2022-09-16 23:21:16 JPM redakcja1 K

Krótka historia cmentarza Père-Lachaise

Najczęściej odwiedzany cmentarz na świecie, Père-Lachaise jest jednym z niewielu paryskich klejnotów, które są w stanie olśnić nas o każdej porze roku: ze swoimi wspaniałymi grobowcami, krętymi brukowanymi alejkami otoczonymi zielenią oraz znamienitymi mieszkańcami, ten cmentarz znajdujący się w 20 dzielnicy Paryża, jest prawdziwą ucztą dla oczu. Ale czy znacie pochodzenie jego nazwy? Czy wiecie, że jego sukces jest wynikiem niecodziennej reklamy? Opowiemy wam krótką historię tego emblematycznego miejsca we wschodnim Paryżu.

Skąd pochodzi nazwa cmentarza Père-Lachaise?

Otwarty w maju 1804 roku, nazywany wówczas Cmentarzem Wschodnim, Cmentarz Père-Lachaise nosi obecnie imię księdza jezuity, François d'Aix de la Chaise (1624-1709), który co ciekawe, podczas 34 lat był spowiednikiem Ludwika XIV. Ten ceniony przez ludność duchowny przez długi czas mieszkał w miejscu, w którym obecnie znajduje się cmentarz, na osiedlu Mont-Louis, gdzie niegdyś mieli w zwyczaju odpoczywać jezuici. Sto lat po jego śmierci mieszkańcy nadal doceniali tę osobowość, która za życia uśmierzyła wiele humorów politycznych i królewskich duchów. W efekcie miejsce opuszczone począwszy od 1762 roku, pozostało przez dziesięciolecia znane jako ogród "Père-Lachaise", nazwany na cześć swojego najznakomitszego lokatora. W ten sam sposób wybudowany później na jego terenie cmentarz w naturalnie (choć nieoficjalnie) stał się cmentarzem Père-Lachaise!

W 1815 roku cmentarz był parkiem w stylu angielskim, z grobowcem Heloizy i Abelarda, ukazanym na ilustracji, jako cel popołudniowych spacerów.

Cmentarz Père-Lachaise? Spektakularna porażka...

Cmentarz Père-Lachaise, o powierzchni 44 hektarów, z 70.000 kwaterami i milionem osób pochowanych na jego terenie na przestrzeni wieków, jest największą i najważniejszą nekropolią Paryża. Ale mimo że dziś jego nieliczne już wolne miejsca są sprzedawane za ogromne pieniądze, to nie zawsze tak było.

Otwarty w 1804 roku, przez pierwsze dziesięć lat istnienia cmentarz był omijany przez paryżan. Powód? Był to pierwszy publiczny cmentarz w mieście i mieszkańcom trudno było się do tego przyzwyczaić... Mówiąc o cmentarzu publicznym, miano na myśli cmentarz odłączony od parafii! Aberracja dla wielu paryżan, którzy od wieków byli chowani w samym sercu swych parafii. W krótkim czasie jego lokalizacja została uznana zbyt odległą od centrum, cmentarz znajdował się też w biednej dzielnicy, jego koncesje były zbyt drogie... Krótko mówiąc, Cmentarz Wschodni okazał się porażką.

Mimo to robiono wszystko, by przyciągnąć do niego uwagę Paryżan: zagospodarowanie cmentarza powierzono architektowi Brongniartowi (projektantowi Paryskiej Giełdy Papierów Wartościowych), który przekształcił go w istny ogród angielski - przyjemne miejsce do spacerów. Niestety i to nie zadziałało: w ciągu dziesięciu lat tylko 2000 osób zgodziło się zostać tam pochowanymi.

© Cyrielle Didier / Paris ZigZag

...która potrzebowała reklamy, by się po niej podnieść!

Aby powstrzymać katastrofę, postanowiono zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę: w 1817 roku podjęto decyzję, by przenieść tam ciała dwóch osobistości kochanych i uwielbianych przez paryżan - Moliera i La Fontaine'a. Bingo! Dziesięć lat później pochowane były tam już 33 000 osób, zachwyconych możliwością dzielenia miejsca ostatecznego spoczynku z tymi dwoma sławami. Jednak szanse na to, że Molier i La Fontaine zostali faktycznie pochowani w bliźniaczych grobowcach wzniesionych na ich cześć, są znikome.

Szczątki ciała Moliera, pochowanego anonimowo i potajemnie na cmentarzu Świętego Józefa, nigdy nie zostały dokładnie zlokalizowane, więc mało prawdopodobne jest, że ciało w grobowcu - jeśli w ogóle jakieś się tam znajduje - należy do stwórcy Tartuffe'a. Co do La Fontaine'a, źródła historyczne ujawniają, że został on pochowany na Cmentarzu Niewiniątek… Jego szczątki trafiły więc prawdopodobnie, wraz z tysiącami innych, do paryskich Katakumb, zbudowanych w celu pomieszczenia kości znajdujących się na Cmentarzu Niewiniątek po jego zawaleniu się w 1780 roku.