoczonych jest wzrastający odsetek cierpiących na stany lękowe.
Według statystyk Amerykańskiego Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom zdiagnozowano zaburzenia lękowe u około 5,8 miliona dzieci w latach 2016–2019 w Stanach Zjednoczonych. Od początku pandemii covid-19 liczba dzieci cierpiących na stany lękowe uległa jeszcze większemu wzrostowi.
Dzieci z zaburzeniami lękowymi doświadczają uporczywych i nadmiernych zmartwień, które zakłócają ich codzienne życie. Zaburzenia te mogą obejmować zarówno zaburzenia lękowe uogólnione (GAD) związane z codziennymi problemami, jak i lęk społeczny, w którym dzieci unikają sytuacji i kontaktów społecznych, ponieważ obawiają się, że ich zachowanie będzie odebrane w negatywny sposób.
Objawami zespołu lęku uogólnionego (GAD) u dzieci są problemy z koncentracją, zaburzenia snu, moczenie nocne, koszmary senne, zaburzenia odżywiania, przywiązanie do bliskich, unikanie codziennych czynności i brak pewności siebie w radzeniu sobie z codziennością lub stawianiu czoła nowym wyzwaniom. Dzieci cierpiące na stany lękowe często potrzebują rozproszenia ich obaw.
Niektóre dzieci doświadczają również objawów fizycznych, w tym częstego korzystania z toalety, płaczliwości, bólów głowy, zawrotów głowy, uczucia pustki w głowie, pocenia się, bólów brzucha, nudności, skurczów, wymiotów, wiercenia się lub bólów mięśniowych.
Eksperci twierdzą, że niektóre zachowania, takie jak napady złości lub bunt, nie muszą być objawem braku szacunku, a za to mogą być przejawem niepokoju. Dzieci często mają problem, aby wyrazić swoje uczucia słowami.
Z powodu zaburzeń lękowych większość dzieci może odczuwać pewien strach. Jeśli jednak napady lęków nasilają się i występują kilka razy w ciągu dnia lub tygodnia, zakłócając codzienne funkcjonowanie, Amerykańska Akademia Pediatrii (AAP) zaleca, aby rodzice skonsultowali się z psychologiem lub psychiatrą w celu dostarczenia dziecku fachowej pomocy.
Nieleczony lęk może mieć wpływ zarówno na zdrowie fizyczne, jak i emocjonalne. Najskuteczniejszą formą leczenia lęku jest terapia poznawczo-behawioralna (CBT), czyli forma psychoterapii mająca na celu wywołanie zmiany w sposobie myślenia i nauczeniu nowych funkcjonalnych zachowań poprzez stawianie nowych wyzwań.
Eksperci zajmujący się zdrowiem psychicznym twierdzą, że unikanie sytuacji lękowych wywołuje cykl, w wyniku którego nasilają się objawy zaburzenia. Dlatego istotne jest, aby rodzice pomogli swoim dzieciom zidentyfikować źródła ich lęków i zapewnili im skuteczne sposoby radzenia sobie z sytuacjami wywołującymi lęk.
Jak mówi Rachel Busman dla CNN, psycholog kliniczna specjalizująca się w leczeniu lęków, ważne jest, aby rodzice nie robili nacisku na swoje dzieci. Zaleciła im zadawanie pytań otwartych, takich jak: „Zauważyłem, że masz trudność z wykonaniem danego zadania. Co się dzieje?” zamiast: „Czy bałeś się wejść do tego pomieszczenia, czy nie przypadły Ci do gustu tamte osoby?”.
Ekspertka dodaje, że rodzice powinni mieć kontrolę nad rozwojem emocjonalnym swoich dzieci bez podsycania w nich lęków. Nie zaleca się wmawiania dzieciom, że nie mają się czego bać, ale też nie powinno pogłębiać się ich strachu. Chociaż pierwszym odruchem niektórych rodziców jest chronienie i pocieszanie swoich dzieci, to mogą tym utwierdzać ich w lękach.
Zamiast pocieszania, Busman doradza rodzicom, aby przyznali się do trudnej sytuacji, a następnie utwierdzili dzieci, że wspólnie są w stanie znaleźć rozwiązanie.
Eksperci podkreślają również znaczenie uczenia dzieci, że nie wszystko układa się po naszej myśli. Doradzają rodzicom, aby ci wyrażali wiarę w zdolność swoich dzieci do radzenia sobie z sytuacjami, które nie zawsze idą zgodnie z ich zamiarem lub wyobrażeniem. Rodzice powinni utwierdzać dzieci w przekonaniu, że gdy nauczą się odnajdywać w niewygodnych sytuacjach, negatywne odczucia związane z lękiem z czasem osłabną.
Według VeryWell Family jednym ze sposobów nauczenia dzieci tolerowania sytuacji wywołujących niepokój jest stosowanie metody „drabinki”. Wymaga to od rodziców stworzenia serii małych kamieni milowych w rozwoju dzieci, które powinny osiągnąć. Przykładowo, jeśli dziecko boi się spać samo, poproś je, aby przeniosło się na materac obok Twojego łóżka i zasnęło, a potem powoli przesuń materac bliżej drzwi. Następnie pozwól dziecku zasnąć z Tobą we własnym łóżku w jego pokoju, aż samodzielnie zaśnie w swojej sypialni.
Według Child Mind Institute istotne jest także bycie dobrym wzorem do naśladowania. Rodzice powinni dać szansę swoim dzieciom doświadczyć radzenia sobie ze stresem i niepokojem. Kiedy zbliża się szczególnie stresujące wydarzenie w życiu dziecka, rodzice powinni wspólnie omówić, co może się stać i jak należy się zachować. Przykładowo, jeśli dziecko martwi się, że mama nie odbierze go o czasie ze szkoły lub z piłki nożnej, to rodzic powinien wcześniej ustalić z nim, że wtedy może zgłosić się do nauczyciela lub trenera.