„Żyjemy w społeczeństwie, które akceptuje odwoływanie spotkań z przyjaciółmi z powodu pracy, ale nie odwrotnie.” Zdjęcie: socialmatch.de.
Człowiek potrzebuje czterech rzeczy: jedzenia, ubrań, mieszkania i przyjaciół. Tę mądrość zawdzięczamy greckiemu filozofowi Epikurowi (341–270 p.n.e.). Do dzisiaj przyjaźń ma bardzo wysoką wartość. Jednakże, relacje przyjacielskie są różnie postrzegane w różnych kręgach kulturowych.
Pojęcie przyjaźni zaproponowane przez Amerykankę Marisę G. Franco odpowiada przemieszczaniu się zarówno przestrzennemu, jak i społecznemu wielu Amerykanów, którzy muszą szybko nawiązywać kontakty i znajdować przynależność, podczas gdy Francuz Geoffroy de Lagasnerie opisuje swoją potrójną przyjaźń jako niezwykle intensywny sposób życia.
Przeciwko nurtowi izolacji
Marisa G. Franco uważa, że na skali wartości swojej kultury miłość platoniczna zajmuje najniższe miejsce, a preferowane są związki romantyczne i rodzina. „Żyjemy w społeczeństwie, które akceptuje odwoływanie spotkań z przyjaciółmi z powodu pracy, ale nie odwrotnie.”
Rosnący dobrobyt prowadzi do izolacji. Metaanaliza z 2013 roku wykazała, że sieci przyjaźni w ciągu ostatnich 35 lat stały się mniejsze. 61 % Amerykanek i Amerykanów określa się jako samotnych, ale nie przyznaje się do tego otwarcie. „Jeśli chcemy znaleźć i zachować przyjaciół, musimy przeciwstawiać się nurtowi izolacji, który nas niszczy” - mówi Franco.
Przyjaźń, aby móc funkcjonować
Psycholog, która głównie badała samotność i przyjaźń, opisuje w pierwszej części swojej książki popularnonaukowej, dlaczego potrzebujemy przyjaciół, a w drugiej części przedstawia wiele przykładów, jak je zdobywać i utrzymywać. „Lecznicza siła przyjaźni" ma wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne, zapobiega depresji. W psychologii panuje zgoda, że potrzebujemy przyjaźni „aby móc funkcjonować".
W przeciwieństwie do naszych rodziców, przyjaciele nie wymagają od nas spełniania ich nadziei, a oczekiwania nie są tak wysokie jak w związkach partnerskich. Powinniśmy świadomie starać się o przyjaźnie. Ważne jest, aby wyciągnąć rękę i być w przyjacielskim związku autentycznym i wrażliwym.
Marisa G. Franco napisała praktyczną książkę, która ma na celu spojrzenie na społeczne warunki zamożnej klasy średniej w USA, ale może także dodawać odwagi ludziom tutaj, by otwarcie zbliżać się do innych.
Z dala od głównego ogniska konserwatyzmu
„To, co nas łączy, to nie miłość, ale więcej niż przyjaźń”- mówi filozof Geoffroy de Lagasnerie w swoim eseju o relacji z pisarzem Édouardem Louisem i socjologiem Didierem Eribonem. Ten ostatni jest znany w kraju za sprawą bestsellera „Powrót do Reims”. Jego przyjaciel Geoffroy stawia sobie wysokie wymagania dla ich niezwykłej formy istnienia: chodzi o to, aby zbadać, jak ta konfiguracja różni się od innych sposobów życia, i zapytać, co ta singularność – przyjaźń jako forma życia – może stworzyć w kwestii wyzwalania i twórczości. Chce próbować „nadawać konkretną treść utopijnemu dążeniu do innego życia”.
Trzej przyjaciele chcą zdekodować model rodzinny jako „główne źródło atmosfery ideologicznej konserwatyzmu”. Jak postulowali już Wilhelm Reich i Max Horkheimer, „socjalizacja rodzinna sprzyja rozwojowi autorytarnych (lub nawet faszystowskich) dyspozycji mentalnych”. Istnieje związek między porządkiem rodzinnym, a stabilnością represyjnej logiki.
Centrum naszej egzystencji
Nowy sposób życia trójki przyjaciół, który ich zdaniem powinien stanowić impuls dla ich własnej kultury, idzie również w parze z redefinicją praktyki miłości i partnerstwa. Ponieważ uczynienie przyjaźni sposobem na życie nie oznacza, że nie można być zakochanym i w związku. „Didier i ja jesteśmy parą, a Édouard, ze swojej strony, jest w parze”.
Żaden z nich nie mieszka ze swoim partnerem. Łączy ich to, że nie ma wśród nich domowników. Ich przyjaźń rozpoczęła się we wrześniu 2011 roku. „W tym czasie nasze życie przybrało nowy obrót, w naszej egzystencji pojawiło się głębokie pęknięcie: zaczęliśmy razem podróżować, niemal systematycznie jeść razem kolacje, wspólnie tworzyć i myśleć”. Rezultatem była „przestrzeń relacyjna, w której przyjaźń stała się sposobem na życie”. Niedokładne jest stwierdzenie, że ich konfiguracja jest częścią ich życia, jest „życiem samym w sobie”, a zatem podstawą, „na której kultywujemy inne więzi lub nie”. Nieustannie korespondują ze sobą, czasami wysyłając dziesięć wiadomości tam i z powrotem co godzinę, świętując razem urodziny i Boże Narodzenie, nieustannie troszcząc się o siebie nawzajem.
„Ta relacja jest centrum naszej egzystencji”. Ponieważ zdają sobie sprawę, że przyjaźnie są kruche, zawarli pakt, rodzaj „przysięgi o nie zdradzie, lojalności i wierności”. Postrzegają to jako przestrzeń ochronną, „w której wymyślono inną formę istnienia”.