Według ekspertów deficyt żywności w Korei Północnej ma się śmiertelnie pogorszyć

Północnokoreańskie ciężarówki naładowane workami ziaren kukurydzy czekają na pozwolenie przejazdu przy granicy z Chinami w 1997 roku, podczas okresu głodu znanego jako „Ciężki Marsz” 

Źródło: Anu Nousiainen/AFP/Getty Images/FILE

Niektórzy eksperci twierdzą, że kraj znajduje się w najgorszym położeniu od czasów głodu z 1990 roku znanego pod nazwą „Ciężkiego Marszu”, podczas którego śmierć głodową poniosły setki tysięcy ludzi – szacunkowo 3-5% populacji liczącej wtedy 20 milionów ludzi. 

Dane rynkowe, obrazy z satelit oraz szacunki przeprowadzane przez ONZ i Koreę Południową wszystkie sugerują istnienie poważnego problemu w Korei Północnej. Według Lucasa Rengifo-Kellera, analityka badawczego na Peterson Institute for International Economics, ilość zasobów żywności obecnie nie wystarcza na zaspokojenie minimalnych ludzkich potrzeb. 

Nawet gdyby jedzenie było rozdawane po równo – coś niewyobrażalnego w Korei Północnej, gdzie elita i wojsko zawsze mają pierwszeństwo – ludzie umieraliby z przyczyn głodowych. 

Urzędnicy w Korei Południowej zgadzają się z tą oceną i ostatnio Seul ogłosił, że wierzy, iż w niektórych regionach kraju ludzie umierają śmiercią głodową. Co prawda trudno o pokazanie solidnego dowodu z uwagi na izolację tego kraju, ale niewielu ekspertów poddaje w wątpliwość to założenie. 

Według Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa, nawet przed pandemią covidową prawie połowa populacji w Korei Północnej cierpiała na niedożywienie. 

Trzy lata zamkniętych granic i izolacji mogło wpłynąć tylko na pogorszenie sytuacji. 

Jako wyraz tego jak beznadziejna stała się rzeczywistość, lider Korei Północnej Kim Jong Un odbył czterodniowe spotkanie Partii Robotniczej, żeby przedyskutować modernizację sektora rolniczego w kraju, nawołując do „fundamentalnej transformacji” w gospodarce rolnej i ekonomicznym planowaniu oraz mówiąc o potrzebie umocnienia kontroli państwowej nad rolnictwem. 

Wielu ekspertów mówi, że Pyongyang może winić tylko siebie za te problemy. Podczas pandemii Pyongyang zwiększył tendencję izolacjonistyczną, wznosząc drugą warstwę ogrodzenia wzdłuż 300 km granicy z Chinami i tym samym całkowicie uniemożliwiając handlu granicznego.

Oprócz tego w zeszłym roku wydał majątek na przeprowadzenie rekordowej liczby testów rakietowych. 

„W sierpniu 2020 roku wydano rozkaz strzelania na miejscu do ludzi przy granicy oraz blokady podróży i handlu, włączając w to bardzo limitowany handel oficjalny, który przedtem był możliwy” – powiedziała Lina Yoon, badaczka należąca do Organizacji Obrońców Praw Człowieka.

 Według danych celnych, w 2022 roku Chiny oficjalnie eksportowały do Korei Północnej prawie 56 milionów kilogramów pszenicy i mąki pszeniczno-żytniej oraz 53,280 kg zboża w formie ziaren bądź płatków. 

W wyniku zdecydowanych działań Pyongyangu handel nieoficjalny został natomiast zahamowany, a był on jedyną rzeczą, która napędzała rynek, na którym mogli kupować produkty zwyczajni ludzie. 

Od czasu zamknięcia granic praktycznie nie ma już przypadków szmuglowania chińskich produktów do kraju po daniu łapówki strażnikowi granicznemu, żeby to ignorował. 

Wielu ekspertów mówi, że głównym problemem są lata złego zarządzania ekonomią państwa a działania Kima w celu zaostrzenia państwowej kontroli tylko pogorszą sytuację. 

„Granice północnokoreańskie muszą się otworzyć, handel musi zostać wznowiony, trzeba zaopatrzyć kraj w rzeczy potrzebne do usprawnienia rolnictwa i koniecznie należy zapewnić ludziom jedzenie. Zamiast tego priorytetem Korei Północnej jest teraz izolacja i represja” – powiedziała Yoon. 
 

26 lutego 2023/ Lider Korei Północnej Kim Jong Un zwraca się do Partii Robotniczej Korei w Pyongyangu

Źródło: KCNA/Reuters

Ale jak zauważył Rengifo-Keller, w interesie Kima nie jest zezwolenie na powrót nieoficjalnego handlu do tego dynastycznie rządzonego kraju. “Reżim nie chce istnienia kwitnącej klasy przedsiębiorców, która mogłaby zagrozić jego potędze”. 

Do tego dochodzą testy rakietowe, na punkcie których Kim ma obsesję oraz jego ciągłe odmowy oferowanej pomocy od swojego sąsiada. 

Park Jin, minister spraw zagranicznych Korei Południowej, powiedział w zeszłym tygodniu w wywiadzie do CNN, że “jedynym sposobem, żeby Korea Północna mogła wyjść z kłopotów jest przywrócenie dialogu z innymi państwami, zaakceptowanie pomocy humanitarnej i podejmowanie lepszych decyzji w przyszłości.”

Premier Han Duck-soo powiedział CNN; “według naszego wywiadu sytuacja się pogarsza, ponieważ jasne jest, że polityka ulega zmianie na gorsze… Kim Jong Un woli nałożyć presję na ludzi, żeby utrzymać swoją pozycję zamiast karmić swoich ludzi”. 

Ministerstwo Zjednoczenia w Seulu szybko zaznaczyło, że Pyongyang wciąż skupia swoją uwagę raczej na swoich rakietach i programie nuklearnym, niż zapewnieniu jedzenia dla ludu. 
 

Odwiedzający patrzy na granicę między Koreą Północną i Południową ze Zjednoczeniowego Punku Obserwacyjnego w Paju (Korea Południowa). 

Źródło: Ahn Young-joon/AP

Na spotkaniu w zeszłym miesiącu, wicerzecznik Lee Hyo Jung powiedział; “Według lokalnych i międzynarodowych instytucji badawczych, gdyby Korea Północna przeznaczyła pieniądze wydane w zeszłym roku na rakiety, żeby kupić jedzenie, bez problemu wystarczyłoby to na pokrycie rocznego zapotrzebowania dla całej Korei Północnej”. 

Agencja rozwoju rolnictwa w Seulu wierzy, że w zeszłym roku ilość wyprodukowanego zboża w Korei Północnej była o 4% niższa niż dwa lata temu z powodu powodzi i niesprzyjających warunków pogodowych. 

Rengifo-Keller boi się, że kulminacja tych efektów połączona z “nieodpowiednim nastawieniem reżimu do polityki gospodarczej” może mieć katastrofalny wpływ na już cierpiącą populację. 

“Populacja przez dekady cierpi na chroniczne niedożywienie. Zahamowanie wzrostu i wszystkie sygnały wskazują na to, że sytuacja się pogarsza i nie trzeba wiele, żeby cały kraj ogarnął głód”.