Jako lekarz, spędziłem dekadę mojego życia pracując nocami, 30+ godzinne zmiany na wezwanie i noce snu przerwane przez cringe-worthy biping mojego pagera. Wiedziałem, jak mój mózg i ja pracujemy po drugiej stronie braku snu. Byliśmy kulą stresu, na krawędzi i powolnym przetwarzaniu informacji; mieliśmy opóźnione odruchy, pożądaliśmy niezdrowych pokarmów możliwych i czuliśmy się jak wszystko było górą.
A jednak nic nie przygotowało mnie na wyjątkowy brak snu związany z rodzicielstwem. Zostanie nowym rodzicem oznaczało, w przeciwieństwie do tych odcinków dyżurów i nocnych zmian w szkoleniu, nie było okresów po tym, aby po prostu rozbić się i nadrobić zaległości w odpoczynku. Dopóki moje dziecko nie będzie dobrze spało, ja nie będę dobrze spał.
I zastanawiałam się, jak wszyscy rodzice i opiekunowie, czy to tylko ja tak źle się czuję po braku snu. (W końcu udało mi się przejść na drugą stronę).
Okazuje się, że nie. Według nowego badania, zaburzony sen u rodziców i zaburzony sen u ich dzieci są skorelowane ze zwiększonym stresem u rodziców. W rzeczywistości nie miało znaczenia, czy rodzic miał zaburzenia snu, czy dziecko miało. Oba w równym stopniu wpływały na poziom stresu rodzica.
Prawdziwy kopniak? Zestresowani rodzice nie śpią dobrze. Ani zestresowane dzieci. Więc im więcej sen-deprived każdy w rodzinie dostaje, tym więcej stresu dostają – i więcej stresu dostają, tym gorzej śpią. Czasami cały ten stres prowadzi nawet do niepokoju i depresji. W badaniu wskaźniki lęku i depresji były około cztery razy wyższe u osób, które były zestresowane. (A wiemy, że zarówno lęk, jak i depresja wpływają również na sen).
Dla każdego pozbawionego snu rodzica lub opiekuna wyniki te nie są zaskoczeniem. Jednak jako psychiatra dzieci i młodzieży mocno wierzę, że pozornie niekończące się schematy można przełamać, a schorzenia leczyć.
Jeśli ty i twoja rodzina utknęliście w pułapce „braku snu”, pierwszą rzeczą, jaką możecie zrobić, jest zainwestowanie w sen jako rodzina. Ponieważ bez względu na to, kto nie śpi dobrze, jeśli jesteś pod tym samym dachem, są szanse, że będzie to miało wpływ na wszystkich.
Upewnij się, że skupiasz się na dobrej higienie snu, w tym na konsekwentnym kładzeniu się spać i kojącej rutynie na dobranoc z odpowiednim środowiskiem snu (myśl: chłodno, ciemno i nie zaraz po jedzeniu) i bez czasu antenowego. Zdecydowanie polecam modelowanie tych zachowań nawet bardzo małym dzieciom. Podziękują ci później, a biorąc pod uwagę związek między twoim stresem a ich snem, podziękujesz sobie teraz.
Pamiętaj, że to nie tylko zaczyna się i kończy na śnie - stres też się z tym wiąże. Dlatego skup się na zmniejszeniu poziomu stresu u wszystkich w domu. Możesz spróbować medytacji mindfulness lub doświadczeń zmysłowych, takich jak aromaterapia, świece, kojąca muzyka lub ciepłe kąpiele w wannie – lub twoja wersja tego, co cię uspokaja.
Ćwicz umiejętności radzenia sobie w chwilach, gdy stres się pojawia, takie jak głębokie oddychanie, dzwonienie do przyjaciela lub rozpraszanie się za pomocą przemyślanej, rutynowej czynności (nawet nudnej, jak składanie prania).
Istnieje wiele aplikacji, które możesz pobrać, aby pomóc zarówno Tobie, jak i Twoim dzieciom w przepracowaniu chwil stresu i nauczeniu się zdrowych nawyków wokół snu. A jeśli problemy nie ustąpią, skorzystaj z profesjonalnej pomocy, czy to w związku z wyzwaniami związanymi ze snem, czy ze stresem. Wiele zaburzeń snu, takich jak bezdech senny, może pozostać niezdiagnozowanych przez lata, wpływając na jakość życia zarówno rodziców, jak i dzieci. Podobnie może być z takimi stanami jak lęk czy depresja.
Niezależnie od tego, czy jest to Twój lekarz pierwszego kontaktu, pediatra Twojego dziecka, terapeuta czy psychiatra, jeśli utknąłeś w pułapce „braku snu” i to naprawdę zbiera żniwo na zdrowiu Twojej rodziny, umów się na spotkanie. Być może dziś wieczorem będziesz spał lepiej.