Zdjęcie: Chris Turner/Getty
Kwestia, czy rozmawiać z nieznajomymi, zależy od wielu czynników, ale jednym z nich jest bliskość fizyczna. Oczywiste jest, że nie będziemy rozmawiać z nieznajomymi, którzy są zbyt daleko. Nikt nie chce krzyczeć. Może mniej oczywiste, ale równie ważne, jest to, że istnieje mniejsza odległość, w której rozmowa jest równie niekomfortowa. Nie mamy ochoty wymieniać uprzejmości z nieznajomym, w którego pachę wtulamy się w zatłoczonym wagonie. Nie jest przypadkiem, że pierwszy prawdziwie osobisty odtwarzacz muzyki, Sony Walkman, został wynaleziony w kraju, gdzie pociągi dla dojeżdżających są dosłownie zatłoczone, przez pracowników zatrudnionych w tym celu. Nawet w samolotach siedzenia w klasie ekonomicznej są zbyt blisko siebie, aby sprzyjać przyjaznym relacjom. Miejsce na łokcie jest warunkiem wstępnym socjalizacji. Tylko w wiejskich autobusach lub podobnych nieśpiesznych i niezapełnionych formach transportu publicznego ludzie mogą nawiązywać kontakty z sąsiadami, pewni, że robią to z pozycji siły i autonomii. Pomimo tych wad, idea rozmowy z nieznajomymi jest nadal dobra, a promowanie socjalności jest korzystne dla społeczeństwa. Chociaż wydaje się ogólną zasadą, że ludzie są bardziej przyjaźni, im mniej ich jest, a bardziej wrodzy i obojętni, gdy miasta stają się bardziej zatłoczone, istnieją znaczne różnice kulturowe; i są dowody, że bardziej przyjazne miejsca są również zdrowsze, a ich mieszkańcy szczęśliwsi.
To prawda, że pozorna samotność wielu osób w środkach transportu publicznego jest iluzją. Wielu będzie pochłoniętych rozmowami z odległymi przyjaciółmi przez telefony; niektórzy będą rozmawiać z postaciami w książkach. Inni mogą być w świadomej samotności ze słuchawkami na uszach. Ale zawsze są ludzie, którzy byliby zainteresowani niespodziewaną rozmową z nieznajomym. To nie musi trwać zbyt długo. Wiedza o tym, kiedy pozwolić drugiej stronie się wycofać, jest ważną umiejętnością społeczną. Ale czasami nie ma naturalnego momentu wycofania się. Rozmowy, które pojawiają się między nieznajomymi podczas długich podróży, mogą czasami być dziwnie intymne i wyzwalające. Wiedza, że nigdy więcej nie będziesz musiał z kimś rozmawiać, sprzyja uczciwości i swobodzie wyznań, którą trudno znaleźć gdzie indziej. Jednak takie duże i potencjalnie zmieniające życie rozmowy nie są tym, czego większość samotnych ludzi najbardziej brakuje. Mogą oni łatwo rozważać wielkie tematy swojego życia. Bardzo możliwe, że czują, iż nie mogą się od nich uwolnić. Ich myśli krążą w kamienistych koleinach depresji, krążąc w kółko bez schronienia czy ucieczki. To, czego naprawdę potrzebują, to nie głębokie myśli, ale powierzchowność. Rodzaj rozmowy, którą można prowadzić z każdym, przypomina, że sam możesz być kimkolwiek. Jest to uwolnienie z więzienia samego siebie, w którym samotni ludzie odbywają swoje wyroki, niepewni, czy kiedykolwiek mogą zostać zwolnieni warunkowo. Przyjaźń może być zbyt rzadkim darem, by na nią liczyć, ale czasami najłaskawsze, co można powiedzieć, jest również najprostsze: „Nie bądź obcy”– i czasami to wystarczy.