Czarne Dziury

Nic nie może się wydostać i wszystkie obiekty są ściśnięte w maleńkiej przestrzeni. Ponieważ w czarnych dziurach nie ma światła, nie możemy ich zobaczyć. Jednak naukowcy mogą wykryć ogromną grawitację i promieniowanie wokół nich. Są one najbardziej tajemniczymi obiektami w astronomii. Naukowcy uważają, że pierwsze czarne dziury powstały na początku istnienia wszechświata, około 13 miliardów lat temu.

Albert Einstein był pierwszym naukowcem, który przewidział istnienie czarnych dziur. Jednak dopiero w 1971 roku odkryto pierwszą z nich.

Czarne dziury mogą mieć różne rozmiary, niektóre mogą być nawet tak małe, jak atom. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę — bardzo dużą masę.

Istnieją trzy rodzaje czarnych dziur:

Gwiezdna czarna dziura, powstaje ona, gdy bardzo duże gwiazdy wypalają resztki paliwa i się zapadają. Jest ona tak masywna, że mogłoby się w niej zmieścić kilka naszych słońc. Nasze słońce jednak nigdy nie mogłoby stać się gwiezdną czarną dziurą, ponieważ jest zbyt mała.

Supermasywna czarna dziura, to największe i najbardziej dominujące czarne dziury w naszym wszechświecie. Mają masy rzędu miliona lub więcej słońc wziętych. Każda galaktyka ma w swoim centrum jedną z nich. W miarę jak stają się coraz większe, wciągają coraz więcej materii. Czarna dziura w centrum naszej Drogi Mlecznej jest cztery miliony razy masywniejsza od naszego Słońca i otoczona bardzo gorącym gazem.

Czarne dziury o pośredniej masie nie zostały jeszcze znalezione, ale naukowcy uważają, że prawdopodobnie istnieją. Mają one masę od stu do tysiąca słońc.

Czarna dziura składa się z trzech części:

- Zewnętrzny horyzont zdarzeń jest najdalej oddalony od centrum. Grawitacja w tym miejscu nie jest tak silna i można by się wydostać spod jej oddziaływania.

- Wewnętrzny horyzont zdarzeń to środkowa część czarnej dziury. W tym obszarze obiekt jest powoli przyciągany do centrum.

- Osobliwość, to centrum czarnej dziury, gdzie grawitacja jest najsilniejsza.