Nowe badanie wykazało, że 47% osób LGBTQ doświadcza medycznego gaslightingu

Niedawno Healthgrades, wiodące internetowe źródło kompleksowych informacji na temat lekarzy i szpitali, oraz OutCare Health, zajmujące się równością w zdrowiu osób LGBTQIA+, nawiązały współpracę przy wspólnym badaniu. Badanie daje obraz wyzwań, z jakimi borykają się członkowie tej społeczności, szukając opieki medycznej - od medycznego gaslightingu po traumę. Eksperci twierdzą, że zwrócenie uwagi na tego rodzaju dane może utorować drogę do uczynienia opieki zdrowotnej bezpieczniejszą i bardziej sprawiedliwą dla osób LGBTQIA+. 

Osoby LGBTQIA+ napotykają trudności w dostępie do opieki medycznej
W ramach tego badania obie firmy przeprowadziły ankietę wśród 952 osób dorosłych, które zidentyfikowały się jako osoby LGBTQIA+, a także 1049 osób dorosłych, które zidentyfikowały się jako osoby cispłciowe i heteroseksualne. Ogólnie rzecz biorąc, okazało się, że respondenci LGBTQIA+ rzadziej niż ich rówieśnicy cispłciowi i heteroseksualni poddawali się badaniom przesiewowym w ciągu ostatniego roku i byli bardziej skłonni do całkowitego pominięcia opieki. Dlaczego? Osoby LGBTQIA+ spotkały się z mniej wspierającym, znacznie bardziej traumatycznym i wykluczającym traktowaniem ze strony specjalistów. Wśród wyników badania 47% ankietowanych osób LGBTQIA+ zgłosiło, że doświadczyło medycznej manipulacji emocjonalnej w ciągu ostatnich dwóch lat. Wahało się to od 45 do 54% we wszystkich podgrupach w ramach większej społeczności LGBTQIA+, z wyjątkiem tych, którzy identyfikowali się jako geje - mieli podobny poziom zgłaszanej manipulacji emocjonalnej jak ich rówieśnicy cis i identyfikujący się heteroseksualnie, na poziomie 26%. Poproszeni o zgodzenie się z następującym stwierdzeniem: „Mój lekarz słucha mnie, gdy wyrażam obawy dotyczące leczenia i recept", 49% respondentów LGBTQIA+ zgodziło się z tym stwierdzeniem w porównaniu do 61% respondentów heteroseksualnych i cispłciowych. Badanie pokazuje, że 47% uczestników LGBTQ+ zgadza się ze stwierdzeniem, że „czują się pewnie komunikując się ze swoim lekarzem", w porównaniu do 63% osób cispłciowych i heteroseksualnych. Ze stwierdzeniem „Mój lekarz traktuje moje opinie poważnie" zgodziło się 44% respondentów LGBTQIA+ w porównaniu do 57% osób heteroseksualnych i cispłciowych. Przyglądając się jeszcze bliżej relacji pacjent-lekarz, mniej niż połowa osób LGBTQ+ stwierdziła, że jest zadowolona ze swojego lekarza, podczas gdy 37% stwierdziło, że „czuje się przez niego szanowana". To wszechobecne zastraszanie oraz brak szacunku i zrozumienia mogą zebrać żniwo. Badanie wykazało, że w ubiegłym roku 1 na 4 osoby dorosłe LGBTQ+ nie przeszła żadnego badania lekarskiego, w porównaniu do 1 na 5 osób cispłciowych, heteroseksualnych. Około połowa respondentów queer „celowo opóźniała, unikała lub pomijała badanie w ciągu ostatnich 12 miesięcy", a także była o 26% bardziej skłonna do unikania tych badań niż osoby heteroseksualne i cispłciowe. Brak postrzeganego szacunku i wsparcia ze strony świadczeniodawców nie jest jedynym powodem. Wysokie koszty leczenia były głównym powodem, dla którego obie grupy opuszczały wizyty. Mimo to, osoby LGBTQIA+ były prawie trzykrotnie bardziej skłonne do pominięcia wizyty z powodu złego stanu zdrowia psychicznego i dwukrotnie bardziej skłonne do unikania badań przesiewowych "z powodu negatywnych doświadczeń z przeszłości" w porównaniu do swoich rówieśników cispłciowych i heteroseksualnych. Badanie pokazuje, że 29% respondentów queer czuło się odrzuconych i nie traktowanych poważnie przez swoich lekarzy, 15% powiedziano, że ich objawy są „tylko w ich głowie", 18% zgłosiło doświadczenie traumy medycznej, a 10% stwierdziło, że doświadczyło „jakiejś formy dyskryminacji medycznej". 

Realia medycznego gaslightingu dla osób LGBTQ+
Mandi Pratt-Chapman, PhD, jest zastępcą dyrektora centrum ds. społeczności, zaangażowania i równości w George Washington University Cancer Center i jest bardzo dobrze zaznajomiona z tymi kwestiami poprzez własne badania. W 2019 roku Pratt-Chapman, która nie jest związana z nowym badaniem, opublikowała badanie Trusted Source, w którym przyjrzała się doświadczeniom osób transpłciowych i zróżnicowanych płciowo z systemem opieki zdrowotnej. Pratt-Chapman powiedziała Healthline, że medyczny gaslighting „jest ogromnym problemem dla społeczności queer", wyjaśniając, że „jeśli ludzie czują, że muszą ukrywać to kim są, albo zostaną źle zaklasyfikowani lub będą mieli negatywne doświadczenia, wiele osób decyduje się nie angażować w system opieki zdrowotnej, dopóki nie znajdą się w skrajnej potrzebie". Badania przeprowadzone przez Pratt-Chapman wykazały, że transpłciowi mężczyźni i osoby niebinarne miały szczególnie te negatywne doświadczenia. Heather Zayde, LCSW, kliniczny pracownik socjalny i psychoterapeuta z Brooklynu, podkreśliła, że medyczny gaslighting jest „bardzo poważnym problemem", który może być „szkodliwy, destabilizujący, a nawet śmiertelny". „Medyczny gaslighting ma miejsce, gdy dostawca usług medycznych, taki jak lekarz, pielęgniarka, technik lub terapeuta, bagatelizuje, unieważnia lub neguje obawy pacjenta dotyczące kwestii związanych ze zdrowiem", powiedział Zayde, który nie jest związany z ankietą Healthgrades i OutCare Health. „Jest to niestety bardziej powszechne, gdy pacjentami są kobiety, osoby kolorowe, członkowie społeczności LGBTQ i/lub pacjenci geriatryczni". Zayde powiedział Healthline, że skutki medycznego gaslightingu mogą objawiać się na różne sposoby. Jeśli ktoś nie czuje, że jego lekarz aktywnie go słucha lub traktuje poważnie, osoba ta będzie bardziej skłonna do zaniżania swoich obaw medycznych. „Poczucie nieważności lub odrzucenia przez lekarza może powodować poczucie beznadziejności, bezwartościowości, depresję i niepokój. Jeśli dana osoba często boryka się z tymi kwestiami, może zrezygnować z zabiegania o swoją opiekę, co jest bardzo szkodliwe dla jej zdrowia", dodał Zayde. Inny ekspert, Rhonda Schwindt, D.N.P., RN, PMHNP-BC, PMHCNS-BC, profesor nadzwyczajny w The George Washington University School of Nursing i certyfikowana w kraju pielęgniarka psychiatryczno-psychologiczna z aktywną praktyką kliniczną specjalizująca się w zdrowiu LGBTQIA+, traumie i opornych na leczenie zaburzeniach nastroju, powtórzyła te myśli, mówiąc, że jest to poważny, wszechobecny problem. „Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej, indywidualnie i zbiorowo, mają długą historię patologizacji różnych orientacji seksualnych i tożsamości płciowych opartych w dużej mierze na stygmatach religijnych, medycznych, społecznych i prawnych. Chociaż poczyniliśmy postępy, narracja patologiczna nadal wpływa na podejmowanie decyzji przez wielu dostawców i podejście do opieki", powiedziała Schwindt Healthline. „Odrzucanie obaw pacjenta (tj. medyczne gaslighting), odmowa świadczenia usług i narażenie na dyskryminujące praktyki podczas poszukiwania opieki, są istotnymi czynnikami przyczyniającymi się do słabych wyników zdrowotnych osób LGQTQIA + w porównaniu z ich cispłciowymi, heteroseksualnymi rówieśnikami", dodała Schwindt.

Różne doświadczenia między grupami
Społeczność LGBTQIA+ nie jest monolitem. Jest to niezwykle zróżnicowana populacja ludzi o przecinających się tożsamościach i bardzo różnych doświadczeniach między sobą. W sposób podobny do różnych doświadczeń, jakie może mieć osoba heteroseksualna w porównaniu z osobą homoseksualną, osoba cis queer może wchodzić w interakcje z systemem opieki zdrowotnej zupełnie inaczej niż osoba transpłciowa lub niebinarna. Na przykład biały homoseksualista może napotkać w szpitalu inne doświadczenia niż osoba queer o innym kolorze skóry. „Kulturowe i społeczne tożsamości jednostki - w tym rasa i pochodzenie etniczne, klasa społeczna, status społeczno-ekonomiczny, tożsamość płciowa, orientacja seksualna - mogą się zderzać lub przecinać, tworząc niesprawiedliwość społeczną, nierówności w opiece zdrowotnej i marginalizację", wyjaśniła Schwindt. „Dodatkowy efekt więcej niż jednej tożsamości mniejszościowej jest dobrze znanym czynnikiem przyczyniającym się do zwiększenia prawdopodobieństwa, że dana osoba doświadczy codziennej dyskryminacji, uprzedzeń i uprzedzeń". Pratt-Chapman dodała więcej kontekstu, podając przykład, że osoby biseksualne są często dyskryminowane i niewiarygodne zarówno w społecznościach hetero, jak i queer. Powiedziała, że może to wyjaśniać, dlaczego wskaźniki używania tytoniu i alkoholu są najwyższe wśród osób biseksualnych, powołując się na inne badanie, nad którym pracowała w 2022 roku. „Osoby transpłciowe i niebinarne często doświadczają niewłaściwej płci, co może powodować, że ludzie unikają lub całkowicie rezygnują z opieki. Ludzie, którzy doświadczają wielu form dyskryminacji, takich jak osoby queer należące do mniejszości rasowych lub etnicznych, mają wykładnicze przeszkody w uzyskaniu wysokiej jakości opieki", wyjaśniła Pratt-Chapman. „Niezgodność usługodawców pod względem przeżywanych doświadczeń, brak wiedzy na temat potrzeb zdrowotnych osób queer i rosnąca polaryzacja kulturowa są niezwykle szkodliwe dla osób queer o różnym pochodzeniu".

Szkodliwe skutki skumulowanej traumy medycznej
Nowe badanie pokazuje traumę medyczną, z jaką mogą spotkać się osoby LGBTQIA+. Jaki wpływ może to mieć na ogólny stan zdrowia i życie? Schwindt powiedziała, że istnieje wiele badań, które analizują wpływ narażenia na stresory specyficzne dla grup mniejszościowych na daną osobę. Te traumatyczne doświadczenia w środowisku medycznym „mogą zakłócić zdolność jednostki do radzenia sobie i osiągnięcia optymalnego stanu zdrowia", dodała. „Skumulowany efekt tych doświadczeń w czasie może mieć druzgocący wpływ, taki jak zwiększone ryzyko PTSD, myśli i próby samobójcze oraz inne choroby psychiczne i fizyczne" - dodała Schwindt. Badanie wykazało, że 13% osób LGBTQ+ zgłosiło emocjonalną traumę medyczną, 6% zgłosiło traumę fizyczną, a 3% zgłosiło traumę seksualną. Dla osób cispłciowych i heteroseksualnych? Liczby te wynoszą odpowiednio 5%, 4% i 1%. 

Wiele osób LGBTQIA+ ma niski poziom zaufania do opieki zdrowotnej
Biorąc to wszystko pod uwagę i wysuwając na pierwszy plan nie jest zaskoczeniem, że osoby LGBTQIA+ mają niski poziom zaufania do opieki zdrowotnej. Podczas gdy 54% osób LGBTQ+ zgłosiło w ankiecie zaufanie do swoich świadczeniodawców podstawowej opieki zdrowotnej - w porównaniu do 70% uczestników heteroseksualnych - liczby te gwałtownie spadają, gdy spojrzymy na inne obszary doświadczenia zdrowotnego, w tym: 50% osób LGBTQ+ ufa specjalistom, 17% ufa amerykańskiemu systemowi opieki zdrowotnej jako całości, 16% ufa firmom farmaceutycznym, 15% ufa firmom ubezpieczeniowym. Wszystkie te liczby były znacznie wyższe wśród osób heteroseksualnych i cispłciowych. 

Co powinieneś zrobić, poruszając się po systemie opieki zdrowotnej?
Zapytana, czy można coś zrobić z punktu widzenia polityki, aby poprawić warunki w systemie opieki zdrowotnej dla osób LGBTQIA+, Schwindt wyjaśniła, że większy brak dostępu do kulturowo poinformowanej, afirmującej opieki zdrowotnej dla osób queer w połączeniu z retoryką i ustawodawstwem anty-LGBTQIA+, które zalały politykę krajową w Stanach Zjednoczonych, stworzyły „znaczące dysproporcje zdrowotne". „Pracownicy służby zdrowia muszą być gotowi do zbadania własnych ukrytych i jawnych uprzedzeń, naciskać na położenie większego nacisku na zdrowie osób LGBTQIA+ podczas edukacji medycznej i dołączyć do społeczności LGBTQIA+ w walce o wyeliminowanie niesprawiedliwości społecznej i nierówności zdrowotnych", dodaje Schwindt. W obliczu tych przeszkód, co mogą zrobić osoby LGBTQIA+, szukając opieki, która będzie bezpieczna, integracyjna i dostępna? Pratt-Chapman zasugerowała próbę znalezienia innego świadczeniodawcy, jeśli czujesz, że nie jesteś wspierany lub nie otrzymujesz opieki, której potrzebujesz. „Jeśli możesz znaleźć afirmującego specjalistę, zrób to. Jeśli masz ograniczone możliwości w zakresie opieki specjalistycznej, zabierz ze sobą zaufaną osobę, zapytaj o usługi rzecznictwa pacjentów i składania skarg, powiedz przedstawicielowi rzecznictwa pacjentów o swoich doświadczeniach, aby można było zająć się nimi na poziomie systemu" - wyjaśniła Pratt-Chapman. „Zdaję sobie sprawę, że zrobienie tego jest bardziej skomplikowane niż powiedzenie komuś, by to zrobił. Podczas zgłaszania istnieje wiele względów bezpieczeństwa, więc ludzie powinni ufać swojemu instynktowi, jeśli chodzi o ujawnianie informacji na temat bezpieczeństwa". Wskazała na jedno narzędzie - I Want You to Know - które może pomóc w poruszaniu się po dyskusji z lekarzem na temat swojej tożsamości i potrzeb w zakresie opieki zdrowotnej. Pratt-Chapman zaleciła również narzędzie do udostępniania świadczeniodawcom, Practice Patient-Centered Care Posters, aby mogli znaleźć edukację i zasoby umożliwiające lepszą komunikację z pacjentami w sposób integracyjny, empatyczny i wrażliwy kulturowo. Zayde powiedział, że musisz jasno wyrazić swoje obawy wobec swojego świadczeniodawcy. „Poproś ich o odnotowanie twoich próśb i obaw w karcie. Jeśli lekarz daje ci odczuć, że twoje problemy są bagatelizowane, zwróć mu na to uwagę. Prowadź dziennik swoich objawów i badań, które Ci zaproponowano. Relacja lekarz-pacjent powinna być partnerska i nie powinna być całkowicie jednostronna", dodaje Zayde. „Jeśli czujesz, że twój lekarz nie spełnia twoich próśb, poszukaj innego lekarza lub specjalistycznej kliniki, która współpracuje ze społecznością LGBTQ. Możesz przyprowadzić na wizytę przyjaciela, jeśli pomoże ci to poczuć się bardziej komfortowo w mówieniu o sobie". W przypadku osób LGBTQIA+ często trzeba być swoim najlepszym adwokatem. Badania takie jak to mogą rzucić światło na niektóre wyzwania obecne w systemie opieki zdrowotnej dla osób queer i mogą zaoferować mapę drogową rozwiązań, które poprawią sytuację.