Krótka historia egzotycznych ptaków w Stanach Zjednoczonych

Wiele z nich uciekło z klatek, podczas gdy inne zostały przywiezione jako atrakcje dla myśliwych, w celu upiększenia krajobrazu, lub w ostatecznie daremnych próbach zwalczania szkodników. Jeden niechlubny przypadek dotyczył Williama Szekspira. Choć powody ich pojawienia się zmieniły, przypadki przywiezienia ptaków do Stanów Zjednoczonych są stale obecne od czasów powstania tego kraju. Włączając Hawaje, a także gatunki, które zostały przesadzone przez granice stanów, takie jak zięby domowe i dzikie indyki, istnieje obecnie ponad 100 nierodzimych gatunków amerykańskich, które uważa się za posiadające samowystarczalne populacje lęgowe (plus mnóstwo mniej rozwiniętych gatunków zdziczałych). Pierwszym, który przybył był prawdopodobnie Czerwony Ptak Dżungarski, pierwotny przodek kurczaka domowego, który przypłynął na Hawaje wraz z polinezyjskimi osadnikami kilka wieków temu. Wszechobecne gołębie skalne dołączyły do tego grona w latach 1600, kiedy to francuscy i angielscy osadnicy rzekomo przywieźli je do Nowej Szkocji, Massachusetts i innych stanów. W drugiej połowie XIX wieku strumień egzotyki przerodził się w falę, która rozpoczęła się około 1851 roku, kiedy to na Brooklynie w Nowym Jorku wypuszczono wróble domowe, prawdopodobnie w ramach nieudanej próby opanowania epidemii gąsienic. Wkrótce pojawiły się łabędzie nieme i szpaki; ten ostatni został sprowadzony w 1890 roku przez producenta leków, który miał nadzieję sprowadzić wszystkie gatunki wymienione przez Szekspira. Prywatne organizacje i osoby fizyczne ułatwiły także wiele innych introdukcji ptaków. Tylko Stowarzyszenie Cincinnati Acclimatization wypuściło około 20 gatunków w latach 70. XIX wieku. Ptaki te jednak w większości wyginęły, a praktyka ta w końcu wygasła. W tym czasie rozpoczęła się jednak nowa faza introdukcji: ptaki łowne. Na przykład bażant obrożny został po raz pierwszy z powodzeniem sprowadzony do Oregonu w latach osiemdziesiątych XIX wieku przez amerykańskiego dyplomatę. (Poprzednie próby zasiedlenia bażantów, w tym przez Jerzego Waszyngtona w jego posiadłości Mount Vernon, zakończyły się niepowodzeniem). 

Po II wojnie światowej, U.S. Fish and Wildlife Service przystąpiła do działania, wypuszczając, na prośbę myśliwych, co najmniej 32 zagraniczne gatunki ptaków w latach 1948-1970. "Większość ich prób zakończyła się niepowodzeniem" - mówi Stanley A. Temple, emerytowany profesor ochrony przyrody na Uniwersytecie Wisconsin-Madison, który w latach 90. był współautorem raportu na temat gatunków nierodzimych. "Nadal jednak istnieje duża liczba ptaków, która ma populacje hodowlane". W dzisiejszych czasach, import dzikich ptaków zza oceanu jest ściśle regulowany, a liczba uwolnień egzotycznych ptaków jest generalnie odradzana. Jednak liczba gatunków nierodzimych w Stanach Zjednoczonych nadal rośnie z powodu ptasich uciekinierów. 

Papugi, obdarzone potężnymi i wielofunkcyjnymi dziobami, są szczególnie sprawne w wydostawaniu się z klatek i kojców - czyli wtedy, gdy nie są wypuszczane przez właścicieli mających dość ich hałaśliwych nawoływań. Nie mniej niż 56 gatunków papug zostało zauważonych na wolności od 2002 roku (tylko dziewięć z nich jest obecnie uważanych za możliwe do policzenia przez American Birding Association). "Niektórzy z moich przyjaciół w Kalifornii odnotowali różne papugi pojawiające się przy ich karmnikach" - mówi Temple, dodając, że "na Florydzie nie trzeba daleko szukać, aby natknąć się na papugi 'amazońskie'".

Wszystkie te gatunki papug mają ograniczone zasięgi. Jednak nie do końca, twierdzi, sierpówki, który przybył na Florydę na początku 1980 roku przez Bahamy, gdzie kilka tuzinów ptaków rzekomo uciekło po kradzieży w sklepie zoologicznym w połowie lat 70-tych. Od tego czasu rozszerzyły się aż do Alaski. Paradoksalnie, nawet gdy liczba gatunków nierodzimych wzrasta, niektóre z bardziej zadomowionych gatunków egzotycznych, takich jak wróble domowe, szpaki, gołębie i bażanty, gwałtownie zmniejszyły swoją liczebność, prawdopodobnie z powodu rozwoju rolnictwa przemysłowego. "Gdybym miał uogólnić", mówi Temple, "powiedziałbym, że zmiany w metodach rolniczych nie były dobre dla ptaków, zarówno rodzimych, jak i nierodzimych". Choć zabawnie jest popatrzeć, nierodzime ptaki bez wątpienia zebrały żniwo zarówno wśród ludzi, jak i dzikich zwierząt. Zjadają one uprawy, rozsiewają chwasty, czasami zdarza się, że uszkadzają samoloty, a w przypadku papużek mnichów, swoimi masywnymi gniazdami powodują zwarcia w instalacjach elektrycznych. Naukowcy szacują, że sprowadzone ptaki powodują rocznie około 2 miliardów dolarów szkód tylko w USA. Ponadto wróble domowe i szpaki mają tendencję do wypierania, a nawet zabijania rodzimych gatunków ptaków gniazdujących w dziuplach. Nierodzime ptaki mogą również potencjalnie rozprzestrzeniać choroby wśród rodzimych ptaków, konkurować z nimi o pożywienie, a czasem nawet krzyżować się z nimi. Z tych i innych powodów, większość ekspertów zdecydowanie sprzeciwia się wypuszczaniu jakichkolwiek egzotycznych ptaków na wolność. Jednak w przeciwieństwie do nierodzimych ssaków, owadów i gadów, z których wszystkie bezpośrednio spowodowały wyginięcie ptaków na całym świecie, nierodzime ptaki nie wydają się siać całkowitego spustoszenia. 

"Z wyjątkiem prawdopodobnie Hawajów, nie znam przypadków, w których sprowadzony gatunek ptaka miał znacząco szkodliwy wpływ na rodzime gatunki ptaków", mówi Walt Koenig, pracownik tymczasowy w Cornell Lab of Ornithology, który badał wpływ szpaków i sierpówek na lokalną faunę. "Nie wydaje się to niemożliwe, ale po prostu nie znam żadnych sprawdzonych przykładów". W każdym razie, wyeliminowanie ich byłoby w zasadzie niemożliwe. Na dobre i na złe, szpaki i ich nierodzimi bracia pozostaną tutaj.