Te radosne zdjęcia skautów pokazują poczucie przynależności i wolności

Wykonane przez niemieckiego fotografa Stephana Luckę zdjęcia Das Gefühl, das nur wir kennen lub Uczucie, które znamy tylko my są nasycone nostalgią za dorastaniem każdego, kto rozkoszował się poczuciem wolności na świeżym powietrzu.

Dla Lucki, który w latach 90. był harcerzem w Bad Salzuflen, mieście w zachodnich Niemczech, a później dowódcą tamtejszego zastępu, projekt był zarówno powrotem do domu, jak i sposobem na lepsze zrozumienie tamtych lat. Fotografując grupy harcerskie w całym kraju od 2015 roku, opublikował serię w formie książki pod koniec 2022 roku.

„Czasami życie można zrozumieć tylko cofając się wstecz" – powiedział Lucka w wywiadzie wideo. – „W prosty sposób chciałem powrócić do tego czasu, który był częścią mojej młodości i spróbować zrozumieć, co ten czas dla mnie znaczył".

„Zdałem sobie sprawę, że ( harcerstwo) ukształtowało mnie w znaczny sposób" - dodał.

Natura i wychowanie

Chociaż Lucka powiedział, że niektóre aspekty harcerstwa dostosowały się do nowych technologii od czasu, gdy był młody – dziś oddziały nagrywają treści w mediach społecznościowych i używają Slacka do organizowania się. Odkrył, że powody, dla których młodzi ludzie dołączają do drużyny, są w dużej mierze takie same: wspieranie „tego poczucia więzi" z ludźmi i naturą, jak to opisał.

„Z harcerzami jestem bardziej samodzielna, muszę być bardziej niezależna, ale czuję się też częścią czegoś większego" – powiedziała 13-letnia Jette, której pseudonim harcerski to Tonks, w przetłumaczonym wywiadzie z książki. – „Fakt, że jesteś niezależny, ale jednocześnie jesteś częścią społeczności, jest dla mnie w pewien sposób paradoksalny. To poczucie wolności i przynależności w równym stopniu".

Jednym z ulubionych zdjęć Lucki jest to, które zrobił najwcześniej, przedstawiające dwie nastoletnie dziewczyny leżące splecione na fioletowej macie na trawie podczas biwakowania w lesie, z zamkniętymi oczami i włosami rozrzuconymi obok nich.

Jak wspomina Lucka: „To było tylko jedno zdjęcie, a potem odszedłem, bo nie chciałem im przeszkadzać. Dla mnie ta zażyłość zawsze była odczuwalna".

Wędrówka po ścieżce

W Niemczech ruch skautowy wystartował w 1909 roku, rok po publikacji książki Roberta Baden-Powella, oficera armii brytyjskiej, Skauting dla chłopców, która stanowi podstawę organizacji (obecnie obecnej w 216 krajach). Jednak w tym czasie młodzież w całym kraju przeżywała już rewolucję, która sprowadziła ją na łono natury. Ruch ten, nazywany Wandervogel, czyli „wędrujący ptak", rozpoczął się w Berlinie, a dzieci i nastolatki buntowały się przeciwko industrializacji poprzez wędrówki i przygody w grupach, odrzucając miejski styl życia i materializm. W nazistowskich Niemczech Wandervogel i grupy skautowe zostały zakazane. Harcerstwo powróciło do Niemiec Zachodnich po wojnie, a do Niemiec Wschodnich dopiero w 1990 roku, kiedy kraj został zjednoczony.

W języku niemieckim skauci nazywani są „pfadfinder", co oznacza „poszukiwacz ścieżek", na co Lucka zwrócił uwagę, wspominając wywołujący niepokój czas, gdy jako dowódca zastępu prawie nie mógł znaleźć drogi powrotnej do obozu dla swojej grupy.

„Zgubiłem się. Miałem mapę i kompas, ale nie mogłem ustalić, gdzie jestem" – powiedział ze śmiechem. „To była dość dziwna sytuacja".

Jak udało mu się wrócić na właściwą drogę? Wszystko dzięki nauce harcerstwa, która została mu wpojona, gdy był młody: szukaj wyższego terenu, aby uzyskać lepszą perspektywę. Wspiął się więc na drzewo, znalazł rozpoznawalny punkt po czym poprowadził tam swój oddział za pomocą kompasu.

„Znalazłem rozwiązanie dla harcerzy. Kiedy się zgubisz, spróbuj uzyskać lepszy widok" – przerwał. – „Jest to trochę metafora w odniesieniu do życia".

Dziś skauting w Niemczech kładzie nacisk na wędrówki, biwakowanie i umiejętności praktyczne, a także sztukę kreatywną, powiedział Lucka. Uważa również, że społeczność pomogła mu rozwinąć umiejętności społeczne i nabrać pewności siebie. Na końcu swojej książki cofa się w czasie z kolekcją osobistych zdjęć z czasów harcerstwa: portret młodego Lucka w okularach przeciwsłonecznych i długich, kręconych włosach w noc, którą pamięta jako zakochaną; inny z jego oddziału podczas podróży autobusem z Francji, triumfalnie trzymający bagietkę. Ostatecznie uważa, że Das Gefühl, das nur wir kennen to „opowieść o wolności", ale także o akceptacji, pokazująca społeczność, w której wielu znalazło „bezpieczną przestrzeń", by być sobą.

W kultywowaniu tego środowiska i pokrewieństwa „skauci (mogą być) wzorem tego, jak traktować się nawzajem w przyzwoity sposób" – dodał.

Uczucie, które znamy tylko my jest już dostępne.