Wyspa Wielkanocna

Wyspa Wielkanocna składa się ze starych wulkanów z trzema jeziorami kraterowymi. Ma powierzchnię 163 kilometrów kwadratowych i populację nieco ponad 5 tysięcy osób.

Mieszkający tam ludzie nazywają wyspę Rapa Nui.  Polinezyjscy osadnicy przybyli na Wyspę Wielkanocną w pierwszym tysiącleciu naszej ery. Mieszkańcy żyli tam w izolacji od reszty świata aż do momentu, gdy holenderski nawigator (Jacob Roggeveen) dotarł na wyspę w Dzień Wielkanocny 1722 roku. Pod koniec XIX wieku Chile zajęło wyspę i przekształciło ją w park narodowy.

Konflikty między klanami, jak również choroby i klęski żywiołowe zmniejszyły populację Wyspy Wielkanocnej. Pod koniec XIX wieku zamieszkiwało ją już tylko sto osób. W ciągu XX wieku na wyspę przenosiło się coraz więcej ludzi z Chile. W 1995 roku UNESCO wpisało Wyspę Wielkanocną na listę światowego dziedzictwa.

Główną atrakcją Wyspy Wielkanocnej jest ponad 600 kamiennych posągów zwanych Moai, które są rozrzucone po całej wyspie. Zostały one wykonane przez wczesnych mieszkańców, na cześć ich przodków.  Niektóre z nich mają ponad 10 metrów wysokości i ważą nawet 90 ton. Mieszkańcy wyspy wyrzeźbili posągi ze skały wulkanicznej i umieścili je na postumentach. Ścinali drzewa i używali ich jako kłód do transportu posągów w miejsca, gdzie teraz stoją. Kiedy przybyli tam Europejczycy, na wyspie nie pozostały prawie żadne drzewa.

Większość posągów została zniszczona, gdy między rodzinami na wyspie wybuchły walki i konflikty. Archeolodzy i naukowcy próbują zrekonstruować niektóre z posągów i przywrócić je na pierwotne miejsce.