WIELKIE DRZEMKI: ANEGDOTY NA LUZIE

Najbliżsi współpracownicy Winstona Churchilla w czasie całej drugiej wojny światowej ze zdumieniem obserwowali postępujący świt i podczas gdy oni nie byli w stanie utrzymać się na nogach, ich premier pozostawał u stóp armaty, nie chwiejąc się, nie wydając rozkazów ani nie wygłaszając swoich płomiennych przemówień i harangi. Nie wiedzieli, że Churchill posiadał tajną broń w tej wojnie ze snem: sjestę, do której przywykł podczas pobytu na Kubie jako obserwator wojskowy w 1895 roku. To również na karaibskiej wyspie upodobał sobie dobre cygara, ale pozostał wierny, i to bardzo, whisky i sherry, które wolał od rumu.

Aby senatorowie w Hiszpanii byli wybierani przez suwerenny naród nastąpiło to dopiero w 1979 r., gdyż jeszcze zaledwie cztery lata wcześniej w Hiszpanii panowała faszystowska dyktatura. Tak więc senatorowie i kongresmani w okresie od 1975 roku do tego roku byli albo dziedzicami i spadkobiercami poprzedniego reżimu, albo byli niewiele więcej niż ręcznie wybrani, jakkolwiek prawdziwy był ten handicap, jak w przypadku Camilo José Cela, pisarza, który zajmował stanowisko senatora z nominacji królewskiej w hiszpańskich Kortezach. Podobno podczas jednej z sesji plenarnych przyszły noblista zaczął w ostentacyjny sposób ziewać, aż został przetransponowany na swoje miejsce. Przewodniczący Izby, który obserwował jego postawę, uznał za stosowne zwrócić mu uwagę mówiąc: "Panie Cela, wydaje się, że pan śpi. Zaspany przypadkowy polityk odpowiedział: "Myli się pan, Wysoki Sądzie. Nie śpię, tylko śpię. Prezydent, zaskoczony szczerością, a przede wszystkim dlatego, że uznał ją za zbędną, zapytał go, czy bycie śpiącym to nie to samo, co zyskało dowcipną odpowiedź literata: "Wysoki sądzie, proszę zauważyć, że bycie śpiącym to nie to samo, co bycie śpiącym, w ten sam sposób, w jaki bycie pieprzonym to nie to samo, co bycie pieprzonym".