„Strażnik” powinien opiekować się turystami górskimi

Zdjęcie: Keilen, Berit /scanpix

- Pojadę do Besseggen, porozmawiam z ludźmi, pomogę potrzebującym, pozbieram trochę śmieci i może zapobiegnę jakiejś akcji ratunkowej - mówi Ørjan Venås.

Niedawno został zatrudniony jako „dozorca” w Besseggen i będzie wychodził jeden dzień w tygodniu.

- Mieliśmy nadzieję, że będziemy mogli chodzić codziennie, ale w tej chwili nie mamy na to funduszy, więc próbujemy to robić teraz, - mówi.

60 000 turystów rocznie

Liczba odwiedzających Besseggen gwałtownie wzrosła. Jajko stało się dobrze znane poza granicami kraju, w zeszłym roku odwiedziło je 60 000 osób. Nie każdy jest jednakowo zaznajomiony z norweskim terenem górskim lub przygotowany do niego.

- Prawdziwych urazów jest bardzo mało, ale widzimy, że ludzie mają tendencję do niedoceniania podróży. Są w zbyt złym stanie, mają za mało jedzenia lub za mało ubrań, brakuje im też energii - mówi Venås.

Ma nadzieję temu zapobiec tego lata, a już pierwszego dnia roku miał do czynienia z drużyną, która była tak źle przygotowana, że ​​potrzebowała pomocy.

- Towarzyszyłem im i spędziliśmy 11 godzin. Sami powiedzieli, że zadzwoniliby pod numer 113, gdybym tam nie był - mówi.

Kilka akcji ratowniczych tygodniowo

Håkon Nordseth siedzi w bazie Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w Dombås i kontroluje duży obszar geograficzny, który rozciąga się aż do granicy ze Szwecją.

- Mamy ok. 20 wycieczek do Besseggen w każdym sezonie, a jedna wycieczka trwa zwykle 2-3 godziny, - mówi.

Spotyka tam wielu górskich turystów, którzy przeliczyli się zarówno z własną formą, jak i stopniem trudności wędrówki.

- Cieszymy się, że możemy pomóc, ale niestety widzimy, że około połowy wyjazdów można było uniknąć. A jeśli już tam będziemy, to nie będziemy wysyłani na żadne inne misje - mówi.

Opiekuje się turystami

Duńczyk Bendik Kristensen po raz pierwszy pojawi się w Besseggen. Ubrany w żółte nieprzemakalne ponczo myśli, że musi odbyć tę podróż za około osiem godzin.

- Nie byłem gotowy na deszcz i nie mam zbyt dobrego sprzętu, ale wszystko zależy od chęci - mówi i uśmiecha się.

Zapewnia Venåsa, że ​​ma ze sobą zarówno jedzenie, jak i szybki lunch, zanim wyruszy na swoją pierwszą wspinaczkę. Venås podąża za nim i nawiązuje rozmowę z dwoma górskimi wędrowcami z Oslo.

- Trochę boję się wysokości i do wczoraj nie zdawałam sobie sprawy, jakie to jest przewiewne - mówi Eva Zabulionyte.

Przyjaciółce powiedziano, żeby się nią zaopiekowała, gdyby coś poszło nie tak.

- Nie zapomnij oddychać, a potem spójrz na górę. Jeśli będzie jakiś problem, przyjdę po ciebie - mówi Venås.